Χαίρετε εν Χριστώ...
...του σε λίγες εβδομάδες σαρκομένου (ο Θείος Λόγος πήρε σάρκα και οστά...) για την Σωτηρία μας... (για να αγιάσει την δική μας σάρκα και τα δικά μας οστά (βλ. παρακάτω)!)
Παρακάτω και επί τη αφορμή του παραπάνω συνειρμού...σας παραθέτω μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση.
Πριν όμως από αυτήν...θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια στην αγάπη σας...και να με συγχωράτε για το ατελές του γραψίματός μου...και το ανθρώπινο των λόγων μου...
...αλλά ό,τι γράφω το γράφω για να το ακούω πρώτος εγώ...και έπειτα για να το μοιραστώ μαζί σας...λόγω που προβληματίζομαι έντονα, εν μέσω μελοθάνατων αδερφών.
Τα τελευταία πολλά χρόνια...έχει αρχίσει να γίνεται ρουτίνα, καθημερινότητα, δυστυχώς στάση ζωής, βίωμα...μέχρι και φυσιολογικό πολλές φορές...
...το να μην έχουμε άρωμα πίστεως και εμπειρία ζωής με τους Αγίους μας!
Και δεν αναφέρομαι μόνο με κάποιους από τους πολύ παλιούς (βλ. πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο, Απόστολο Παύλο κλπ.)...
...που δεν είχαμε και αίσθηση των τότε πραγμάτων και της εποχής... (βλ. πρώτους χριστιανικούς χρόνους κλπ.)
(σ.σ.: όχι ότι αυτά είναι που ενοχλούν για να μην τους γνωρίζουμε και να διδασκόμαστε από τη ζωή τους...άλλωστε κάθε λόγος πνευματικός ΔΕΝ γίνεται αντιληπτός δια του νοός..αλλά κυρίως δια μέσου της καρδιάς και από φωτισμό Κυρίου, αρκεί να θέλουμε έστω και λίγο...να βγούμε από τη "σπηλιά" μας!)
Δεν γνωρίζουμε ούτε τους πολύ σύγχρονούς Αγίους μας που γεννήθηκαν...μεγάλωσαν...
ΠΟΛΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ....!!
Γιατί όμως αυτό είναι ΤΟΣΟ σημαντικό?
Γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο δίδαγμα προς κάθε παιδάκι...που τώρα μεγαλώνει??
(σσ: Και παιδάκια είμαστε όλοι μας...γιατί η εμπειρία ΔΕΝ είναι εμπειρία χρόνων (μόνο), αλλά εμπειρία Ζωής..εμπειρία Θεού..Βίωμα της Αλήθειας!)
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΖΩΗ...ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΥΝ ΚΑΙ (ΈΠΕΙΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...) ΕΩΣ ΤΟΥ ΑΙΏΝΟΣ!
ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΟΓΓΥΖΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΕΦΕΡΕ ΜΕ Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ....
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ....ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΝΟΣ,ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ...
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΑΠΟ ΕΔΩ...ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ!
ΑΛΛΑ εμείς όλοι (και πρώτος εγώ) μπλέκουμε καθημερινά με της του βίου πραγματείες.. και άλλα χωμάτινα πράγματα...ΚΑΙ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΟΛΩΝ ΑΥΤΏΝ!
ΔΕΝ αποτελούν όμως το πρόβλημα τα βιοτικά πράγματα....ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!
Φταίνε τα δώρα....
....και τα όσα καθημερινά όμορφα πράγματα και εργαλεία χρηστικά που μας έδωσε ο Θεός για να περάσουμε τη ζωή μας (γυναίκα, παιδιά, δουλειά, σπίτι, χρήματα, πτυχία...και...και...)...
...ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ, ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΎΣΟΥΜΕ...
....και τα όσα καθημερινά όμορφα πράγματα και εργαλεία χρηστικά που μας έδωσε ο Θεός για να περάσουμε τη ζωή μας (γυναίκα, παιδιά, δουλειά, σπίτι, χρήματα, πτυχία...και...και...)...
...ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ, ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΎΣΟΥΜΕ...
