Άλλη μια ενδιαφέρουσα άποψη μέσα απο μια γνωστή ιστορία του κόσμου...

Καλησπέρα σε όλον τον κόσμο..

..που τέτοιες ώρες εργάζεται σκληρά και έχει ανάγκη απο ένα ευχάριστο ταρακούνημα, για να επανέλθει στη δουλειά του με περισσή όρεξη και δυναμική!

Αναρωτιόμουνα τις προάλλες - για πολλοστή φορά είναι η αλήθεια - τον λόγο ύπαρξης αυτού του ιστοτόπου..(?) και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται απλά για ένα μέρος, όπου μπορεί κανείς να χαλαρώσει, διαβάζοντας  - ή και γράφοντας αν το αιθάνεται - ιστορίες που αναπαύουν την ψυχή...η οποία τόσο έχει κουραστεί απο τον χαμηλό πήχυ που ο κόσμος έχει θέσει σε πολλά θέματα..
Κάποιες όμως απο αυτές, αν όχι όλες, φαίνονται ουτοπικές, εξωπραγματικές, μυθικές και κυριολεκτικά απίστευτες.. Η ουσία όμως είναι μία: - και αυτό σας καλώ να το δεχτείτε στην αγάπη σας σαν μια μικρή συμβουλή από τα λίγα που έχω νιώσει - Ποτέ μα ποτέ μην πείτε ότι αυτά δεν γίνονται σήμερα /στις μέρες μας/ απο ανθρώπους σαν εμάς και άλλα τέτοια που ξαναχαμηλώνουν τον πήχυ μέσα σας..και ακυρώνουν τούτες τις όμορφες ιστορίες.
Κρατείστε έστω και μία μικρή χαραμάδα στην πόρτα της ψυχής σας ανοιχτή να τρυπώσει η πρώτη αμφιβολία για το εγώ..που - πιστέψτε με - είναι αρκετή απο τον Θεό για να γίνει φως εκτυφλωτικό και ζωηφόρο ανάλογα με την διάθεση, την ταπείνωση και την μετάνοια του καθενός...

Ήδη είπα πάρα πολλά...

Κάπου εδώ σας αφήνω και σας προσφέρω άλλη μια τέτοια..πέρα για πέρα αληθινή ιστορία..που - ανεξάρτητα απο την πηγή που μου την προσέφερε - πιστεύω ότι σίγουρα όλοι σας λίγο ή πολύ έχετε ζήσει ή ακούσει παρόμοιες ιστορίες στην πορεία της ζωής σας.. Ίσως όμως δεν παίρνατε το μέλι απο αυτές, αλλά το κεντρί... Η επιλογή είναι κάθε στιγμή δική σας...

Δοκιμασμένη συνταγή επιτυχίας γάμου


"Από κάτι διαβάσματα, πρωτοέμαθα για την ψυχιατρική έννοια της αντίστασης.

Τι ήταν η αντίσταση κατά τους ψυχίατρους;

Μια άμυνα του "εγώ" του ψυχαναλυόμενου πελάτη.

Μια άρνηση του πελάτη, να δεχτεί την άποψη του ψυχοθεραπευτή, για κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του-το θέτω απλοϊκά.

Σίγουρα, όσο πιο πολλές αντιστάσεις έχει ο ψυχοθεραπευόμενος, τόσο πιο δύσκολο καθίσταται και μακροχρόνιο, το έργο της ψυχοθεραπείας.

Στη συνέχεια κατάλαβα ότι η αντίσταση, ξεφυτρώνει σαν ραπανάκι, στον κήπο, της κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας και σχέσης.

Αυτή την αντίσταση, στα μοναστήρια τη λένε "θέλημα".
Ο μοναχός που αντιστέκεται στις εν Κυρίω, επιταγές του γέροντά του, ονομάζεται "θεληματάρης" και όπως δείχνει η εμπειρία, με τον τρόπο αυτό, δυσκολεύει φοβερά, της πνευματικής προκοπής του, το έργο…

Για να μην πολυλογώ, κατάλαβα οτι τελικά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αντιστέκεται σε ένα άλλο άνθρωπο, φίλο, συνεργάτη, ηγούμενο, σύζυγο, γονιό, δάσκαλο, προιστάμενο.

Βέβαια εκεί που γίνεται ο χαμός με τις αντιστάσεις σήμερα, είναι ο χώρος του γάμου.

Εκεί, στο χώρο του γάμου, τώρα με την κοινωνική-οικονομική απελευθέρωση των γυναικών, κάθε τόσο συμβαίνει το μεγάλο το μπάχαλο.

