ο Γιάννης ο Βλογημένος - του κυρ Φώτη Κόντογλου

Χριστός Ετέχθη!
Αληθώς Ετέχθη!

Χρόνια καλά & ευλογημένα...με λόγο ύπαρξης δυνατό κι αληθινό από του νυν & έως του αιώνος!

Σε λίγες μέρες αλλάζουμε αισίως ημερολογιακά χρόνο για άλλη μια φορά...

...ερχόμενοι ένα βήμα πιο κοντά στην σωματική μας αιώνια κοίμηση...

...αλλά και στο ξύπνημά μας σε μιαν άλλη ζωή...αιώνια κι αυτή, όπως βλογήθηκε να είναι κι η ψυχή μας.

Και τούτο δεν το λέγω με πίκρα ή με μιζέρια ή για να προκαλέσω φόβο ή τρόμο.

Μη γένοιτο!

Ο Θεός μας άλλωστε είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου και με την Ανάσταση του Υιού του νίκησε τον θάνατο & τον κατήργησε άπαξ δια παντός!

Αλλά δεν θέλω άλλο να φλυαρώ, διότι κι εγώ δεν τα ζω ακόμη σε τόσο βάθος τούτα τα μεγάλα δώρα του Θεού...

...όπως δεν έχω ακόμη & την γλυκιά αφοβιά του θανάτου που είχε δωριστεί σε όλους μας τους Αγίους, Μάρτυρες & τους Ομολογητές...

...και η οποία γεννάται από την βαθειά Αγάπη & Πίστη στον Δημιουργό!

Όσο ζω όμως αυτήν αναζητώ & παρακαλώ τον Θεό να μάθω να Τον αγαπώ αληθινά, βαθειά, με πίστη (εμπιστοσύνη απόλυτη) στο πρόσωπό Του, για να ισχύσει τελικά το "η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο" & το "Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!" μέσα μου!

Ξέρω επίσης πως η παρακάτω ιστορία του κυρ Φώτη, είναι χιλιοειπωμένη, χιλιοδιαβασμένη & πολυσυζητημένη...

...αλλά πάντα με συγκινεί & πάντοτε θέλω να την ακούω ή να την διαβάζω ιδιαίτερα τέτοιες μέρες...

...πόσο μάλλον σήμερα που οι μέρες είναι πλέον πονηρές & σκοτεινές & τέτοιες που ο κόσμος έχει δώσει ολοκληρωτικά την καρδιά του σε πράγματα που τον ξοδεύουν, αντί να τον μεγαλύνουν...

...& πιστεύει κυρίως στον εαυτό του και καθόλου στον Θεό...μεγαλώνοντας έτσι θεληματικά, από δικό του πείσμα & δική του επιλογή, το χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και τον Πατέρα & Πλάστη του...

...αφήνοντας τον εαυτό του έρμαιο σε μία ολοένα και πιο σκληρή υπερηφάνεια!

Αυτήν την ιστορία λοιπόν θέλω να σας αφιερώσω (για πολλοστή φορά, το ξέρω...!) τούτη την Πρωτοχρονιά...

...γιατί αποτελεί ένα αντίβαρο σε τούτη την λαθεμένη "πίστη στον εαυτό μας" & στο " η δύναμη είναι μέσα μας" & άλλα τέτοια που αποτελούν δυστυχώς την μεγάλη αρρώστια της εποχής μας...!

Και είναι αντίβαρο σε τούτη την ασθένεια, διότι έχει σαν κύριο ήρωά της όχι έναν μεγάλο φιλόσοφο, ούτε έναν διάσημο καλλιτέχνη ή έναν μεγάλο και γνωστό πολιτικό...

...αλλά έναν ασήμαντο για τον κόσμο αυτό...

...έναν τσοπάνη...έναν βοσκό...

...ίσως σαν έναν από εκείνουςτους βοσκούς που πρώτοι δεχτήκαν τον Χριστό μας νεογέννητο στη φάτνη...

...τον Γιάννη τον απλό...

....τον Γιάννη τον φτωχό...

....τον Γιάννη τον ταπεινό...

...τον Γιάννη που τελικά είναι (χωρίς να το ξέρει..!) πολύ Ευλογημένος!

Ένα πράγμα αρχίζω και γνωρίζω καθώς ο Θεός μου επιτρέπει να προχωρώ σε τούτη τη ζωή...

...αυτό που έλεγε ο μεγάλος μας αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης...

"Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"

"Ένα πράγμα γνωρίζω ότι ΔΕΝ γνωρίζω τίποτε!"

Και είναι μεγάλη αλήθεια αυτό!

Το που δίδει ο Καλός Θεός τα μεγάλα & ανεξιχνίαστα δώρα Του...κανείς μας δεν το γνωρίζει!

Ούτε και το μεγάλο σχέδιο της δικαιοσύνης  & της Αγάπης Του για όλους μας!

Μακάρι όμως να το κάνουμε πράξη τούτο την χρονιά που έρχεται...

...και να μην κρίνουμε ΚΑΝΕΝΑΝ...ψάχνοντας συνάμα την αλήθεια..στα απλά και ταπεινά...!

Σε μέρη και πρόσωπα που δεν περιμένεις ότι θα εκπλαγείς...& τελικά αυτό ακριβώς συμβαίνει..!!

Εκπλήσσεσαι από την δόξα που υπάρχει...στην αφάνεια...στους απλούς και ταπεινούς...

...και όχι στις μεγάλες θεωρίες...φιλοσοφίες & στα "μεγάλα μυαλά" του κόσμου τούτου...!

Ειδικά σε εμάς που έχουμε γνωρίσει έστω και διανοητικά το μεγαλείο της πίστης μας...

...επειδή δυστυχώς έτσι μάθαμε να τα ζυγίζουμε τα πράγματα στη ζωή...και μόνο έτσι τα καταλαβαίνουμε...

...με το μυαλό & όχι με την καρδιά που τελικά στενάζει κάτω από το βάρος της "πέραν του μέτρου" λογικής με την οποία την πλακώνουμε...

...εύχομαι να το βιώσουμε και πνευματικά τούτο το "ουδέν οίδα"...βαθειά και αληθινά, για να έχουμε έστω και λίγη από τούτη τη γλυκειά ταπείνωση....

...που ανυψώνει τον άνθρωπο και τον κάνει θεό κατά Χάρη!

Γιατί ο Κύριός μας ήταν ταπεινός και ταπεινά ψηλαφείται...

