Αν σε κάθε οικογένεια υπήρχε έστω και ένα πρόσωπο που υπηρετούσε τον Θεό με ζήλο, τι αρμονία θα υπήρχε στον κόσμο!
Θυμάμαι συχνά την ιστορία κάποιας κοπέλας. Συνήθιζε να έρχεται και να συζητάμε, τότε που ήμουν ακόμα στο Μοναστήρι του Τουμάν.
Ήρθε κάποια μέρα στο Μοναστήρι μαζί με ένα οργανωμένο γκρουπ προσκυνητών, και μου διαμαρτυρήθηκε λέγοντας:
«Δεν το αντέχω πια! Οι άνθρωποι είναι τόσο αγενείς μεταξύ τους!».
Και κατόπιν μου είπε ότι θα κοίταζε να βρει άλλη δουλειά.
Την απέτρεψα, λέγοντας ότι ήταν λίγες οι δουλειές εκείνο τον καιρό και τα επίπεδα της ανεργίας υψηλά.
Της είπα να πάψει να πολεμά τους συναδέλφους της στη δουλειά.
«Μα δεν μάχομαι κανένα!», απάντησε.
Της εξήγησα ότι μολονότι δεν μάχεται κανένα σωματικά, εντούτοις με το να είναι δυσαρεστημένη στη θέση της, διεξάγει πόλεμο εναντίον των συναδέλφων της με τους λογισμούς της.
Εκείνη αντέτεινε ότι κάθε άλλη αντίδραση θα υπερέβαινε τα όρια αντοχής του καθενός.
«Μα ασφαλώς και τα υπερβαίνει», της είπα,
«αλλά δεν μπορείς να το κάνεις μόνη σου.
Χρειάζεσαι τη βοήθεια του Θεού. Κανείς δεν γνωρίζει αν προσεύχεσαι ή όχι την ώρα της δουλειάς σου.
Κατά συνέπεια, όταν αρχίζουν να σε προσβάλλουν, μην τους αντιγυρίζεις τις προσβολές ούτε με λόγια ούτε με αρνητικές σκέψεις.
Προσπάθησε να μην τους προσβάλλεις ούτε καν με τους λογισμούς σου.
Προσευχήσου στον Θεό να τους στείλει έναν άγγελο ειρήνης.
Ζήτησε Του επίσης να μην σε ξεχάσει και σένα.
Αυτό δεν θα μπορέσεις να το κάνεις αμέσως, αλλά αν προσεύχεσαι πάντοτε έτσι, θα δεις πώς θα αλλάξουν τα πράγματα με τον καιρό και πώς θα αλλάξουν επίσης και οι άνθρωποι.
Κατ’ ουσία, θα αλλάξεις κι εσύ».
Εκείνο τον καιρό δεν ήξερα αν επρόκειτο να δώσει βάση στη συμβουλή μου.
Αυτό συνέβη στο μοναστήρι του Τουμάν το 1980.
Το 1981 με έστειλαν στο μοναστήρι της Βιτόβνιτσα.
Κάποια μέρα στεκόμουν πλάι στην κυδωνιά, όταν είδα ένα γκρουπ προσκυνητών να πλησιάζει.
Ήταν κι εκείνη μέσα σ’ αυτό το γκρουπ και με πλησίασε για να πάρει ευλογία.
Και να τι μου είπε:
«Αχ πάτερ! Δεν είχα ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί!».
Τη ρώτησα αν αναφερόταν στους συναδέλφους της στη δουλειά κι εκείνη μου απάντησε θετικά.
«Άλλαξαν τόσο πολύ πάτερ, είναι απίστευτο! Κανείς δεν με προσβάλλει πλέον, και βλέπω και σε μένα επίσης τη διαφορά!».
Τη ρώτησα αν είχε ειρηνεύσει με όλους και μου απάντησε ότι υπήρχε ένα πρόσωπο μονάχα με το οποίο δεν μπορούσε να ειρηνεύσει για πολύ καιρό.
Κατόπιν, καθώς διάβαζε τα Ευαγγέλια, έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο όπου ο Κύριος μάς ζητά να αγαπάμε τους εχθρούς μας.
Και τότε είπε στον εαυτό της:
«Θα αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο είτε το θέλεις είτε όχι, διότι αυτό είναι που μας ζητά ο Κύριος».
Και τώρα, ξέρετε, είναι οι δυο τους οι καλύτεροι φίλοι!
Μακάρι να υπήρχε έστω και ΕΝΑΣ τέτοιος άνθρωπος σε κάθε επιχείρηση, εργοστάσιο ή γραφείο!
Έτσι θα ανοιγόταν ο δρόμος προς την ειρήνη.
ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ άνθρωπος χρειάζεται, ΕΝΑΣ άνθρωπος συνδεδεμένος προσευχητικά με τον Θεό, και θα έχουμε παντού ειρήνη — στην οικογένεια, στη δουλειά, στην κυβέρνηση και παντού.
Η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι που μπορεί να μας ελευθερώσει από ζοφερούς και δυσβάστακτους λογισμούς.
Πηγή: ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.
--------------------------------------
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΈΝΑΣ άνθρωπος τελικά μπορεί να αλλάξει πολλά γύρω του...
...αρκεί να συνδεθεί με την πηγή της Ζωής!
Γιατί μόνοι μας εμείς είμαστε "μπαταρίες" αγάπης...