Μα πώς μεταμορφώνονται έτσι οι γλυκές- κάποτε χαμηλοβλεπούσες- κοπέλες;

Στην αρχή, μέχρι να το πιάσουμε στον ιστό μας το παλικάρι, τις κάνουμε τις πιρουέτες στο ένα νύχι.
Μετά, άμα χορέψουμε τον Ησαία, έρθουνε και δυο κουτσουβελάκια, ποιος την είδε την κυρία και δεν την φοβήθηκε!

Ναααα! μια γλώσσα δέκα μέτρα, για τα δικαιώματά της, για το σόι του, για τα μύρια όσα, Θεέ μου φύλαγε!

Μετά λένε, έχει προβλήματα ο γάμος.

- Εμ βέβαια και έχει μανδάμ!

Διατί, όμως, σε ερωτώ, δεν είχε προβλήματα ο γάμος της πεθεράς μου, που ήτανε και πανέμορφη και μορφωμένη και εργαζόμενη σκληρά κάτι 15ωρα και είχε παντρευτεί με έναν ελαφρώς αγριανθρωπάκο, εκ πρώτης όψεως;

Διότι η πεθερά μου

(στα άγια η ψυχούλα της, από το πολύ αρχικό βρίσε βρίσε, την αγάπησα τελικά αυτή τη γυναίκα)

όλο με γλύκες και σιρόπια, τον πήγαινε:

- Ναι, Γιώργο μου, ό,τι πεις εσύ Γιώργο μου,

-Δεν ξέρω εγώ, ο Γιώργος ξέρει!

(το έλεγε ντροπαλά και πάντα με χαμόγελο ενώ αυτή κι αν ήξερε…
αυτό πια σλόγκαν ήτανε στο σπίτι, το λέγαμε όλοι και χαχανίζαμε)

και άντε μετά από αυτά, το θηρίο-ο Γιώργος, να γρούξει!

Δεν έγρουζε!

-Διατί;

Διότι η πεθερά μου, εκτός από γάτα με πέταλα, ήταν -επί της ουσίας- γυναίκα με βαθύτατη

χριστιανική συνείδηση.

Ιεραρχούσε τα πράγματα κατά τις επιταγές του Αποστόλου και έκανε ενσυνείδητα
(από σοφία και όχι από αδυναμία) υπακοή στον άντρα της.

Δηλαδή;

Τι θα πεί υπακοή μέσα στο γάμο;

Θα πεί, ακύρωνε το προσωπικό της θέλημα, και του έδινε το οφειλόμενο προβάδισμα (διότι ο άνδρας, χρυσούλι μου, είναι η κεφαλή της γυναικός -η γυναίκα αποτελεί το λαιμό, θυμάσαι τη σχετική ατάκα;)

Θα πεί ακύρωνε τις προσωπικές της, εγωκεντρικές αντιστάσεις και τάσεις, για χάρη της ομόνοιας στην οικογένεια και για χάρη της αγάπης -κυρίως-που είχε στο Γιώργο της.

Με την υπακοή της, πετύχαινε την ενότητα του προσώπου της, την ενότητα του γάμου της, την ενότητα τής οικογένειά της, τηρώντας την τάξη της Εκκλησίας.

Διότι ο χριστιανικός γάμος είναι ως εις Χριστόν και εις Ἐκκλησίαν, που γράφει ο Απόστολος.
Η πεθερά μου υπάκουε τον άντρα της όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χριστό.

Ήταν ο Γιώργος της, του βίου της, όλου, ο πρώτος και έσχατος έρωτας.

Και ο Γιώργος, απο ελαφρώς θηριώδης, μετατρεπόταν σε αγαθότατο πιτσουνάκι που κούρνιαζε κάτω από τις τρυφερές φτερούγες τις πεθεράς μου και γαλήνευε, και θυσιαζόταν με τη σειρά του για κείνη και τα τρία παιδιά τους.

Και ο Γιώργος την υπεραγαπούσε για τον άψογο- επι δεκαετίες- τρόπο της.

Και όταν έφυγε πρώτη εκείνη από τούτο τον προσωρινό κόσμο, ήταν αληθινά, σαν να έχασε η ζωή του, το αστέρι της.

Και ακολούθησε.

Εγώ τη μάνα μου την αγαπώ, αλλά θα το κάνω και τραγουδάκι αν επιθυμείς , λατρεμένο μου, με τέτοιο στίχο:

-"Τη μάνα μου την αγαπώ,ώπαααα! την πεθερά καλύτερααααα!"

-Την πεθερά καλύτερα;

Για Όνομααα!

- Ναι! Και ξέρεις γιατί καλύτερα;

Διότι πέτυχε τον άθλο μιας ζεστής, δεμένης οικογένειας!