...με υπερηφάνειες και πομπώδη πράγματα...θαρρώ πως είναι πολύ διακριτικός και..απομακρύνεται!

(όπως έλεγε κι ο γερό Παϊσιος: "ο Θεός εκπέμπει στην συχνότητα Αγάπη-Ταπείνωση & αν δεν συντονιστούμε σε αυτήν (την συχνότητα) δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί Του"...)

"πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται" (Λουκ. ιδ/ 11)

Καλή & ευλογημένη η νέα χρονιά!

Καλή δύναμη & Καλόν αγώνα!

Χαίρετε πάντοτε εν Χριστώ!

Χαραλάμπης
----------------ακολουθεί το δώρο μου για το 2015: ------------------------------

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΒΛΟΓΗΜΕΝΟΣ 
(κάντε κλικ στον παραπάνω σύνδεσμο, βάλτε ήχο, αφήστε για λίγο ό,τι κάνετε (8 λεπτάκια είναι μόνο) & ζήστε όσο μπορείτε αυτην την όμορφη ιστορία!)

« ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΑ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΒΛΑΧΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ»

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

ἐφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 

(16.02.1964)

«Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» (Ματθ. ι´ 22). 

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰωάν. ιε´ 18).

Ἡ κίνηση ποὺ ἄρχισε νὰ γίνεται ἀνάμεσα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ στὸ Βατικανό, μὲ τὴ συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ Πάπα Παύλου, ἔστρεψε κατὰ κεῖ τὴν προσοχὴ τοῦ κόσμου. Ἡ ἐποχή μας εἶναι ὅλο θεαματικὲς σκηνοθεσίες, γιατί ὁ κόσμος σήμερα ἔχει μανία μὲ τὸ θέατρο, κι ὅλοι, εἴτε πολιτικοὶ εἶναι, εἴτε ἐπιστήμονες, εἴτε καλλιτέχνες,ἀκόμα καὶ κάποιοι παπάδες, παρουσιάζονται σὰν νὰ εἶναι ἠθοποιοί, καὶ τοὺς παίρνουνε φωτογραφίες καὶ κινηματογραφικὲς ταινίες, καὶ ποζάρουνε μέσα στὶς ἐφημερίδες, ποὺ τοὺς ἱστορίζουνε μὲ ὅλα τὰ καθέκαστα. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τοὺς δύο μεγάλους ἀρχηγοὺς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ πήγανε μὲ πομπή, σὰν ἄρχοντες, ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, πάμφτωχος μέσα σὲ ἕνα παχνί, σ᾽ ἕνα φτωχικὸ μαντρί. Ἡ συνάντηση αὐτὴ ἔγινε ὕστερα ἀπὸ πολλὲς τυμπανοκρουσίες, ἀληθινὰ μὲ σεμνότητα ποὺ θύμιζε τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ!

. Κι ὁ κόσμος χειροκρότησε τοὺς δύο ἀρχηγοὺς ποὺ διακηρύξανε, πὼς οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦνε, καὶ πὼς αὐτοὶ δίνουνε τὸ σύνθημα, παραμερίζοντας κάθε… ἔχθρητα ποὺ εἶχε φυτρώσει ἀνάμεσά τους στὰ περασμένα χρόνια, καὶ πὼς «τὸ μεσότειχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται». Ὁ κόσμος θέλει καὶ ποθεῖ τὴ συμφιλίωση ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανούς, καὶ θαρρεῖ πὼς ἔχει δίκηο νὰ πιστεύη πὼς κάθε ἄνθρωπος ποὺ δὲ θέλει αὐτὴ τὴ συμφιλίωση, εἶναι κακὸς ἄνθρωπος, ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης, ἔρημος ἀπὸ ἀγάπη, κι ἂν λέγη μάλιστα πὼς εἶναι καὶ Χριστιανός, μ᾽ αὐτὸ ποὺ κάνει δείχνει πὼς εἶναι ὑποκριτὴς καὶ θεομπαίχτης, ἀφοῦ δὲν ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀλλὰ πόσο διαφορετικὰ εἶναι τὰ πράγματα! Πόσο ἄδικα κρίνουνε οἱ πολλοὶ ἐκείνους ποὺ δὲν ἐπικροτοῦνε αὐτοὺς τοὺς ἐναγκαλισμούς!

Ὁ πολὺς ὁ κόσμος κρίνει χωρὶς νὰ ξέρη, καταδικάζει χωρὶς νὰ ρωτήση, γιατί φέρνεται ἔτσι σ᾽ αὐτὸν τὸν ὁποῖον καταδικάζει. Βέβαια, μὲ τὴν πρώτη ματιά, δὲ μπορεῖ παρὰ νὰ παραδεχτῆ κανένας πὼς ὅλοι μας πρέπει νὰ ἐπικροτήσουμε μὲ ἐνθουσιασμὸ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη κίνηση, καὶ νὰ εὐχόμαστε νὰ φτάξη στὸ ποθητὸ ἀδέλφωμα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ὡστόσο, οἱ πολλοὶ δὲν ξέρουνε ἂν ὑπάρχη κάποιο μεγάλο ἐμπόδιο στὸ νὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἀδέλφωμα, τὸ πιὸ μεγάλο ἐμπόδιο. «Καὶ ποιό ἐμπόδιο μπορεῖ νὰ ὑπάρχη, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη;», θὰ ποῦνε πολλοί, σχεδὸν ὅλοι. Μιλοῦνε ἔτσι, γιατί δὲν ξέρουνε πὼς αὐτὴ ἡ λεγόμενη συμφιλίωση γίνεται μὲ τὴ θυσία τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς νὰ ὑπάρχη στὴ μέση καθόλου ἀγάπη. Ἀλλὰ κι ἂν ὑπῆρχε ἀγάπη, ἡ ἀγάπη αὐτὴ θὰ ἤτανε ἡ ἀπατηλὴ ἀγάπη τούτου τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστό.