...αν εμείς λατρεύουμε...τα ΔΏΡΑ??
Όταν μου φέρετε για παράδειγμα ένα δώρο στη γιορτή μου (πχ. ένα παλτό)...και εγώ το πάρω και αρχίσω να το φοράω με τόση αγάπη και χαρά (σαν να μην υπήρχατε εκεί) και φύγω εκείνη την ώρα από το σπίτι και σας αφήσω μόνους...εν μέσω γιορτής.(!!).. και πάω και αρχίσω να το δείχνω σε άλλους σαν δικό μου...και σας βγάλω έξω από το ΔΏΡΟ τελικά..σαν να το δικαιούμουν κιόλας
...δηλώνοντας εμπράκτως με αυτόν τον τρόπο ότι αγαπώ το παλτό αυτό..πιο πολύ από εσάς...τι θα πείτε???
Θα πείτε (και είναι απόλυτα δικαιολογημένο) ότι αυτός πάει το έχασε!? Είναι ΤΡΕΛΟΣ & ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΣ!
Ε ΑΥΤΌ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΊΣ!! ΟΛΟΙ ΜΑΣ!
ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΩΡΟΔΟΤΗ...
ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΚΤΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΤΙΣΑΝΤΑ...
ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ!!
...κι αυτό (αν μη τι άλλο?)...είναι ΤΡΕΛΑ, ΠΑΡΆΝΟΙΑ, ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ!!!
Το πρόβλημα λοιπόν ΔΕΝ είναι να ασχολούμαστε με όλα τα βιοτικά...
Άνθρωποι είμαστε και αυτό το γνωρίζει ο Θεός μας καλύτερα από εμάς...και σέβεται σε απίστευτο βαθμό την αδυναμία μας...
Το πρόβλημα είναι στην απάντηση της ερώτησης:
"Που είναι η καρδιά μου?"
ή για αρχή (γιατί κι εγώ εδώ είμαι)...
"Που θα ήθελα να είναι η καρδιά μου?"
Είναι σε αυτά ή είναι (θα ήθελα να είναι) στον Χριστό??
Γιατί αν είναι σε αυτά...υπάρχει όντως πρόβλημα...αφού όταν έρθει η ώρα να ζητήσουμε από τα κτίσματα να μας σώσουν...δεν θα μπορούν!!
Και τότε θα αρχίσουμε να κατηγορούμε...
- χρήματα: "Έχω δώσει ένα κάρο λεφτά σε γιατρούς και γιατρειά ΔΕΝ βρίσκω!!"
- παιδιά: "Εγώ που σε μεγάλωσα με τα καλύτερα για να μου πεις τώρα το ευχαριστώ! ΑΧΑΡΙΣΤΕ (Η)"
- σπίτια, αγαθά, οικονομίες: "ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ˙ ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» ὅσα ἐμάζευσες, εἰς ποῖον θὰ μείνουν;"
Προς Θεού όμως το πρόβλημα αυτό ΔΕΝ άλυτο...
Τα αδύνατα παρ'ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν!!
Αρκεί μόνο μία βασική, απλή και δωρεάν διαπίστωση-προϋπόθεση...απο μέρους μας... το ότι έχουμε πρόβλημα!
(σσ: Βασική αρχή και των μαθηματικών ακόμα είναι να ορίσουνε το πρόβλημα...Πως θα λύσεις κάτι που ΔΕΝ γνωρίζεις ποιο είναι?;-) )
Είναι λοιπόν απαραίτητο να διαπιστώσουμε ότι δεθήκαμε και συνεχίζουμε να δενόμαστε ΜΟΝΟ με αυτά που βλέπουμε γύρω μας και ΔΕΝ ζητούμε να δούμε ΕΚΕΙΝΟΝ που μας τα έδωσε να μας ορίσει ΠΩΣ θα τα διαχειριστούμε..! Να μάθουμε επιτέλους τις οδηγίες χρήσης τους! Γιατί φοβάμαι ότι ΔΕΝ τις γνωρίζουμε...