Έδινε εκείνη το παράδειγμα της θυσίας και ακολουθούσαν οι άλλοι, επειδή η γυναίκα, ως σύντροφος, ως μάνα, είναι στο σπίτι, η κινητήρια η δύναμη, το λέει και κάποιος σπουδαίος, Ρώσος θεολόγος, διανοούμενος:

-Στην Εδέμ, ο διάβολος, πείραξε πρώτη την Εύα, διότι ὴξερε:άν έπεφτε η Εύα στην παγίδα του, ο Αδάμ, απλώς θα ακολουθούσε.

Επειδή η γυναίκα συνιστά το ισχυρότερο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Γι αυτό και αργότερα με το ύψος και το βάθος και τη λάμψη μιας άλλης γυναίκας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, σαρκώθηκε εν Αγίω Πνεύματι, στην άχραντη σάρκα της, ο Υιός και Λόγος του Θεού, που ανέπλασε την ανθρώπινη Φύση και άνοιξε με τη Θεία Του Ανάσταση τις πύλες της Αιώνιας
Ζωής, για των θνητών το γένος.

Η πεθερά μου, δεν χρειάστηκε ποτέ της, ψυχίατρο ή ψυχολόγο, ή κοινωνικό λειτουργό διότι την εγωκεντρική την αντίστασή της, στο Ονομα του Χριστού, την είχε μετουσιώσει σε καστανόχωμα και πάνω της φύτεψε, ευωδιαστά -προσφοράς και διακονίας ακάματης- "μανουσάκια, μανουσάκιααααα!"που λέει και το δημοτικόν άσμα…

Θαυμαστό, το παράδειγμα που μας άφησε.

Να έχουμε την ευχή της.

Στα άγια η ψυχούλα της!

Θα λάβει το μεγάλο μισθό της προσφοράς της, εν τη Φοβερά ημέρα της Κρίσεως!

Πηγή: Σαλογραία – http://salograia.blogspot.com (η πεθερά μου και η έλλειψη αντίστασης)"
 
Είθε να μάθουμε - και πρώτος εγώ - να αναπαύουμε τον άλλον...και όχι να ζητάμε δικαίωση..Αυτό λέγεται ΑΓΑΠΗ και όχι...σάχλες!

Καλησπέρα σας και έτη πολλά και ευλογημένα στις Ανθούσες - Χρόνια Πολλά μαμά - που γιόρταζαν χθες!

Με αγάπη σε όλους

Χαράλαμπος

Πρωινό Ρόφημα...στο κελί του γέροντα Παϊσίου.

Και μια ιστορία ακόμα - μέρες που είναι - ...

...που φανερώνει την απλότητα, την ταπείνωση, την καθαρότητα, το χιούμορ και τελικά το μεγαλείο των προσευχομένων ανθρώπων της πίστεώς μας..και εν τέλει το μεγαλείο του Θεού που τους προσφέρει όλα αυτά τα χαρίσματα απλόχερα..μόνο και μόνο επειδή το θέλησαν με πόθο μεγάλο μές την ψυχή τους!

Απολαύστε...

"ΠΡΩΙΝΟ ΡΟΦΗΜΑ

Πρωί στο κελί του Τιμίου Σταυρού του γέροντα Παΐσιου, κοντά στη Μονή Σταυρονικήτα. Τρίτη μέρα της Σαρακοστής. Είμαστε έξω στο σκεπαστό κι ο γέροντας βράζει γάλα στο καμινέτο, πάνω σ’ ένα κούτσουρο.

Παραδίπλα είναι, πλαγιασμένα στα χόρτα, τα δύο παιδιά του Γιάννη, που ανεβήκαμε μαζί στο Αγιονόρος – ο Γιάννης κάθεται μόνος του, απέναντι στο βράχο.

Πιο εδώ είναι δυο επισκέπτες, κι αυτοί από τη Θεσσαλονίκη. Στέκονται όρθιοι, ακουμπώντας στην καστανιά. Πενηντάρηδες κι οι δυο, χλωμοί, στρυφνοί. Φαίνονται να είναι από κάποια παρεκκλησιαστική οργάνωση, γιατί κοιτάζουνε αυστηρά, κάπως επιτιμητικά τον γέροντα και σχολιάζουνε μεταξύ τους χαμηλόφωνα.

Τα παιδιά παίζουνε, κάνουνε φασαρία –οπότε γυρίζει ο Παΐσιος και τα λέει ήρεμα:

«Μην κάνετε θόρυβο, γιατί εδώ δίπλα, κάτω απ’ το χώμα, είναι κρυμμένοι Αμερικανοί και θα ξυπνήσουν και θα ‘ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας».

Τα παιδιά σταματούνε, σωπαίνουνε παραξενεμένα.