Ὁ Χριστὸς ξεχώρισε τὴ μία ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἄλλη, καθὼς ξεχώρισε καὶ τὴν εἰρήνη ποὺ νοιώθει ὁ κόσμος, ἀπὸ τὴν δική του τὴν εἰρήνη. Καὶ ποιά λοιπὸν εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Τὴν εἶπε ὁ ἴδιος μὲ τὰ λόγια τοῦτα: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τὸν λόγον μου τηρήσει». Καὶ φύλακας καὶ ἑρμηνευτὴς τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἱερὴ Κιβωτός, ποὺ μέσα σ᾽ αὐτὴ φυλάχθηκε ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Φυλάχθηκε ἀμίαντη ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, καὶ θὰ φυλαχθῆ ἄσπιλη καὶ ἀναλλοίωτη ἕως τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Κι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ λεγομένη Ὀρθόδοξη. Εἶναι αὐτή, γιατί μονάχα αὐτὴ διατήρησε ἀνόθευτο κι ἀνάλλαχτο τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, κράτησε ἀνέγγιχτα τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα, ἐπικυρώνοντάς τα μὲ τὶς ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, κάθε φορὰ ποὺ ἐπιχειρούσανε οἱ αἱρετικοὶ νὰ τὰ ἐξηγήσουν κατὰ τὴ διεστραμμένη διάνοιά τους. Ἡ παπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης δὲν τὰ κράτησε ἀδιάφθορα, ἀλλὰ κατάντησε αἱρετική, γιατί ἄλλαξε καὶ μυστήρια καὶ δόγματα, σὲ σημεῖο ποὺ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνη ἀγνώριστη.

Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα της, νόθεψε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, κι ἡ ἀλαζονεία της τὴν ἀποξένωσε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸ θεμέλιό της εἶναι ἡ ταπείνωση. Λοιπόν, καλὰ εἶναι τὰ ἔμορφα λόγια τῆς ἀγάπης, καὶ εὐχάριστα ἀκούγονται ἀπὸ τὰ ἀνύποπτα αὐτιὰ τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀποροῦν πὼς ὑπάρχουνε ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἐπικροτοῦν αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανούς. Καὶ τοῦτο γίνεται ἐπειδὴ οἱ πολλοὶ εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὴ θρησκεία, κι ὅσοι πάλι δὲν εἶναι ἀδιάφοροι,δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσουνε ὅλοι μὲ ποιὰ πληρωμὴ θὰ γίνη αὐτὴ ἡ συμφιλίωση. Ἡ πληρωμὴ θὰ γίνη μὲ τὴ θυσία τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη. Τί εἴδους λοιπὸν συναδέλφωση μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ πληρώνεται μὲ τὴ θυσία τῆς ἀληθινῆς Ἀγάπης;

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ χτίσθηκε μὲ τὸ τίμιο αἷμα Του, καὶ στερεώθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν μυριάδων μαρτύρων. Σὰν λείψανε οἱ ἀρχαῖοι τύραννοι, οἱ εἰδωλολάτρες ἐχθροὶ τῆς θρησκείας μας, οἱ Διοκλητιανοὶ κι οἱ Μαξέντιοι, φανερωθήκανε οἱ αἱρετικοὶ κι οἱ ἀποστάτες, ποὺ λεγόντανε μὲν Χριστιανοί, μὰ χτυπούσανε τὴ θρησκεία μὲ πλέον ὕπουλον τρόπο, καὶ τότε λάμψανε οἱ νέοι μάρτυρες, οἱ λεγόμενοι ὁμολογηταί. Καὶ τοῦτο ἔγινε κατὰ θεία παραχώρηση, γιὰ νὰ βρίσκεται ἡ Ἐκκλησία πάντα σὲ κίνδυνο, ὥστε νὰ εἶναι ἄγρυπνοι νύχτα καὶ μέρα οἱ κυβερνῆτες της κι ὅλοι οἱ Χριστιανοί, σὰν ἐκείνους τοὺς στρατιῶτες ποὺ φυλάγουν θησαυρὸ μεγάλον.

Γιὰ τοῦτο λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ πὼς σὲ ὅσους κατοικεῖ μέσα τους τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ συνηθίσουν στὴν ὀκνηρία καὶ νὰ νυστάξουν, ἀλλὰ τοὺς βάζει παντοτινὰ σὲ φροντίδες καὶ σὲ ἀγῶνα σκληρόν. Τώρα ποὺ γίνεται αὐτὴ ἡ κίνηση νὰ ἑνωθοῦν οἱ Χριστιανοί, μὰ κι ὅσοι δὲν εἶναι Χριστιανοί, κινημένοι ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐπιθυμία τῆς καλοπέρασης καὶ τῆς πνευματικῆς ἀναισθησίας, κι ὄχι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, οἱ πολλοὶ ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι, καὶ ποὺ δὲν τοὺς μέλλει γιὰ τὴ θρησκεία, χειροκροτοῦνε αὐτὴ τὴν κίνηση, γιατί δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ ἄλλο τίποτα, παρὰ μονάχα γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἐξασφάλισή της. Γι᾽ αὐτούς, θρησκεία, δόγματα, μυστήρια, ἀλήθεια, μέλλουσα ζωή, εἶναι ἀνοησίες καὶ γελοῖες δεισιδαιμονίες, ποὺ πρέπει νὰ σαρωθοῦν μπροστὰ στὸ ὑψηλὸ καὶ κοσμοεπιθύμητο ἰδεῶδες τῆς ψεύτικης συναδέλφωσης ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους.

Γι᾽ αὐτοὺς μία ἀλήθεια ὑπάρχει, κι εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τούτη ἡ σαρκικὴ ζωὴ ποὺ ζοῦμε, χωρὶς πίστη, χωρὶς ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο. Καὶ γι᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ πρέπει νὰ θυσιασθοῦνε τὰ πάντα, καὶ πολὺ περισσότερο ἡ ἀλήθεια ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, καὶ ποὺ γι᾽ αὐτοὺς εἶναι ἕνα ψέμα, μία ἀνοησία. Αὐτὸ τὸ πλῆθος ποὺ εἶναι ἀδιάφορο γιὰ τὴ θρησκεία, βογγᾶ φοβεριστικὰ καταπάνω σὲ κείνους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ νὰ φυλαχτῆ ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ νὰ μὴ θυσιαστῆ στὸ παζάρεμα ποὺ θὰ γίνη γιὰ τὴν κοσμικὴ συμφιλίωση ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ τὸ πλῆθος, εἶναι ἀκατανόητο τὸ πεῖσμα ποὺ φανερώνουν «οἱ φανατικοὶ θρησκόληπτοι, οἱ ἐχθροὶ τῆς προόδου, οἱ μισαλλόδοξοι, οἱ μνησίκακοι». Πόσο εὔκολο πράγμα εἶναι νὰ τὰ βλέπη κανένας ὅλα, καὶ θρησκεία, καὶ Χριστό, καὶ πίστη μὲ τέτοιον μακάριον τρόπο! Νὰ μὴ σκοτίζεσαι γιὰ τίποτα, καὶ ὅμως νὰ φαίνεσαι πὼς εἶσαι καὶ γεμάτος ἀγάπη, ταπεινὸς κι ἀμνησίκακος περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἁγίους! Σήμερα ποὺ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ σπαράξουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον γιὰ τὸ συμφέρον, γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ περνοῦν γιὰ ψυχόπονοι καὶ γιὰ κήρυκες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ταπείνωσης, ἐπειδὴ φωνάζουνε νὰ σαρωθοῦνε «τὰ μίση τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ λησμονηθοῦν οἱ δογματικὲς ἀνοησίες ποὺ ἐμπόδιζαν ἐπὶ αἰῶνας τὴν προσέγγισιν τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας».