Λέει κάπου στη Δοξολογία στο τέλος του Όρθρου της Κυριακής: "Ευλογητός ει Κύριε Δίδαξον με τα δικαιώματά ΣΟΥ"...ΠΡΟΣΟΧΗ δεν λέει ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ!!
Και όταν λιγάκι δούμε μέσα μας...τα χάλια μας..και το πρόβλημά μας...
...ας μην φοβηθούμε...γιατί τότε αρχίζουν οι αιτήσεις μας να παίρνουν άλλη μορφή...ΟΥΡΑΝΙΑ...
και τότε αρχίζει να δουλεύει πιο ενεργά ο Θεός μέσα μας...
Και τότε...τι να πω?
Λιώνουμε σαν το κεράκι....γιατί καταλαβαίνουμε πως αυτός το ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΘΕΟΣ μας ΑΓΑΠΑΕΙ...ΑΚΌΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΌΤΕ ΠΙΟ ΠΟΛΎ!
"ΔΕΝ ΉΡΘΑ" μας λέει "ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΛΛΆ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!"
Και τότε είναι που τα ίδια αυτά τα πράγματα που αγαπήσαμε...
...ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΎΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΠΡΙΝ!!!
ΑΛΛΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΡΩΜΕ...
ΑΛΛΗ ΧΑΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...
ΆΛΛΗ ΧΑΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΑΣ...
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΓΙΑΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ...ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΙΩΝΙΑ...!!
ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Μετά από αυτή τη (μεγάλη) παρένθεση..μπορώ να σας παραθέσω με άλλο πρίσμα την παρακάτω ανακοίνωση...
Για να μην είναι "άλλη μια βαρετή και γραφική στα μάτια μας ανακοίνωση"...
..αλλά μια ιδιαίτερη ανακοίνωση (από δω και πέρα) η ΚΆΘΕ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΚΑΙ η ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ των ΟΝΤΩΣ Ιερών και χαριτοβρύτων Λειψάνων από τους Αγίους μας!
Γιατί αυτή τους την Σάρκα και αυτά τα Οστά - τα ανθρώπινα - τα αγίασε ο Κύριός μας...που του δόθηκαν ψυχή τε και σώματι, μη λατρεύοντας την κτίση...αλλά τον Κτίστη!!
Ένας τέτοιος μεγάλος Άγιος της εποχής μας ήταν και ο Άγιος Νεκτάριος ο Επίσκοπος Αιγίνης και Πενταπόλεως ο Θαυματουργός που εορτάζει αύριο...και για τον οποίο λόγια πολλά δεν θα σας γράψω εδώ...τα έχω άλλωστε γράψει στο παρελθόν.. (παραθέτω μοναχά στο τέλος..το οσιακό τέλος αυτής της προσκαίρου ζωής του Αγίου)
Σας ξαναστέλνω όμως μια ομιλία που είχε κάνει για τον Άγιο Νεκτάριο ο πατέρας Ανδρέας Κονάνος...η οποία είναι ευκολο-άκουστη (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) και γεμάτη απλότητα και ζωή από την Ζωή του ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΥΤΟΥ Αγίου!
Ταις του Αγίου Νεκταρίου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς!
Αμήν!
Χαίρετε και αγαλιάσθε...
...ότι η Εκκλησία μας είναι αληθινή και η πίστη μας Αγία, Ζωντανή και ΠΥΡ ΦΛΕΓΟΝ!!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
με αγάπη Χριστού...ελάχιστη... μα πάντοτε ελπίζων σε αύξησή της...από τον Κύριο!