Ο Γιάννης, απέναντι, γέρνει πλάγια στο βράχο, πάνω στο σάκο του. Ανάβει τσιγάρο.

Οι δυο επισκέπτες, που φαίνονται σκληροί ευσεβιστές, συνεχίζουν να βλέπουν με αποδοκιμασία τον γέροντα που προσέχει να μη φουσκώσει και χυθεί το γάλα. Ώσπου ο ένας δεν αντέχει και λέει στον καλόγερο:

«Γέροντα Παΐσιε, είμαστε στις πρώτες μέρες της Σαρακοστής, έχουμε αυστηρή νηστεία, κι εσύ βράζεις να πιεις γάλα;»

Ο γέροντας σωπαίνει. Δεν απαντάει. Πιάνει και κατεβάζει το κατσαρόλι, γιατί το γάλα έβρασε. Μετά πάει στο κελί, φέρνει έξι μικρά, παλιά, πορσελάνινα φλιτζανάκια, τα βάζει μερακλίδικα στη σειρά κι αδειάζει με προσοχή το γάλα μέσα σ’ αυτά. Περιμένει λίγο να κρυώσει, ενώ όλοι τον κοιτάζουνε με απορία, σιωπηλοί.

Οι δυο ευσεβιστές τα βλέπουνε όλα αυτά με αποστροφή, γιατί σκέφτονται ότι αφού είμαστε όλοι εδώ οι επισκέπτες, έξι και τα φλιτζανάκια, άρα και σ’ αυτούς θα τολμήσει ο καλόγερος να προσφέρει γάλα, τέτοιες μέρες σκληρής νηστείας.

Ο γέροντας Παΐσιος παίρνει τα γεμάτα φλιτζανάκια ένα-ένα, τα βάζει σ’ ένα ξύλινο δίσκο, τα κουβαλάει και τ’ αφήνει σε απόσταση εφτά μέτρων, στο χώμα, στην άκρη ενός θάμνου.

Τ’ ακουμπάει όλα εκεί, στη σειρά, έπειτα έρχεται, κάθεται δίπλα μας και αρχίζει να κάνει με το στόμα του κάτι σιγανά, παράξενα σφυρίγματα, κοιτάζοντας προς τους θάμνους.

Δεν περνούνε λίγα λεπτά, και πιο εκεί, μέσα από τα τσαλιά, βγαίνει πολύ προσεκτικά μια οχιά και ύστερα πέντε μικρά φιδάκια –τα παιδιά της.

Κρατάω την αναπνοή μου.

Τα φίδια έρχονται, πλησιάζουν όλα, ένα-ένα, σέρνοντας, περνούνε δίπλα μας, πάνε σιγά-σιγά στα φλιτζανάκια, κι αρχίζουν ήρεμα να πίνουν, να ρουφούνε το πρωινό γάλα τους…

Πηγή: ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ, Επί ψύλλου κρεμάμενος (Κέδρος 2003)" 

Είθε μια μέρα να θελήσουμε κι εμείς με μεγαλύτερο πόθο...τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος!

Αμήν.

Με αγάπη

Χαραλάμπης 

Καλή Σαρακοστή..με αρχή μετανοίας για όλους μας!

Καλημέρα και καλή κουτσή εβδομάδα...

Επι τη ευκαιρία της αρχής της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής...σας αφιερώνω το παρακάτω κείμενο του αγαπημένου μου Φώτη Κόντογλου και εύχομαι ολόψυχα αυτήν την Σαρακοστή να μας χαρίσει ο Θεός αρχή μετανοίας..για να μαλακώσει η ψυχή και να δούμε τον άλλον με επιείκεια, αφου όπως λέει κι ο κυρ Φώτης είναι κι αυτός "μελλοθάνατος" όπως κι εμείς..

"Λογισμοί αμαρτωλού, Φωτίου Κόντογλου

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα. Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνωμα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;

Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.

* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.

* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.

* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.

* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').

* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.

* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.


Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις
του ακαταβλήτου αγωνιστού
αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965
 Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" "

Με αγάπη

Χαραλάμπης

Μία δεύτερη ιστορία ειλικρινούς μετανοίας..πιο κοντά σε μας.

Καλησπέρα σε όλους..

Λίγο πριν την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με την Καθαρά Δευτέρα στο τέλος αυτού του τριημέρου, είπα να γράψω άλλη μία ιστορία παρμένη απο το βιβλίο «Πνευματικές διαδρομές στούς μακαρισμούς» (σελ.47) του πατρός Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου. Αν και στους περισσότερους την έστειλα με e-mail, είπα να την γράψω κι εδώ να μας μείνει..;-)

Απολαύστε...

"Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ἕνα νοσοκομεῖο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει ἀπό λευχαιμία. Ὁ πόνος τῆς εἶναι μεγάλος, διότι ἤδη ἔχει χάσει ἄλλα δυό παιδιά, καί τώρα ἔβλεπε νά τῆς φεύγει καί τό τελευταῖο, τρίτο βλαστάρι της. Ὅσο περνοῦσαν οἱ ὧρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε ἡ ἀπελπισία της.

Ἦταν ἤδη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ὅταν ὅλως ἐκτάκτως πέρασε ἀπό τό θάλαμο ὁ διευθυντής τοῦ τμήματος, νά δεῖ ἕνα διπλανό κοριτσάκι ‘’ἐπί πληρωμή’’ καί ἀπό παρόρμησι πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τῆς χαροκαμένης ἐκείνης μάνας. Τό ἐξέτασε καί τῆς εἶπε: Λυπᾶμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου καί φύγε τώρα, γιά νά πεθάνη τουλάχιστον στήν ἀγκαλιά σου καί στό σπίτι σου.

Σάν τό ἄκουσε αὐτό ἡ δύστυχη μάνα ἀπό τό στόμα τοῦ γιατροῦ, μέ λυγμούς, τύλιξε τό παιδάκι της μέ μία κουβερτούλα, τό ἕσφιξε στήν ἀγκαλιά της καί ἔφυγε τρέχοντας. Βγῆκε στό δρόμο… Παντοῦ ἐπικρατοῦσε ἐρημιά καί ἡσυχία. Τίποτα δέν κυκλοφοροῦσε.

Σέ μία στροφή τοῦ δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά τῆς μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ἐτῶν. Μόλις εἶχε τελειώσει τή <<δουλειά της>>, ἦταν πόρνη.

Μόλις ἔφθασε ἡ μάνα μπροστά της, τήν σταμάτησε καί τῆς ἔβαλε μέ βία τό παιδάκι τῆς μέσα στήν ἀγκαλιά της. Ταυτόχρονα, ἔπεσε στά πόδια της καί φώναξε: Σῶσε τό παιδί μου! Σῶσε τό παιδί μουουουου!!!

Τά ἔχασε αὐτή! Πόρνη ἦταν, ἁμαρτωλή ἦταν, βυθισμένη στό βοῦρκο τῆς ἀκολασίας! Τί νά κάνει; Στά πόδια τῆς μία μάνα, στά χέρια τῆς ἕνα παιδί πού ἔσβηνε. Τό εἶδε ὅτι ἔσβηνε. Σήκωσε τά μάτια της στόν οὐρανό καί εἶπε μέ δυνατή φωνή: Τί προσευχή νά κάνω τώρα Θεέ μου; Ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή, ἐγώ εἶμαι πόρνη! Τώρα μόλις <<τελείωσα>> τήν δουλειά μου. Ἄν δέν μ’ ἀκοῦς ἐμένα –καί δέν θά μέ ἀκούσεις, βέβαια, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλή- ἄκουσε τουλάχιστον αὐτή τή πονεμένη μάνα.

Ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε τό θαῦμα!!! Κατέβηκε ἕνα φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί τό παιδί ἄνοιξε τά ματάκια του, φώναξε <<μανούλα μου!>> κι ἅπλωσε τά χεράκια του ἀγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ μανούλα του. Πάρ’ τό τῆς εἶπε. Ὁ Θεός ἔκανε τό θαῦμα Του!

Ὁ Θεός ἄκουσε τή προσευχή μίας ἁμαρτωλῆς, μίας πόρνης καί ὄχι τῆς μάνας! Αὐτό συντάραξε τά λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στή ψυχή τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ὥστε μέ συντριβή καί μετάνοια, καί μέ ἐξομολόγηση, ὁριστικά πλέον ἄλλαξε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας μέ τή νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Δόξα στό Ὄνομά σου, Κύριε!"


Όπως λέγαμε και χθες με μια πολύ γλυκιά παρέα, ο πήχυς στην πνευματική ζωή πρέπει να είναι ψηλά, για να καταλαβαίνουμε ό,τι ΔΕΝ επιτυγχάνεται, αλλά και ό,τι ΔΕΝ έχει νόημα τίποτε χωρίς τον Θεό..
Ακόμα κι αν περάσεις τελικά απο κάτω - όπως τονίζει χαριτολογώντας σε μια ομιλία του κι ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ.Νικόλαος Χατζηνικολάου - είναι δείγμα ταπείνωσης, αφού έσκυψες για να περάσεις..και αναγνώρισες την αδυναμία σου..!Το χειρότερο είναι πάντως να μείνεις μουλαρομένος πίσω απο την μπάρα..και να λες ΔΕΝ μπορώ..Δεν έχει ΔΕΝ μπορώ, αλλά ΔΕΝ θέλω..;-)Για να θυμηθούμε και τους γονείς μας στα παιδικά μας χρόνια...