Γι᾽ αὐτοὺς τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουνε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁμολογητὲς ποὺ βασανισθήκανε γιὰ τὴν πίστη μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ποὺ προτιμήσανε νὰ θανατωθοῦνε παρὰ νὰ τὴν ἀρνηθοῦνε, ἤτανε κάποιοι στενόμυαλοι πεισματάρηδες, κακοὶ καὶ μοχθηροί, ποὺ δὲν εἴχανε καθόλου ἀγάπη μέσα τους, κι ἂς τοὺς εἴπανε ἁγίους. Ἅγιοι εἶναι οἱ σημερινοὶ κράχτες τῆς συναδελφώσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς, κι ὄχι ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Βασίλειος, ὁ Σπυρίδων, ὁ Νικόλαος, ὁ Εὐστάθιος, ὁ Μάξιμος, ὁ Θεόδωρος Στουδίτης, ὁ Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης, κι οἱ ἄλλοι φανατικοὶ καλόγηροι. Μὰ γιὰ τοὺς ἔξυπνους ποὺ δὲν δίνουνε πεντάρα γιὰ τὴ θρησκεία, κι οἱ μάρτυρες ἀκόμα ποὺ χύσανε τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ στερεωθῆ ἡ Ἐκκλησία, καὶ κεῖνοι ἄδικα σφαχτήκανε καὶ κρεμασθήκανε καὶ χάσανε τὴ ζωή τους γιὰ ἕνα ἀνόητο πεῖσμα, ἐπειδὴ πιστέψανε σὲ κάποιο ψέμα ποὺ τὸ νομίσανε γιὰ ἀλήθεια. Τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τὰ περιπαίζει ὅλα, θρησκεία, πίστη, δόγματα, μυστήρια, σωτηρία, μέλλουσα ζωή.

Πῶς νὰ θυσιάσης, λέγει, τούτη τὴ ζωὴ τὴ χειροπιαστή, γιὰ τὴν ἄλλη, ποὺ δὲν γύρισε κανένας ἀπὸ τὸν ἅδη γιὰ νὰ μᾶς πῆ πὼς ὑπάρχει! «Κάλλιο πέντε καὶ στὸ χέρι, παρὰ δέκα καὶ καρτέρει». Ἔτσι συλλογίζεται ὁ φρόνιμος, ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος, καὶ πορεύεται ἀναλόγως. Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐνθουσιάσθηκε γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, «γιὰ νὰ πάψουν τέλος πάντων αὐτὲς οἱ ἀνοησίες μὲ τὰ σχίσματα, μὲ τὰ δόγματα καὶ τοὺς βυζαντινισμούς». Τί ὡραῖα! Τί καλά! Τὴ δουλειά μας νὰ κάνουμε. «Νὰ γίνουμε καὶ στὴ θρησκεία Εὐρωπαῖοι, ὅπως γινήκαμε Εὐρωπαῖοι σὲ ὅλα. Νὰ συγγενέψουμε μὲ τοὺς Εὐρωπαίους Χριστιανούς, νὰ παρατήσουμε πιὰ τούτη τὴ βλάχικη θρησκεία μὲ τοὺς λυγδιασμένους καλόγερους. Νὰ συγχρονισθοῦμε. Νὰ ἀποκτήσουμε ἱερωμένους εὐπαρουσίαστους, ὄχι τσελιγκάδες ἀχτένιστους, σὰν τὸν Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ μὲ τὴν γκλίτσα. Ἐκεῖ θὰ βρισκόμαστε αἰωνίως; Ὑπανάπτυκτοι θὰ μείνουμε καὶ στὴ θρησκεία;».

Ὁ διάβολος πάντα τάζει πολλὰ σὲ κείνους ποὺ θέλει νὰ μπλέξη στὰ δίχτυά του. Στοὺς πρωτόπλαστους εἶπε πὼς θὰ γίνουνε θεοί, ἂν τὸν ἀκούσουνε καὶ φᾶνε ἀπὸ τὸ Δένδρο τῆς Γνώσεως. Ἔτσι καὶ τώρα, σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐπικροτοῦνε τὴν ἱερὴ συμμαχία τοῦ Πάπα μὲ τὸν Πατριάρχη, στοὺς ἀδιάφορους γιὰ τὰ θρησκευτικά, στοὺς ἄθεους καὶ στοὺς ψευτοχριστιανούς, λέγει γιὰ νὰ τοὺς σαγηνέψη, πὼς θὰ φανοῦνε στὰ μάτια τοῦ κόσμου φιλάδελφοι, ἀμνησίκακοι, ταπεινοί, μὰ καὶ προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, χωρὶς φανατισμοὺς καὶ δεισιδαιμονίες. Καὶ πώς, μὲ τὸ νὰ ἐγκρίνουνε ὅ,τι γίνεται γιὰ τὸ ἀδέρφωμα τῶν Χριστιανῶν, συνεργοῦνε στὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητος, γιὰ νὰ ζήση ἥσυχη καὶ ν᾽ ἀπολάψη τὰ καλὰ τούτου τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ μποδίζεται ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν καταραμένη διδασκαλία του, ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κάνει νὰ ἐχθρεύωνται μεταξύ τους. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε πὼς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν κάνη ἄνω-κάτω, νὰ χωρίση γονιοὺς ἀπὸ τὰ τέκνα, ἀδελφὸ ἀπὸ ἀδελφό: «Μὴ νομίσητε, λέγει, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν. Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχᾶσαι ἄνθρωπον παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς» (Ματθ. ι´ 24). Καὶ σὲ ἄλλο μέρος λέγει πάλι: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν (Λουκ. ιβ´ 49). Πῶς γίνεται, αὐτὸς ὁ Χριστὸς ποὺ μιλοῦσε ὁλοένα γιὰ εἰρήνη, καὶ χαιρετοῦσε λέγοντας «Εἰρήνη ὑμῖν», πῶς λέγει πάλι πὼς ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ βάλη φωτιὰ νὰ τὴν κάψη; «Λοιπόν, ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι, λέγει ὁ διάβολος στ᾽ αὐτί τους, πρέπει νὰ βάλετε ἕνα τέλος στὴ φαγομάρα ποὺ ἔρριξε ἀνάμεσά σας αὐτὸς ὁ ταραχοποιὸς ποὺ λέγεται Χριστός, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ζήσετε ἥσυχοι καὶ μονιασμένοι. Ἐκεῖνος εἶπε πὼς θὰ φέρη στὸν κόσμο τὴν ταραχὴ καὶ τὴ διχόνοια, καὶ τὴν ἔφερε. Ἐγὼ σᾶς φέρνω τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη κι ἂς μὲ λένε διάβολο, σατανᾶ κι ἀνθρωποκτόνο. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ καταλάβετε ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρός σας καὶ ποιὸς ὁ εὐεργέτης σας. Εὐεργέτης σας εἶμαι ἐγὼ ὁ ἀδικοκατηγορημένος, ὅπως τὸ βλέπετε καθαρὰ σήμερα ποὺ καθαρίσανε τὰ μάτια σας μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ μὲ τὴν ἀληθινὴ γνώση. Τόσους αἰῶνες σᾶς τύφλωνε ἐκεῖνος ὁ πλάνος ὁ Χριστὸς μὲ τὰ παραμύθια του. Ἀνάθεμα τὸν!».