Χαραλάμπης
------------------------------
Μεγάλη Αγιορείτικη ολονύκτια Αγρυπνία και προσκύνησις του Ιερού και χαριτοβρύτου Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου
 |
| Ι.Β.Ν.Π.Η.Θ |
 |
| πηγή |
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ
ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Προφήτη Ἠλία 20 – Ἄνω Πόλη, Θεσσαλονίκη,
Τηλ.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ
Οἱ Ἱερεῖς καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Συμβούλιον τοῦ καθ’ ἠμᾶς Ἱεροῦ Ναοῦ μὲ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ ἐκτιμήσεως, Σᾶς προσκαλοῦν νὰ συνεορτάσετε εἰς τὴν Ἱερὰν Πανήγυριν τοῦ Ι. Παρεκκλησίου τοῦ Ναοῦ μας ποὺ τιμᾶται στὸν ἐν Ἁγίοις πατέρα ἡμῶν Νεκτάριον τὸν θαυματουργόν.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Ἀπὸ τὶς 11.00 τὴ νύχτα τῆς Πέμπτης (8/11) ἕως τὶς 10.00 τὸ πρωὶ τῆς Παρασκευῆς (9/11)
Μεγάλη Ἁγιορείτικη ὁλονύκτια Ἀγρυπνία καὶ προσκύνησις τοῦ Ἱεροῦ καὶ χαριτοβρύτου Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
Μετὰ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καὶ ἐνθέρμων εὐχῶν
Οἱ Ἱερεῖς καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Συμβούλιον
Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός!
Στο απόμακρο για κείνο τον καιρό νοσοκομείο της Αθήνας, το Αρεταίειο, η γραμματεία έπαιρνε απ' έξω εντολή και έδινε μέσα εντολή να κρατήσουν κάποιο κρεββάτι στον μικρό παθολογικό θάλαμο για έναν γέροντα καλόγερο, από την Αίγινα.
Τον έφεραν κάποιο μεσημέρι δυο καλόγρηες κι ένας μέτριος στο ανάστημα σαραντάρης που από την πρώτη στιγμή που μπήκαν ανησυχούσε και κρυφόκλαιγε. Έκαναν τις διατυπώσεις της εισόδου και παραμονής του στο θεραπευτήριο και η μια από τις δυο καλόγρηες, έφυγε.
Στον θάλαμο που τον τοποθέτησαν ήταν άλλα τέσσερα κρεββάτια ωστόσο μόνο τα δύο ήταν πιασμένα. Στο διπλανό του γέροντα της Αίγινας αναπαυόταν ένας άντρας περίπου σαραντάρης που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων. Ήταν επαρχιώτης οικογενειάρχης, είχε πέσει σ' ένα γκρεμό από το ζώο του, χτύπησε κι από τότε τον έσερναν με τα φορεία. Στο παρακάτω, έμενε κάποιος γέροντας συνταξιούχος δάσκαλος, με ουρολογική κι αυτός πάθηση.
"Τι νομίζεις γερόντισσα Ευφημία, έκανε κάπου στον προθάλαμο σιγανασαίνοντας και σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο άντρας, θα κάνει την εγχείρηση, θ' αντέξει στο μαχαίρι;"
Εκείνη απόμεινε συλλογισμένη.
"Τι θ' απογίνουμε δίχως την ευλογημένη του καθοδήγηση, πώς θα ζήσουμε χωρίς την προσευχή του;" συνέχισε ο άντρας.
"Ελπίζω, κύριε Σακκόπουλε, αποκρίθηκε τέλος η καλόγρηα, μισοταραγμένη. Ο καλός θεός θα λυπηθεί την αδελφότητα, δεν θα επιτρέψει ν' απομείνουμε είκοσι οκτώ ψυχές ορφανές."
"Ω αδελφή Ευφημία, σ' αυτόν οφείλω τα πάντα. Και κυρίως τον θησαυρό της ψυχής μου. Αυτός με εισήγαγε εις το εύρος, το ύψος και το κάλλος που έχει ο Κύριος. Από νωρίς έχασα την μητέρα μου και το ξεπέρασα, πρόπερσι αναπαύθηκε κι ο πατέρας μου, άνθρωπος όλο αυταπάρνηση κι ευγένεια και το κατάπια. Αν μας εγκαταλείψει κι ο άγιος γέροντας, ο πνευματικός πατέρας και οδηγός και μεσίτης εις τον Θεόν, θα καταντήσω δυστυχής, θα παραμείνω δεντρί στην έρημο..."
Η καλόγρηα τον ανακύτταξε με κάποια στοργή και κούνησε το κεφάλι.
Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος.
Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι.
Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιληά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται.
Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχίσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα, τον καλούσε.
"Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος."
" Εις εμέ, εις εμέ το λέγεις Κύριε;" πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του.
Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων.
Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε.
"Σεβασμιώτατε, σεβασμιώτατε, ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, πού είναι ο κύριος Σακκόπουλος;... Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο...
Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! ... Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του.
"Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;"
Για δες, ήταν στ' αλήθεια όρθιος, περπατούσε !
Δεν καλοκατάλαβαν, απόμειναν να χάσκουν. Το νεκρό σώμα μοσκομύριζε... Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν.
Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα, ήταν άλλοτε γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο και ήταν λέει... δεσπότης!
Μια νύχτα θρήνου πέρασε η γερόντισσα Ευφημία.
Αργά το πρωί έφθασε ένας φίλος Αρχιμανδρίτης, ιεροκήρυκας, ο Παντελεήμων Φωστίνης και λίγο πιο έπειτα ο πρωτοπρεσβύτερος Άγγελος Νησιώτης, διαλεκτός μαθητής του στη Ριζάρειο και δημιουργός αργότερα κατηχητικών σχολείιων. Έφθασε σωστό ανθρώπινο ράκος κι ο Κωστής Σακκόπουλος. Παράγγειλαν το φέρετρο παράγγειλαν τη νεκροφόρα και λίγo αργότερα ξεκίνησαν για τον Πειραιά.
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή", θα σήκωνε άγκυρα για την Αίγινα ακριβώς στις δυο το μεσημέρι. Η νεκροφόρα με λογίς - λογίς διατυπώσεις που έπρεπε να γίνουν, έφθασε εμπρός στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά, λίγo μετά τις δώδεκα. Ο ναός βρέθηκε κλειστός, όλοι oι αρμόδιοι κι ο νεωκόρος, έλειπαν για μεσημεριάτικη διακοπή.
Αυθόρμητα μαζεύτηκε ολόγυρα στο πεζοδρόμι κόσμος. Από λαλιά σε λαλιά, ακούστηκε, μαθεύτηκε στην εργατική πόλη, η κοίμηση του γέροντα της Ριζαρείου. Κι ένας λαός περικύκλωσε το φέρετρο.
Καθώς το έφεραν σιμά στα σκαλοπάτια του ναού για να πάρουν τουλάχιστον μια φωτογραφία στην πόλη και στο χώρο που τόσο είχε κηρύξει κι αγαπήσει κι άνοιξαν το καπάκι, μούδιασαν, τάχασαν... Παρατήρησαν κάτι το ασυνήθιστο, το καταπληκτικό. Από την ήρεμη και γαλήνια μορφή έσταζε κάτι σαν ιδρώτας που μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε !
Ο Κώστας ο Σακκόπουλος σαστισμένος έτρεξε κι αγόρασε από το περίπτερο ένα πακέτο μπαμπάκι και σκούπισε σιγά - σιγά και απαλά από το πρόσωπο τον μοσκομύριστο ιδρώτα. Μερικοί τότε έπεσαν επάνω του, του άρπαξαν τις τούφφες το μπαμπάκι, τόφερναν ευλαβικά στο μέτωπό τους, άλλοι τόκρυβαν στις τσέπες τους, άλλοι το παράχωναν στο στήθος.
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναξαν και oι άνδρες που σήκωναν το φέρετρο, έτοιμοι να το ξαναφέρουν στη νεκροφόρα.
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή" έφθασε στις τέσσερις παρά κάτι, απόγευμα στην Αίγινα με τη σημαία "μετζάστρα" στο πλωριό κατάρτι.
Προτού αράξει στο μώλο, ο καπετάνιος σφύριξε τρεις φορές πένθιμα και συνθηματικά.
Στα γαλανά νερά του Σαρωνικού ταξίδευε το ιερό λείψανο ενός ανθρώπου του Θεού. Ενός κληρικού που δεν καυχήθηκε ποτέ για κάτι δικό του. Ενός ιερομόναχου που ευαρέστησε τον άγιο Θρόνο με την υπακοή, το ταπεινό φρόνημα, την υπομονή, την πίστη, την αγάπη.