...άλλες μισοτελειωμένες,
άλλες άδειες εντελώς από τα χρόνια χρήσης,
άλλες απλές,
άλλες μεγάλες,
άλλες αλκαλικές...
...ΑΛΛΑ μπαταρίες πεπερασμένης χωρητικότητας...
...που όση αγάπη και αν θέλουμε να δώσουμε...
...μια των ημερών θα εξαντληθεί!
Λέμε πολλάκις:
"Τόσα χρόνια έδινα! Τώρα θέλω να πάρω!"
Φυσικό & ανθρώπινο είναι...
...ξεφόρτισες!
Εξαντλήθηκες...
Είσαι πεπερασμένος όπως όλοι μας...
Και από την άλλη βλέπεις κάτι γεροντάκια σαν τον γερό Παϊσιο, τον γερό Πορφύρη, τον γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη...
...απλά, "αγράμματα", ταπεινά, "εξαντλημένα" από τις αρρώστιες...
...με τόση δύναμη όμως μέσα τους...που σε κάνει να απορείς...να προβληματίζεσαι...να αναρωτιέσαι τι "κρύβουν" μέσα στην ψυχή τους?
Αλλά και πολλούς σύγχρονούς πατέρες (που μέσα τους πληρούται όλη η σημασία της λέξεως "ΠΑΤΕΡΑΣ")...
...από τους οποίους πολλοί από εμάς έχουμε προσωπική εμπειρία....
...να είναι ακούραστοι, ανεξάντλητοι, υπομονετικοί, να δίνουνε αγάπη συνεχώς...μη ζητώντας ποτέ κάτι για τον εαυτό τους!
Να υπηρετούν τον άνθρωπο με τόση υπομονή και καρτερία...
..χωρίς να ακούσεις ποτέ από το στόμα τους...αυτά τα δικά μας δικαιολογημένα μεν (ανθρωπίνως)...
...αλλά τόσο κουραστικά και αναπάντητα πολλές φορές:
"Δεν μπορώ άλλο να δίνω. Εγώ πότε θα πάρω?"
"Η υπομονή έχει και τα όριά της!"
"Μακριά και αγαπημένοι!"
...και τόσα άλλα!
Αν ένα πράγμα πρέπει να "κλέψουμε" από αυτούς τους πατέρες ...
...αυτούς στους οποίους είδαμε να αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού...
...εμπράκτως & με καρπούς χάριτος...
... είναι αυτό:
ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕΙ & ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΗΣΥΧΗΣΕΙ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΠΟΥ ΒΡΊΣΚΟΥΝ ΤΌΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝ ΑΥΤΉΣ?
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΕΙΣ ΚΑΡΠΟΥΣ & ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ...!
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΟΡΤΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ?
"[...] τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ,
καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά,
καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός,
καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ [...]"
Γιατί και αυτοί - μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό - είναι άνθρωποι...σαν κι εμάς!
Και είναι άνθρωποι σαν κι εμάς...ΜΑ με τόσα ουράνια χαρίσματα...για να μας δείξουν τον δρόμο προς την Πηγή της Ζωής...
...όχι για να κολλάμε μαζί τους!
Άνθρωποι σαν κι εμάς που όμως βρήκαν & τελικά αφέθηκαν & συνδέθηκαν πλήρως...με Εκείνον τον Μεγαλο Φορτιστή που μας γεμίζει Αγάπη...
...και διώχνει σιγά-σιγά όλα τα σύνδρομα στέρησης που πιθανότατα έχουμε αποκτήσει με τα χρόνια...
...σύνδρομα που μας κάνουν να ζητούμε πάντα από τους άλλους να κάνουνε το πρώτο βήμα, την πρώτη κίνηση, την συγγνώμη, να είναι καλοί μαζί μας...
..λες κι εμείς είμαστε καλοί μαζί τους (??)...
...σύνδρομα που μας κάνουν να ζητούμε πάντα από τους άλλους ανθρώπους πιο πολλά από όσα μπορούνε να μας δώσουνε...
...αδικώντας τους τελικά, αφού είναι άνθρωποι κι αυτοί & όχι θεοί!
Εύχομαι ολόψυχα κάποτε να συνδεθούμε κι εμείς με τούτη την όντως Αγάπη...
...παραδομένοι εντελώς στην αγκαλιά Του...
...κι αν (νομίζουμε ότι) δεν μπορούμε...
...ΜΗΝ ΠΆΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕ...
...ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΜΕ...
..ΝΑ ΠΟΡΕΥΌΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΣ ΣΚΟΝΤΆΦΤΟΥΜΕ...
...ΚΙ ΑΣ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΆΤΣΑΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ...
..ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΣ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΈΥΟΥΝ ΟΛΟΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ...
...ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ...
...με σκοπό μια μέρα...
..."πάσα την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθόμεθα!"
ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ...
...αφού κι εμείς θα έχουμε κουραστεί τότε από τα παιχνίδια του μυαλού μας που είναι τόσο ανόητα και τόσο κουραστικά!
Γιατί όπως λέει και ένας πολύ ωραίος ψαλμός:
"Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ΟΥΚ εξουδενώσει!"
Μέχρι τότε...αλλά και πάντα και μέχρι το τέλος της επιγείου μας ζωής...
...Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!
Χαραλάμπης