 ----------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από το Εις ώτα ακουόντων

Στην εποχή του αχταρμά...θέλει πολύ εγρήγορση να ξεχωρίσεις τα αγνά από τα σκάρτα υλικά!

Κύριος Φωτισμός μου και Σωτήρ μου Κύριος Υπερασπιστής της ζωής μου!

Καλή αφύπνιση...Καλή εγρήγορση & Καλόν αγώνα!

Καλά & Ευλογημένα Χριστούγεννα...ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ!

Χαραλάμπης

Αγιότητα είναι...

του π. Λίβυου 

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος.«Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

 Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

----------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τον παπά Λίβυο

Επειδή σε αυτήν την παρανοϊκή εποχή του αχταρμά δυσκολεύόμαστε να δούμε τα πράγματα όπως είναι...

...και δυστυχώς δεν μαθαίνουμε και πολλά...αλλά ό,τι μας σερβίρεται...

...το παραπάνω κείμενο ξεκαθαρίζει πολλά!

Άγιος δεν είναι ο τέλειος...!!

Τέλειος και Άγιος σε αυτόν τον κόσμο (όσο ζούμε) είναι μόνο ο Θεός!!

Ο ιερέας λίγο πριν την Θεία Κοινωνία μας καλεί να..

"Πρόσχωμεν! Τα Άγια τοις Αγίοις!"

"Να προσέξουμε! Τα Άγια (το Πανάχραντο Σώμα & το Τιμιο Αίμα του Κυρίου που θα βγει σε λίγο στην Ωραία Πύλη) να πάνε σε Αγίους!" 

Μας καλεί σε συναίσθηση του τι συντελείται για εμάς εκεί μέσα στην Αγία Τράπεζα...

....για τον καθέναν από εμάς προσωπικά...και μας προτρέπει να το πάρουμε πολύ πολύ σοβαρά...μας καλεί να προσέξουμε..να ψάξουμε να βρούμε τις προϋποθέσεις για να μας χαριστεί Ο Ιδιος ο Θεός Σώματι & Αίματι..!

Και εμείς (ο λαός με το στόμα του ψάλτη) ανταπαντούμε και ομολογούμε:

"ΕΙΣ ΑΓΙΟΣ, ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΜΗΝ!"

"Ένας μόνο είναι Άγιος, Ένας μόνο είναι ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός προς Δόξα του Θεού και Πατρός. Αμήν!"

Ομολογούμε ότι κανείς μας ΔΕΝ είναι Άγιος...παρά μόνο ΈΝΑΣ...!

Άγιος είναι αυτός που ο Θεός του δίνει την Χάρη Του και δεν ζει πλέον εκείνος (ο άνθρωπος) αλλά ζει εν αυτώ ο Θεός!

"ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·" (Απόστολος Παύλος - υπέροχος λόγος!)

Κι αυτό δεν γίνεται (όπως νομίζουν πολλοί...κι εγώ πρώτος και καλύτερος στο παρελθόν!) με κατάργηση της προσωπικότητας του ανθρώπου...αλλά με ΠΛΗΡΩΣΗ αυτής...με ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ αυτής...με κατεύθυνση αυτής προς τα εκεί που τελειούται!!

"Η Εκκλησία δεν είναι ένα σύστημα ίδρυσης κοινωνικών ιδρυμάτων, πτωχοκομείων, γηροκομείων, θεσμοθέτησης κανόνων καλών πράξεων κλπ....αλλά είναι ένας ζωντανός οργανισμός παραγωγής Αγίων!" (το έχω ακούσει από πολλούς πατέρες αυτό..!)

Και αυτό έχει Λόγο πίσω του...ΔΕΝ είναι για να τιμούμε τους Αγίους έτσι απλά...

...αλλά για να καταλάβουμε εμπράκτως & βιωματικώς ότι εν ονόματι Κυρίου ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΈΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ..ΌΛΟΙ μας έχουμε την δυνατότητα του Αγιασμού...!

Για να καταλάβουμε ότι ο καθένας μας μπορεί & έχει την δυνατότητα να αγιάσει μέσα στην Εκκλησία Του Κυρίου!

Κι αυτό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να γίνεις καλός άνθρωπος...δηλαδή καλός πρόσκοπος και καλό παιδί! 

Προσωπικά αν με ρωτήσετε τα "καλά παιδιά"...με την έννοια του μεγάλου αδερφού της παραβολής του ασώτου υιού (ψάξτε την)...

...είναι ο εμετός της σημερινής εκκλησίας-σύστημα...και όχι της Εκκλησίας ΖΩΝΤΑΝΌΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ!