Από την άλλη πάλι βλέπεις αυτά τα παραδείγματα..που κινδυνεύουν να θυμίσουν παραμύθι, αλλά ΔΕΝ είναι..και συγκλονίζεσαι καθώς άνθρωποι συντρίβονται και αλλάζουν μέσα σε ΜΙΑ στιγμή..Και εδώ είναι που γινόμαστε ρεζίλι, αφού εμείς κρίνουμε αλλιώτικα απο τον Θεό..Εμείς δικάζουμε, - όπως έλεγε και η προηγούμενη ιστορία - ενώ ο Θεός ΑΓΑΠΑ και ΣΩΖΕΙ!

Καλή δύναμη σε όλους μέρες που'ρχονται...Και καλόν αγώνα..!

Με αγάπη και παράκληση να προσεύχεστε στον Θεό να αρχίσω να κάνω περισσότερο απ'όσο μιλώ..

ο παρλαπίπας..Χαραλάμπης
 

Μια σκανδαλιστική ιστορία... ειλικρινούς μετανοίας!

Καλημέρα σε όλους!

Η ευχή μου σήμερα που εορτάζω είναι να έχετε πάντα όρεξη να ανακαλύπτετε τον Θεόν και να σας δίνει μετάνοια..τίποτε άλλο!

Τα άλλα τα κανονίζει Εκείνος... και το λέω με όση πείρα με αξίωσε να έχω.

Αλλά για να μην μιλώ εγώ..αλλά οι Άγιοί μας..σας προσφέρω δώρο την παρακάτω ιστορία που σοκάρει, αλλά και διδάσκει ποιά είναι η Αγάπη του Θεού..και ποιά των ανθρώπων η αγάπη την οποία και εύχομαι να αξιωθούμε μια μέρα!

  

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

"Μία γνωστή ἱστορία ἀπό τό συναξάρι, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀσκητής πού μόλις ἑορτάσαμε 28 Ἰανουαρίου. Ἐπειδή τήν ἱστορία αὐτή τήν εἶδα πρίν πολλά χρόνια σέ ρώσικη κινηματογραφική ταινία, θά παρακαλοῦσα πολύ ὅποιος τή γνωρίζει νά μέ βοηθήσει νά βρῶ τό τίτλο καί τήν ταινία.

Στά χρόνια τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, βρέθηκε πολύ νέος ὁ Ἰάκωβος καί ἀσκήτευε  γιά 15 μέ 20  χρόνια σέ μία σπηλιά. Ἀπό τή μεγάλη καί σκληρή ἄσκηση ἔφθασε σέ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς καί ἀπέκτησε γρήγορα φήμη μεγάλου ἀσκητῆ. Κάποτε, ἀπό τήν κοντινή πολίχνη (τήν Πορφυριώνη) κάποιοι φίλοι του.. ζήλεψαν καί φθόνησαν τόν Ἰάκωβο καί προσπάθησαν νά τόν παγιδεύσουν στή σπηλιά τοῦ φέρνοντας μία πόρνη γυναίκα στό κελί του γιά νά τοῦ προσφέρει προκλητικά τά θέλγητρά της. Ἦταν βράδυ καί μέ φοβερή καταιγίδα ὅταν ἐκείνη ἔφθασε στή πόρτα τοῦ κελιοῦ του. Τόν παρεκάλεσε μέ δάκρυα.. νά τήν ἀφήσει νά περάσει τό βράδυ μαζί του καί νά φύγει τό πρῶΐ. Ἐκείνη βρῆκε τήν εὐκαιρία νά στεγνώσει τά ροῦχα της καί νά προκαλέσει τόν Ἰάκωβο. Αὐτός ὅμως δέν ἐνέδωσε στήν εὔκολη ἡδονή καί ἄρχισε νά καίη τά δάχτυλά του μέ κεριά, παραλληλίζοντας ἐκείνους τούς φοβερούς πόνους μέ τά βάσανα τῆς κολάσεως. Ἔτσι αὐτή ἡ συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά γιά ἐκείνη τή γυναίκα, πού ἀπό τότε ἐγκατέλειψε τό ἐπάγγελμά της καί ἔζησε μέ συνέπεια μέσα στήν Ἐκκλησία.

Αὐτό το γεγονός ὅμως στόν Ἰάκωβο ἔφερε ὑπερηφάνεια καί φούσκωσε γιά τά κατωρθώματά του. Ἔτσι ἔπεσε στή παγίδα πλέον τοῦ πονηροῦ..

