Ο λεπτός τρόπος

Χαίρετε πάντοτε εν Χριστώ!

(Χαρά μεγάλη αλήθεια αυτή η Χαρά, η εν Χριστώ Χαρά, γιατί οι άλλες όσο μεγάλες κι αν δείχνουν δεν είναι τόσο. Εύχομαι λοιπόν πάντοτε τέτοια να είναι η Χαρά μας, για'αυτό και ξεκινώ έτσι τις αναρτήσεις μου.)

Αυτές τις μέρες, λόγω κάποιων έντονων συζητήσεων με φίλους και συγγενείς, σχετικά με την στάση που κρατάει κανείς απέναντι στην ίδια τη ζωή (τόσο απέναντι στις χαρές, όσο κυρίως απέναντι στις λύπες), προβληματίστηκα έντονα σχετικά με την στάση ενός χριστιανού που βιώνει την πίστη και τα μυστήρια της Αγάπης του Θεού απέναντι σε ανθρώπους που μπορεί να είναι από εντελώς αδιάφοροι ή απλοί αμφισβητίες ή και ελαφρώς προβληματισμένοι, μέχρι μηδενιστές και υβριστές του Χριστού.

Ενθυμούμενος όμως τα δικά μου μαύρα χάλια πριν από μερικά χρόνια...

Τον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής μου και τα ξυλοκέρατα που έτρωγα χωρίς να έχω μέσα μου πραγματική χαρά...

Τις συζητήσεις μου με ανθρώπους τότε, που θέλανε να μου φωτίσουν έναν άλλον δρόμο, αλλά που ίσως δεν επαρκούσε το φως που είχανε οι ίδιοι για έναν τόσο σκοτεινό άνθρωπο σαν εμένα... 

Την εγωιστική μου στάση (ή και ειλικρινή με τα τότε δεδομένα) απέναντί τους, που δε με άφηνε να παραδεχτώ κάποια σημεία που σήμερα μου φαίνονται αυτονόητα...

Την άρνησή μου σε όλα αυτά, αλλά παράλληλα την έντονη εσωτερική μου ανάγκη να ανακαλύψω κάτι που υπήρχε μέσα μου (και υπάρχει σε κάθε άνθρωπο ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ), αλλά δεν ήξερα πως να το εκφράσω και ενδεχομένως να ερχόμουν σε σύγκρουση άγαρμπη πολλάκις, αλλά πάντα με διάθεση να ζήσω... 

Πόσο δε μάλλον την αμέτρητη Αγάπη του Χριστού, με την ελευθερία της επιλογής που μου προσέφερε τόσο πριν όσο και μετά την όντως συνάντησή μας (της οποίας ο χρόνος δεν μπαίνει στα στενά όρια της ανθρώπινης λογικής)  και τα αμέτρητα δώρα  για την  συνειδητοποίηση της πλήρους αποκατάσταση αυτής της  - από μένα  - διαλυμένης σχέσης...

...Ενθυμούμενος τέλος πως η προσευχή προς Αυτόν είναι το Α & το Ω στη ζωή μου και πως κάθε είδους κενά και αδυναμίες καλύπτονται με αυτήν και τη συμμετοχή μου στα μυστήρια της ανεξιχνίαστης Αγάπης Του (η οποία τους αγγίζει όλους ανεξαιρέτως..αρκεί μόνο να το συνειδητοποιήσουν αν έλθουν "εις εαυτόν") ...

..κατάλαβα πόσο λάθος κάθομαι και σκέφτομαι χάνοντας πολύτιμο "χρόνο" από την προσευχή μου..και από την φαιά ουσία του εγκεφάλου μου..μα κυρίως κατάλαβα πόσο σκληρόκαρδα φέρομαι εγώ όταν ζητώ να βιώσει ο άλλος την πίστη του Θεού στον χρόνο και με τον τρόπο που τη βίωσα και τη βιώνω εγώ..μη αφήνοντας αυτήν την τόσο προσωπική και βαθιά μυστηριακή ένωση στον μοναδικό Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών!

Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά και επειδή η πίστη μας είναι τόσο ΖΩΝΤΑΝΗ όσο είναι ο ήλιος που βλέπουμε κάθε μέρα στον ουρανό...ο Θεός, για να μην βασανίζομαι με ανούσιες σκέψεις (γιατί πετούσε το αεροπλάνο μου...πετούουουσεεε..πετούουσε... μακριά από την Αλήθεια) μου έδωσε μια γλυκιά απάντηση με το παρακάτω κείμενο από τον μακαριστό γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, του οποίου η αγάπη για τον Χριστό είναι όπως είναι για εμάς η αναπνοή! Όσο ήταν ακόμα σε αυτήν την ζωή, το όνομα του Χριστού το πρόφερε μέσα του ακόμα και στον ελάχιστο ύπνο του..σαν ζώσα πνοή!

Ζητώ την αγάπη σας, αν σας κούρασα με τις φλυαρίες μου...

Απολαύστε τον λόγο μιας λαμπικαρισμένης αγίας ψυχής..σαν εξιλέωση για τον μακροσκελή πρόλογο!

Ο λεπτός τρόπος 

“Να είμαστε ζηλωτές. Ζηλωτής είναι εκείνος που αγαπάει ολόψυχα τον Χριστό και στο όνομά Του διακονεί τον άνθρωπο. Αγάπη στον Θεό και στους ανθρώπους, αυτό είναι ζευγάρι, δεν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, με κατάνυξη, όχι σκόπιμα. Όλα από καρδιά!

Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά “η αγάπη σου πάντα θα στέγει”. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάεις, άσχετα με τη θρησκεία του, με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν΄αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός ίσταται επί την θύραν και κρούει, χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχτεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.

Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρουμε -λόγια, βιβλία- χωρίς ν΄αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ΄αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας.

Στις συζητήσεις, λίγα λόγια για τη θρησκεία και θα νικήσετε. Αφήστε εκείνον που έχει άλλη γνώμη να ξεσπάσει, να πει, να πει… Να αισθανθεί ότι έχει να κάνει μ΄έναν ήρεμο άνθρωπο. Να επιδράσετε με την καλοσύνη σας και την προσευχή σας κι έπειτα του μιλάτε λίγο. Δεν κάνετε τίποτε, αν τα πείτε έντονα, αν του πείτε, παραδείγματος χάριν, “είπες ψέμα!”. Και τι θα βγεί; Είστε “ως πρόβατα εν μέσω λύκων”. Τι να κάνετε; Ν΄αδιαφορείτε εξωτερικά, αλλά να προσεύχεσθε μέσα σας. Να είστε έτοιμοι, καταρτισμένοι, με παρρησία, αλλά και με αγιότητα, πραότητα, προσευχή.

“Με τη σιωπή, την ανοχή και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά”

“Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτε. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό, αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρι, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει,
να τους διεγείρει προς τον θείο έρωτα. Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους.

Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνουμε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άξιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε.

Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέει: “Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις”.

Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας και από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν “ανοίξουνε” στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα. Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίνουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε “πεταμένες”.

Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ΄τους άλλους κι επιμένουμε σ΄αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.

Η αγάπη να είναι μόνο εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού. Αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι΄αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως με την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά.

Ν΄αγωνιζόμαστε να στέλνουμε την αγαθή μας διάθεση”

“Να έχουμε αγάπη, πραότητα, ειρήνη, Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, όταν κυριεύεται απ΄το κακό. Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνο όταν ο άλλος είναι παρών, αλλά κι όταν δεν είναι. Ν΄αγωνιζόμαστε να στέλνουμε την αγαθή μας διάθεση. Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου, που δεν την εγκρίνουμε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζουμε -όπως τον επηρεάζει και το κακό- κι ας μη μας βλέπει.

Να μην αγανακτούμε μ΄εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθεοι, διώκτες κ.λ.π. Η αγανάκτηση κάνει κακό. Τα λόγια τους, την κακία τους να μισήσουμε, τον άνθρωπο, όμως, που τα είπε να μην τον μισήσουμε, ούτε ν΄αγανακτήσουμε εναντίον του. Να προσευχηθούμε γι΄αυτόν. Ο χριστιανός έχει αγάπη και ευγένεια και φέρεται ανάλογα.

Εγκράτεια της γλώσσης -μέγα πράγμα! Κατά ένα μυστικό τρόπο, η σιωπή ακτινοβολεί στον πλησίον.

Να σας διηγηθώ μια ιστορία.

Μια μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντά της αγανακτισμένη:

- Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρουμε.

Κι ο Γέροντας απάντησε:

- Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν.

Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ.

Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:

- Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ΄αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι”

Πηγή: Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Με αγάπη Χριστού εν δυνάμει..

Προσεύχεστε υπέρ ημών..

Χαραλάμπης