Το άλλο άκρο (αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος) είναι οι κατά Χριστόν Σαλοί...ασύμβατοι με οποιοδήποτε κοινωνικό στάτους...αλλά όπως το λέει κι η λέξη ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΑΛΑΒΟΙ!

Ερωτευμένοι παράφορα με τον Κύριο...τόσο που ο κόσμος δεν μπορεί να τους καταλάβει με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, αλλά παράλληλα προσιτοί σε όλους...και ιδιαιτέρως σε όλους όσους είναι απογοητευμένοι από τον κόσμο & τις άρρωστες νοοτροπίες του!

ΔΕΝ κρίνω κανέναν για το που θέλει να βρίσκεται...είμαστε όλοι απόλυτα ελεύθεροι για το που θέλουμε να είμαστε την κάθε ώρα και στιγμή..

(και ο Θεός να μας φυλάει πάντοτε από τούτη την υπέρτατη ασχήμια της κατάκρισης..

...να μας φυλάει από την άσχημη & απείρως ηλίθια (ηλίθιος<ηλός=άφρων) μορφή που παίρνει η ψυχή που κατακρίνει τον συν-μελοθάνατο αδερφό της...τον συν-ασθενή αδερφό της...διότι παίρνει τότε αρπαχτικά & αλαζονικά το ρόλο του Θεού..

...και είναι άσχημο πράγμα η καταδικαστική απόφαση για κάποιον...η δίκη...η καταδίκη...η ταμπέλα που του βάζουμε πολλάκις!)

...άλλωστε κι εγώ σχοινοβατώ ανάμεσα στον Φαρισαίο και τον Τελώνη...

Φαρισαίο για την υποκρισία...και Τελώνη για τις απίστευτες αδικίες εντός της ημέρας...έναντι πολλών με τους οποίους συναναστρέφομαι!

Αλλά ΔΕΝ απελπίζομαι...διότι έχω Θεό προσωπικό...Θεό Αγάπης και Ελέους...Θεό Πατέρα...Θεό Ιατρό...Θεό ΜΕΓΑ..και όχι θεωρίες και ιδεολογίες...και φλυαρίες, περί ανώτερης -αόριστης δύναμης και άλλα τέτοια χαμένα..!

Θεό ΖΩΝΤΑΝΌ...ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ & ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ!

Εκεί ποντάρουμε...Εκεί (θα έπρεπε να είναι) ο στόχος μας...Εκεί ο καθημερινός αγώνας μας...

...να ελκύσουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος...

...να έρθει έπειτα Εκείνος (ο Παράκλητος) να μας θεραπεύσει...Εκείνος (ο Παράκλητος) να μας μεθύσει..Εκείνος (ο Παράκλητος) να μας τρελάνει εν Χριστώ...

...& έτσι "να θέλουμε (έπειτα) να χαθούμε εμείς για να σωθεί η Εκκλησία Του" (Όσιος γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

...η απόφαση είναι το παν...

..ούτως ώστε...

"Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ηµών εν ειρήνη και µετανοία εκτελέσαι..."

Και αυτό να το ζητούμε καθημερινά...!

Εύχεσθε υπέρ αλλήλων!

Καλή δύναμη & καλόν αγώνα σε όλους!

Καλή πορεία προς τα ΌΝΤΩΣ Χριστούγεννα..!

Χαραλάμπης

Οι παραινέσεις του Γέροντος της Παναγούδας, ας είναι Κανών ακριβείας, σε όσους υπαγορεύουν την ένοχη σιωπή, όσο και σε όσους έχουν κατά νουν σχίσματα!

ΟΙ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΩΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, ΤΟΣΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΝΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

«Ουδέν Εκκλησίας δυνατώτερον»  Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Του   Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Τούτες τις μέρες με λύπη παρακολουθήσαμε τα οικουμενιστικά ατοπήματα στην Κωνσταντινούπολη, από την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου.  Από την μια η ένοχη ανοχή κάποιων και από την άλλη σχισματικές ακρότητες, έγιναν αφορμή για να γραφεί το κείμενό τούτο.

Κατ’ αρχή δεν θα πρέπει να ακολουθήσομε τη λανθασμένη υπόδειξη του Μητροπολίτη Λεμεσού, στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε «Οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν υπακοή στην Εκκλησία και να μην αντιδρούν».  Αλίμονο αν εκείνοι που ομολόγησαν την Ορθόδοξη Πίστη τους ακολουθούσαν τούτη την ανεπίτρεπτη υπόδειξη.  (Παρενθετική ερώτηση : Θα μπορούσαν ποτέ οι λόγοι τούτοι του Μητροπολίτη Λεμεσού, να συμπεριληφθούν στα επί εβδομαδιαίας βάσης αντιαιρετικά μαθήματα, που γίνονται στη Μητρόπολη Λεμεσού;)

«Αν κάποιοι επίσκοποι», ανέφερε ακολούθως «συλλειτουργήσουν με αιρετικούς ή κοινωνήσουν αιρετικούς, δεν βλάπτουν την Εκκλησία αλλά μόνον τον εαυτό τους».  Ενθυμούμαι παλαιότερα που άκουσα τον Επίσκοπο αυτόν, να ομιλεί περί οικουμενικότητας του ατομικού κακού. Τώρα πολύ διαφορετικά, δηλαδή περί ατομικότητας του (οικουμενίστικου) οικουμενικού κακού.   Τον σκανδαλισμό των πιστών γιατί τον αγνοεί;   Φυσικά η ιδιοτελής υποστήριξη των λόγων του Επισκόπου αυτού δεν επιδέχεται πολλές αμφισβητήσεις.

Ακολούθησε η υπόδειξη Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου «Το ζητούμενο είναι να στηρίζεις τους Επισκόπους, ασχέτως με το τι θα κάνουν αυτοί».  Αλίμονο αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθούσαν οι πιστοί τους Επισκόπους στις εκπτώσεις της Αληθείας και προτιμούσαν την ένοχη σιωπή.  Οι βίοι και λόγοι των Ομολογητών Αγίων μας διαψεύδουν τον Επίσκοπο αυτόν. 

«Όσοι κατακρίνουν τις πράξεις των Πατριαρχών και Επισκόπων»  συνέχισε ο Επίσκοπος, «όσοι στηλιτεύουν και καταδικάζουν τις πράξεις τους, αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία». 