Ὕστερα ἀπό κάποια χρόνια, «ἄρχων ἔνδοξός» της περιοχῆς πῆγε στόν ἀσκητή τή εἰκοσάχρονη θυγατέρα του πού ἦταν δαιμονισμένη. Ὁ Ἰάκωβος προσευχήθηκε καί ἐλευθέρωσε τό κορίτσι ἀπό τό δαιμόνιο. Ὅμως ὁ πατέρας της δέν τήν πῆρε μαζί του, φοβούμενος μήπως ἐπιστρέψει τό δαιμόνιο στό σπίτι καί τοῦ ζήτησε νά τήν ἀφήσει λίγες μέρες ἐκεῖ. Ὁ Ἰάκωβος δέχθηκε νά τή κρατήσει μέσα  στή σπηλιά, ἀλλά μαζί μέ τόν ἀδελφό της, ὅπως ἐπέμενε γιά σιγουριά ὁ πατέρας της. Τότε ὅμως ὁ Ἰάκωβος, «ὡς ἄνθρωπος καί αὐτός» νικήθηκε ἀπό τήν ἐπιθυμία. Βρῆκε εὐκαιρία καί βίασε τήν κόρη καί στή συνέχεια ἔντρομος, μήπως φανερωθεῖ ἡ πράξη του, καί χάσει τή φήμη του,  τήν σκότωσε μαζί μέ τόν ἀδελφό της, ὁ ὁποῖος ἦταν καί μάρτυρας τῶν ἐγκλημάτων του.

Στό πατέρα τους δήλωσε ὅτι ἔφυγαν τά παιδιά γιά βόλτα καί περνώντας τόν ποταμό πνίγηκαν. Ὅμως ἡ συνείδηση δέν φιμώνεται. Αὐτός πού ἔβγαζε δαιμόνια καί θαυματουργοῦσε ἔγινε ἐγκληματίας καί ἦρθε  σέ ἀπόγνωση. Ἔφυγε, ἀλλά στό δρόμο του βρέθηκε ἕνας εὐλαβέστατος ἱερέας ἐρημίτης πού μόλις τόν εἶδε ἀναστατωμένο, ἄκουσε τήν ἐξομολόγησή του καί τοῦ δήλωσε ὅτι ἡ ἀπελπισία εἶναι ἁμάρτημα μεγαλύτερο ἀπό τόν βιασμό καί τούς φόνους καί ὅτι δέν ὑπάρχει ἁμαρτία μεγαλύτερη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, ἀρκεῖ νά δείξει ἔμπρακτη μετάνοια. Ἔτσι τοῦ εἶπε καί πῆγε νά μείνει ξανά στήν ἔρημο, νά σκάψει ἕναν τάφο, νά μένει ἐκεῖ καί νά ζητάει τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μέ πολλά δάκρυα.

Μετά ἀπό δυό χρόνια σημειώθηκε στή χώρα ἐκείνη μεγάλη ξηρασία. Ὁ Θεός μέ θαυμαστό τρόπο ἀπεκάλυψε στόν τοπικό ἐπίσκοπο ὅτι ἄν δέν προσευχηθεῖ ὁ μοναχός Ἰάκωβος, πού ζεῖ σέ τάφο στήν ἔρημο, δέν θά λυθεῖ ἡ ξηρασία.  Ὁ τοπικός ἐπίσκοπος ἐρευνᾶ καί ξεκινάει μέρες πορείας στήν ἔρημο γιά νά τόν βρεῖ. Κάποτε τόν ἀνακαλύπτει. Τότε κλῆρος καί λαός βγαίνουν στήν ἔρημο καί φτάνουν στόν τάφο ὅπου εἶναι κλεισμένος ὁ ἐγκληματίας καί μεγάλος ἁμαρτωλός ἀσκητής. Ἐκεῖνος ἐξηγεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του, ἀλλά ὁ Ἐπίσκοπος καί ὁ λαός  τόν πείθουν νά προσευχηθεῖ νά βρέξει. Πράγματι ὁ Ἰάκωβος μέ δάκρυα καί ἄκρα ταπείνωση ζητάει ἀπό τό Θεό, νά ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί. Ἡ βροχή φτάνει ἀμέσως εὐεργητική καί στή χώρα, ἀλλά κυρίως στόν ἀσκητή Ἰάκωβο γιά νά τοῦ βεβαιώσει ὅτι ξαναβρῆκε τή παρρησία καί τήν συγχώρηση τοῦ Κυρίου.  Καί ἡ Ἐκκλησία τόν ἀνακύρηξε ἅγιο νά ἑορτάζεται στίς 28 Ἰανουαρίου.