Αμέτρητος λαός πλημμύρισε κάτω την παραλία. Όλος σχεδόν ο κλήρος, όλοι oι ιερομόναχοι, όλες oι καλόγρηες από τα ντόπια μοναστήρια.
Οι γυναίκες έκλαιγαν σιωπηλά, μερικές στέναζαν, μερικές μοιρολογούσαν.
"Παππούλη μας, προστάτη της φτωχολογιάς, τι θ' απογίνουμε τώρα που μας άφισες ορφανές και μόνες;"
Διακόσιοι τόσοι άντρες τσακώθηκαν ποιος θα σηκώσει το φέρετρο. Ήταν oι φίλοι του, oι ψαράδες του γυαλού, οι σφουγγαράδες που ταξίδευαν και βουτούσαν πέρα στην Τζιμπεράλτα και στο Τούνεζι κι έφερναν σφουγγάρια της ευλογίας με χαραγμένο στη μέση τον τίμιο σταυρό, εργάτες που δούλεψαν στη μονή κι έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, oικοδόμοι, αγρότες αμπελουργοί, επαγγελματίες και πλανόδιοι.
Ο δήμαρχος με τον αστυνόμο για να τους φέρουν σε λογαριασμό, τους χώρισαν σε τετράδες και υπολόγισαν το δρόμο κάπου δυο ώρες και κάτι, ώσαμε το μοναστήρι.
Σε λίγο τα πάντα τακτοποιήθηκαν και η πομπή ξεκίνησε.
Ήταν κάτι το ριγηλό και συγκινητικό. Ποτέ η Αίγινα δε θυμόταν ένα τέτοιο ξόδι.
Αυθόρμητα η λαϊκή ψυχή αγκάλιασε το λείψανο - θησαυρό του διαλεκτού παιδιού της και τόφερνε με σφιχτή ανασεμιά στη θέση Ξάντος.
Πένθιμη διακόσμηση γυρόφερνε την πόλη και την παραλία. Οι καμπάνες στους ναούς σιγοχτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή. Θυμίαμα καιγόταν σ' όλες τις πόρτες και δροσερά λουλούδια έπεφταν από γρηές και νιες και δροσερές παρθένες. Ένα πλήθος νέοι ρασοφόροι Ριζαρείτες ακολουθούσαν σιωπηλοί.
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναζαν κατάπληκτοι κάθε τόσο οι άνδρες από τα σταυροδρόμια και τις λαγκαδιές, καθώς σήκωναν το φέρετρο κι ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν βάρδια.
Το μοναστήρι γέμισε κόσμο. Ατελείωτη μυρμηγκιά, κάθε λογίς άνθρωποι, γνωστοί, άγνωστοι, καταλαχάρηδες του βουνού, του λόγγου, της ακρογυαλιάς. Όλοι τους είχαν διάθεση να παρασταθούν, να προσευχηθούν, να ξενυκτίσουν, να κλάψουν.
Σ' όλο τούτο το πλήθος και στις καλόγρηες της αδελφότητας που έκλαιγαν σαν μικρές νεαρές κοπέλλες, ξεχώριζε η φυσιογνωμία της ηγουμένης, της οσίας Ξένης, της τυφλής.