Την παραβίαση του ΛΓ΄ Κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι», έπρεπε να ακολουθήσει ένοχη σιωπή; 

«Επόνεσα κι εγώ» έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος «σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό…».  Ο Ομολογητής Γέροντας της Παναγούδας δεν παρέλειψε να ελέγξει τον Πατριάρχη, καταλογίζοντας μάλιστα ως αίτιο του οικουμενιστικού ολισθήματός του την κοσμική αγάπη. Ο Γέροντας Παΐσιος δεν αγαπούσε την Εκκλησία, στέλνοντας την ελεγκτική επιστολή για τον Πατριάρχη στον «Ορθόδοξο Τύπο»;

Από την άλλη τις μέρες τούτες παρουσιάστηκε και το πρόβλημα της άλλης ακρότητας που κατ’ ουσία σε σχίσματα οδηγεί.   Οι συμβουλές του Γέροντος Παϊσίου, για όσους εταλαιπωρούντο, από αυτή την εκκλησιολογική αδιακρισία του σχίσματος παλαιότερα, ήταν έκφραση κατάδηλος από την αλληλοπεριχώρηση αγάπης και αληθείας.

«Αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν», ήταν η έκφραση λύπης του Γέροντος Παϊσίου, για όσους ακολούθησαν το Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα.  Θεώρησαν τις 13 ημέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους και έφυγαν από την Εκκλησία», έλεγε με πόνο ο Γέροντας Παΐσιος.  Προσευχόταν και πονούσε ο Γέροντας Παΐσιος, για τους αποσχιθέντες παλαιοημερολογίτες.  «Όλο κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, για να καταλήξει με την έκφραση πόνου, γι αυτή τους την κατάντια, «δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι αυτό το θέμα».  

«Ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι», λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Εις την Προς Φιλαδελφείς 3,3 επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος αναφέρει «ει τις σχίσματι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί».

Έχω τη άποψη αφού οι ακολουθούντες τις δύο ακραίες αυτές τάσεις, εκτιμούν τον Γέροντα Παΐσιο, ας ακολουθήσουν τις παραινέσεις του, τόσο για την αποφυγή της  ένοχης σιωπής, όσο και για τη αποφυγή δημιουργίας σχισμάτων.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Μία χρυσή οδός για να περπατήσουμε τούτες τις σκοτεινές μέρες που ζούμε...

...αυτή του γέροντος & διδασκάλου μας σε πολλά μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου!

Στώμεν καλώς στώμεν μετά φόβου!

Καλή δύναμη & καλόν αγώνα σε όλους!

Χαραλάμπης

"Ψυχή και Χριστος σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και αν τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε"

Δημήτριος Νατσιός

300 χρόνια από τη γέννηση του Πατροκοσμά

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά

στο Καλοντάει αγιάζει

χτίζει σκολειά, χτίζει εκκλησιές

χτίζει την Ρωμηοσύνη.

Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χθές

το κήρυγμά σου αχάζει

στη Ρούμελη, στην Ήπειρο

στην απεραντοσύνη».

Το ποίημα είναι του Γεωργίου Αθάνα και αποδίδει νομίζω εναργώς αυτό που στάθηκε ο άγιος Κοσμάς: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, διότι «το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια» κατά τον αείχλωρο λόγο, του αγίου. Τα σχολεία όμως που «ανοίγουν» εκκλησιές και την κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, είναι τα σχολεία του Πατροκοσμά, τα σχολεία που φωτίζουν τους νέους και όχι σαν τα σημερινά που κλείνουν εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια.

Λίγο πιό πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του αγίου. Σε μια διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος  ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παπούδες: πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Αγιο-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.

Σε  εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά για να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».

 Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές  το δαιμόνιο). «Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μια προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, αναπτερώνουν την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή και Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής αφασίας.

Δίδασκα προχτές στους μαθητές μου, παιδιά Στ’ Δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως-και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσις, εν οίδα ότι ουδέν ειμί-δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «όταν μου πειράζουν πατρίδαν και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», όπως μας εντέλλεται ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Μου λέει ένας μαθητής μου. Γιατί, Κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απολυτη ησυχία; Στ’ άλλα μαθήματα αγριεύουμε, είμαστε ανήσυχοι; Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του αγίου: «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ως τα θηρία»;

Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τα γράμματα που διαβάζουνε / οι αγράμματοι και αγιάζουνε» (Ελύτης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός, και ο λόγος, ο σπόρος αυτός δεν φτάνει εις την γην την αγαθήν, τις ψυχές των παιδιών μας γιατί τον πνίγουν τα αγκάθια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και τη εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, τα παλιά Αναγνωστικά. Και τα λέγαμε Αναγνωστικά, γιατί μέσω των βιβλίων διάβαζε ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία, να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε, Πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω-που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.  

Βεβαίως, να γράψω και τον σκληρό λόγο, υπεύθυνοι είμαστε και εμείς οι δάσκαλοι. «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές», έλεγε ο άγιος. Ο δάσκαλος είναι η ψυχή του σχολείου. «Σχολείον ίσον δάσκαλος» βροντοφωνάζει ο Παλαμάς. «Καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί γίνονται» ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και όχι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» όπως διακηρύττει το υπουργείο πρώην εθνικής  Παιδείας. Στην παράδοσή μας πάντοτε η διδασκαλία ήταν δασκαλοκεντρική και έτσι πρέπει να παραμένει αρκεί ο δάσκαλος να είναι πρωτίστως πρόσωπο και όχι ρόλος. Διότι ο δάσκαλος διδάσκει με την ίδια του τη ζωή-«τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». (άγ. Χρυσόστομος).  Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να ενσταλάξει στις ψυχές των παιδιών το μορφωτικό αγαθό.

Τα τελευταία όμως χρόνια παρεισέφρησαν στα παιδαγωγικά τμήματα και στο αμαρτωλό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο,  Γραικύλοι της σήμερον με αποτέλεσμα «να βγαίνουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται», όπως προφήτεψε ο Πατροκοσμάς.

Ενώ είναι γεμάτο το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά που είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα ταΐζουμε με τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων.