Δέν κρίνει ὁ Θεός ἀπό τά φαινόμενα, ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Καί ἔτσι ὀφείλουν καί οἱ ἄνθρωποι νά μήν κρίνουν κανένα. Δέν εἶναι δικαστές οἱ Χριστιανοί τῶν ἀδελφῶν τους, ἀλλά γιατροί καί συνασθενεῖς. Καί ὁ ρόλος τους δέν εἶναι νά καταδικάσουν, ἀλλά νά βοηθήσουν, νά παρηγορήσουν καί νά γιατρέψουν τούς συνασθενεῖς τους μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὅσο βαριά κι ἄν εἶναι ἡ ἀρρώστια τους. Τό ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι μεγαλύτερο ἀπό ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει εἰλικρινής μετά-νοια. Καί αὐτό τό γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. <<Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε>> καί οὔτε <<καταδίκαζε>>."

Εύχομαι να μην βλέπετε μια μέρα τις αμαρτίες των άλλων...αλλά μόνο τις δικές σας!

Με αγάπη 

Χαραλάμπης 

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του θαυματουργού.

Χαιρετώ σας και πάλι.

Σε λίγες ημέρες τιμάται η μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του θαυματουργού.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα τελεστεί Ιερή Αγρυπνία στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους στον Ιερό Ναό Ζωδόχου Πηγής στο χωριό Ασκός της Ι.Μ.Λαγκαδά.

Το πρόγραμμα προχείρως έχει ως εξής:

• 20.30 - 21.00 Μικρό Απόδειπνο 
• 21.00 - 22.00 Πανηγυρικός Εσπερινός
• 22.00 - 23.30 Ιερή Αγρυπνία
• 23.30 - 01.00 Θεία Λειτουργία

Όσοι πιστοί προσέλθετε.

*κερασάκι στην τούρτα: Θα ψάλλει ο αγαπητός, σε πολύ κόσμο πλέον και ιδιαιτέρως προικισμένος στην φωνή απο τον Θεό, ψυχίατρος κ.Μάκης.

Είθε ο Άγιος Χαραλάμπης να πρεβεύει στον Θεό υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών.

Με αγάπη, χαρά και λάμψη επι τη ευκαιρία της ονομαστικής μου εορτής...

Χαραλάμπης

Καλημέρα σε όλους..μετά απο καιρό!

Χαιρετώ όλον τον καλό κόσμο του Ύσσωπου...

Έχω να γράψω πριν απο τα Χριστούγεννα... Κι αυτό πολύ απλά γιατί δεν υπήρχε λόγος να αναλώνομαι σε φλυαρίες τη στιγμή που δεν είχα κάτι σοβαρό να παραθέσω.

Σήμερα όμως έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του αγαπημένου μου κυρ Φώτη Κόντογλου και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας..τούτο το πρωινό που συνήθως λίγο ή πολύ όλοι γογγίζουμε σαν έρχεται κάθε εβδομάδα.. Ευχή μου να βρει ο καθείς απο μας τον λόγο εκείνο που θα είναι η Δευτέρα και κάθε μέρα.. Κυριακή.. Ανάσταση!

Αρκετά φλυάρησα όμως.. Ο λόγος στον κυρ Φώτη:

"Από δω που σας βλέπω, αδέλφια μου, σε μια πιθαμή από το χάρο, πόσο απορώ για την τρέλλα που μας ρίχνουνε τα πάθη μας! Άνθρωπε βλογημένε, φάγε και πιες με μέτρο, δίχως να αρπάχνεις τ’ αλλουνού το μερίδιο, ζήσε με τη χρειαζούμενη ανάπαυση, φχαρίστησε τον Κύριο, βγάλε από πάνω σου την ψώρα της περηφάνειας, και θα δης πως η ζωή μας θα χάσει την αγριότητά της. Τι μαλώνετε για τα πολιτικά, για τα λεφτά, για τα αξιώματα και τις εξουσίες, και φαρμακώνετε τη ζωή σας; Όλοι είμαστε καταδικασμένοι, μελλοθάνατοι. Για κανέναν δεν υπάρχει έλεος. Ο καθένας μας ας είναι αγαπητός στα μάτια του άλλου, γιατί είναι και εκείνος μελλοθάνατος σαν κι αυτόν. Το κορμί, η «πολύμοχθος σαρξ», που γι’ αυτή κάναμε τον κόσμο κόλαση, πόσο θα βαστάξει; Δώστε προσοχή στην ψυχή, σ’ αυτόν τον αθάνατο θησαυρό, και τότε και το σώμα σας θα ανακουφισθεί και θα γεμίσει από ευφροσύνη"  (Φώτης Κόντογλου)
  

Καλή και βλογημένη εβδομάδα.

Με αγάπη

Χαραλάμπης