Στάθηκε κάποια στιγμή καταμπροστά στο φέρετρο, πάνω στη γαλήνια κι ευγενική μορφή, που θαρρούσες ότι λαφροκοιμόταν, τη μορφή του πνευματικού πατέρα και οδηγού, του ευεργέτη και προστάτη της και μη μπορώντας με τα τυφλά μάτια να δει, να προσέξει τον ιδρώτα - μύρο που κυλούσε από το μέτωπο, τόνοιωσε σαν όσφρηση, σαν ευωδιά και μένοντας ακίνητη και κάνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού, είπε:
"Ο πατέρας μας δεν πέθανε. Ζει, μας βλέπει και προσεύχεται απόψε για μας. Το μοναστήρι μας θα προκόψει δεν θα το αφίσει ο Κύριος. Όταν ζούσε και τον απολαμβάναμε δίπλα μας, κοντά μας, φάρο και οδηγό, αυτό πάντα μας έλεγε. Αυτή την προφητεία: Από δω, μας έλεγε, κόρες μου, απ' αυτές τις ερημιές, σε μερικά χρόνια θα διαβαίνουν άμαξες, θα περνά πλήθος ο κόσμος με αφιερώματα, χρυσάφια και λαμπάδες. Kαι μεις οι άπραγες στεκόμασταν δίβουλες, ξαφνιασμένες. Μήπως τάχα παραλογίζεται ο σεβασμιώτατος, αναρωτιόμασταν με ανησυχία. Αδελφές μου, μη κλαίτε, αδέλφια μου μη θρηνείτε. Η Αίγινα και η Ελλάδα απόκτησε έναν όσιο, ένα σημερινό ικέτη εμπρός εις τον Εσταυρωμένο".
Τα λόγια της σκέπαζαν τους κρυφούς λυγμούς της από μια θεϊκή δύναμη και χάρη. Τα λόγια της έπεσαν στο πλήθος με τέτοια αρμονία που γλύκαναν ευθύς όλες τις καρδιές και για κάμποσο χρονικό διάστημα της νύχτας απόδιωξαν τις μελαγχολικές σκέψεις του θανάτου.
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το λαϊκό τούτο προσκύνημα. Και το λείψανο αδιάκοπα έσταζε ιδρώτα μύρο και σκορπούσε ολοτρόγυρα ευωδία!
Mια από τις τρόφιμες της αδελφότητας ανησύχησε.
"Θα πρέπει να επισπεύσουμε τον ενταφιασμό, πέταξε με σπουδή στην οσία Ξένη. Δεν μπορεί, γερόντισσά μου, σώμα είναι, θα βρωμίσει".
Το βράδυ που κοιμήθηκε, είδε ολοζώντανο σιμά της τον γέροντα ντυμένο στα αρχιερατικά του άμφια.
" Σεβασμιώτατε", ανάκραξε. Kαι γονάτισε να του ασπασθεί το χέρι.
"Βρωμά παιδί μου, το χέρι μου;" τη ρώτησε επιτιμητικά.
" Μοσκομυρίζει σεβασμιώτατε", ψιθύρισε.
"Τι μυρίζει;"
"Λιβάνι και αλόη."
"Τότε μη φοβείσαι και διά το λείψανον."
Ξύπνησε καταφοβισμένη. Έτρεξε στο φέρετρο, ασπάσθηκε τρεις φορές τα κρινοδάχτυλα των χεριών. Kαι ξαναπρόσεξε που έτρεχε συνέχεια στη μορφή ιδρώτας - μύρο.
Φυσικά φρόντισαν και για τον ενταφιασμό. Θα τον τοποθετούσαν εκεί πλάγια στο ναό, χαμηλά στο πεύκο. Στο καταπράσινο και φουντωτό βελονόφυλλο δεντρί που τόσο αυτός καμάρωνε κι αγαπούσε. Εκεί, που κάποτε η πρώτη εκείνη γερόντισσα κάτοικος, σαν έσκαβε για να το φυτέψει, τοσοδούλι και μικράκι,άκουσε την παράδοξη φωνή : "άφισε τόπο για ένα τάφο". Ναι, τώρα όλα ξεκαθάριζαν. Ο καλός Θεός είχε προδιαλέξει τόπο για το σκήνωμα του διαλεκτού παιδιού του.
Προτού σκεπάσουν το φέρετρο για τον ενταφιασμό, όλες σχεδόν oι μαθήτριες και υποτακτικές έφεραν κι έρριξαν λεμονανθούς από τις λεμονίτσες που είχε φυτέψει ο ίδιος ο γέροντας με το χέρι του, σε διάφορες πρασιές ολόγυρα από το ναό και παράπλευρα έξω.
(Από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου: Ο άγιος του αιώνα μας
-Ο όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς- Αφηγηματική Βιογραφία. Έκδοσις Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης.)