Φέτος κλείνουν 300 χρόνια από την γέννηση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του εθναποστόλου που έσωσε κυριολεκτικά το Γένος από τον αφανισμό. Και η διάσωσή του οφείλεται στα εκατοντάδες σχολεία που κτίστηκαν με την παραίνεσή του. Τιμάμε στα σχολεία, μας αποστέλει και σχετικές εγκυκλίους το υπουργείο, τις γνωστές χαζοχαρούμενες παγκόσμιες ημέρες, του ύπνου, των ζώων, της ξενοφοβίας, του γέλιου, του χαχανητού, της βλακείας-όταν καταργείς το εορτολόγιο, την μνήμη τω αγίων, ψάχνεις υποκατάταστατα-ενώ θα έπρεπε, αν τούτο το κράτος ήταν ελληνικό και όχι μνημονιακό απολειφάδι, να κηρυχτεί έτος Αγίου Κοσμά και να προβλεφθούν σχετικές εκδηλώσεις. Τόσες και τόσες «δράσεις» αναλαμβάνουμε, μία για να μας υπενθυμίζει σε ποιούς χρωστάμε ελεύθερη πατρίδα τι πείραζε; Συμβουλεύω τους συναδέλφους, που έχουν πίστη στο Χριστό και φιλοπατρία-εμείς οι «σκοταδιστές» για τους προσκυνημένους στο σύστημα-να παρατήσουν για μια μέρα τα σχολικά περιοδικά-βιβλία και να διαβάσουν, να μιλήσουν στους μαθητές τους για το ποιος ήταν και τι πρόσφερε ο άγιος στο Γένος. Είναι πράξη αντίστασης στην περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. Να πιάσουν τον Πατροκοσμά από το χέρι και να τον φέρουν μες στην τάξη κι αυτός ξέρει τι θα διδάξει στα παιδιά.

Να καθαρογράψουν και να δώσουν στους μαθητές, για αντιγραφή και ορθογραφία, που λέγαμε παλιά τούτα τα «ελληνοσώτειρα» λόγια: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος χαλάσει, καθώς μέλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν,τα πράγματά σας ας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσετέ τα, δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε».

----------------------------------------------------------------------------

Για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Αισθάνομαι ότι την γενιά μας πολλά τέτοια κείμενα μας την ξυπνούν από τον λήθαργο με τον οποίο δυστυχώς μάθαμε να ζούμε (οι περισσότεροι, γιατί υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις)...

...αλλά μετά δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τον πρώτο ενθουσιασμό και ξαναγυρνάμε στα ίδια!

Είναι σεβαστό και ανθρώπινο, αλλά τουλάχιστον - όταν η καρδιά σκιρτάει στα παραπάνω - είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη..κάτι μεγάλο..κάποια αρχή...είναι ακόμη και το ήμισυ του παντός!

Να θέλεις..να επιθυμείς...να ζητάς...να δακρύζεις για αυτά που θα έπρεπε να έχεις χτίσει μέσα σου, αλλά λόγω του κόσμου...πληγώθηκες, έπεσες, τσαλακώθηκες και δεν μπόρεσες μέχρι σήμερα να έχεις μέσα σου σαν κύρια χαρακτηριστικά της ύπαρξής σου. 

Πάρτε ό,τι αγαπάτε από το παραπάνω κείμενο...και κάντε το κτήμα σας, βάλτε το μέσα στην καρδιά σας, προσέξτε να μην σας το κλέψουν (γιατί πολλοί θα έρθουν να τα πάρουν!!)...

...κάντε ό,τι μπορεί ο καθένας με απαλότητα, με απλότητα, χωρίς πίεση, χωρίς εξαναγκασμό, αλλά με φιλότιμο και αγάπη όπως συμφωνούσαν δύο μεγάλοι Άγιοι της εποχής μας ο γερό Πορφύριος και ο γερό Παϊσιος..

Δεν θέλει άγχος, δεν θέλει πίεση κουραστική με πλάκωμα στην καρδιά...

...μονάχα θέληση...διάθεση...όρεξη για αλλαγή και λίγη βία..τόση όση αντέχει ο καθένας!

Όπως βιάζεις λιγάκι τον εαυτό σου για το παιδί σου, όταν δεν έχεις διάθεση & είσαι κουρασμένος από τη δουλειά.. αλλά παίζεις μαζί του, γιατί βλέπεις πόσο το χαίρεται..να κάπως έτσι το αισθάνομαι..τέτοια βία, γλυκιά, απαλή, αποδοτική, ουράνια, που φέρνει λιακάδα μετά...και ξεκούραση τελικά!

Και ΟΛΑ τα άλλα που ΔΕΝ μπορούμε ας τα αφήσουμε στον Κύριο της Ζωής και της Ανάστασης να τα Αναστήσει εντός μας...γιατί είναι αποθαμένα!

Να ξυπνήσει τις καρδιές μας...να τις ντύσει την στολή την πρώτη...να τις ετοιμάσει για μάχη...για αγώνα...καθημερινό...δυνατό, αλλά με καρπούς μια μέρα!

Από τούτη τη ζωή...!!

ΔΕΝ μιλάμε μόνο για μετά...

Όταν αλλάζουν οι καρδιές...από τώρα χαίρονται τα Ουράνια...

"τον Παράδεισο αν δεν το ζείτε από δω μην περιμένετε στην άλλη ζωή" (τάδε έφη γέροντας Αγάθωνας Ηγούμενος Ι.Μ.Κωνσταμονπιτου Αγίου Όρους)

Αυτό ακριβώς μας λέει κι ο πατρο Κοσμάς...

Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος χαλάσει, καθώς μέλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν,τα πράγματά σας ας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσετέ τα, δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε

Γιατί ο κόσμος ήταν πάντοτε χαλασμένος...

...και σήμερα μέλει να χαλάσει μια και όξω, αφού χάσαμε την ουσία της ζωής που είναι ο Χριστός!

"Και ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή..πάει τελείωσε!" (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Οπότε πρέπει να νιώσουμε...ή έστω να ζητήσουμε να νιώσουμε...το θέατρο του πράγματος και να μην κολλάμε στα του βίου τούτου...όχι παραπάνω από όσο μας χρειάζεται για να προχωρήσουμε τουλάχιστον!

Σιγά-σιγά...απαλά-απαλά...όσο μπορεί ο καθένας!

Μετάνοια...Εξομολόγηση...την ευχούλα...και τακτική Θεία Κοινωνία!

Και έχει ο Καλός Θεός...

ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ μέσα από το σπίτι...για να βγει και έξω στον κόσμο μια μέρα!

Και θα βγει ρε παιδιά...

Δεν κρύβεται το ΦΩΣ...

"Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·" (Ματθ. ε'/14)

Καλή δύναμη & καλόν αγώνα μέχρι το τέλος...

"ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται" (Ματθ. κδ' / 13)

Χαραλάμπης