O ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

Ζητήματα Άμβωνος

Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί της ιεράς ποίμνης του Ιησού. Ινα τί κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοι είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, μπήκαν εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.

Ποιοι είναι οι λύκοι;Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαό κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες.Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί. Λύκων επιδρομή. Οι χιλιασταί, π.χ. οι οποίοι το 1922 εμετρώντο στα δάκτυλα της μιάς χειρός, σήμερον έφτασαν στις 12.000 άτομα, είναι διασκορπισμένοι εις όλην την χώραν και αρπάζουν καθημερινώς τα πρόβατα, τας ψυχάς.

Ποιμένες του νέου Ισραήλ. Δεν τρέμετε τας ευθύνας σας; Το ποίμνιόν σας διαλύεται και σεις;… Ακούεται η Σάλπιγξ των εσχάτων ημερών! Ποιμένες!  Εκτινάξατε εκ των βλεφάρων σας τον νυσταγμόν, αφήσατε τας φλογέρας, αρπάσατε τας σφενδόνας, καταδιώξατε τους λύκους, σώσατε το ποίμνιο, το υπολειφθέν ελάχιστον ποίμνιον…

Aλλ’ ακούω αντίρρησιν, που προέρχεται από τους λεγομένους «αγραμμάτους».

Πολύ καλά, σου λέγει ο ιερεύς της υπαίθρου, να εξέλθωμε εις πόλεμο κατά της πλάνης και της αμαρτίας. Βλέπω και εγώ το κακό που εξαπλώνεται και έφθασε εως την τελευταία καλύβη. Αλλ’ εγώ δεν είμαι πτυχιούχος ιερατικών και θεολογικών σχολών. Δεν εσπούδασα επιστήμη. Δεν γνωρίζω γράμματα πολλά. Είς αυτόν τον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας τι μπορώ εγώ να προσφέρω; Τι μπορώ να κάνω;

Αδελφέ! Ερωτάς τι να κάνεις; Φαίνεται ότι δεν διάβασες το Ευαγγέλιο ή, εάν το εδιάβασες, δεν το επίστευσες. Συ ο ένας δύνασαι να σώσεις το χωρίο σου, την επαρχίαν σου, τον νομόν σου, την Ελλάδα όλην. Αρκεί να έχεις πίστι θερμή, ενεργητική, ως κόκκον σινάπεως, και τότε θα είπεις εις το όρος, εις το μεγαλύτερο εμπόδιο που προβάλλει ενώπιόν σου, Όρος, «μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. 17,20).

Όχι πτυχία και διπλώματα και μετεκπαιδεύσεις και μισθοί και τυχερά και διπλαί και τριπλαί θέσεις, και τίτλοι κενοί περιεχομένου, αιωρούμενοι ως αερόστατα, αλλά πίστις. Πίστις το παν. Πίστις! Μυστικός μοχλός που μετακινεί όρη. Ω πίστις, μεγάλα τα κατορθώματά σου! Και απόδειξις, μία εκ των μυρίων αποδείξεων της θαυματουργούσης πίστεως, είναι ο Παπουλάκος.

Τί ήτο ο Παπουλάκος; Αρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Αποστολικής Διακονίας; Καθηγητής θεολογικής σχολής; Ιεροκήρυξ; Εφημέριος πλουσίας ενορίας πόλεως; Είχε πτυχία και διπλώματα και σπουδάς του εξωτερικού; Τίποτε από όλα αυτά. Ο Παπουλάκος ήτο ένας απλούς μοναχός, ελαχίστων γραμματικών γνώσεων, αλλ’ ό,τι έπραξεν υπέρ του λαού, υπέρ της ορθοδόξου πίστεως, δεν ηδυνήθησαν να πράξουν όλοι οι επίσκοποι και θεολόγοι της εποχής του. Φαινόμενο, φωτεινόν μετέωρον, αστήρ που εσελάγισεν εις τον ουρανό της Ελλάδος! Νεώτερος απόστολος του Χριστού ανεδείχθη ο Παπουλάκος. «Πίστει» (Εβρ. 11,3 κ.ἑ.) και μόνον πίστει ανεδείχθη.

Εκ του βίου του ήρωος τούτου της Ορθοδοξίας ορισμένα σημεία έκρινα καλόν να σταχυολογήσω και εξάρω εδώ, με την ελπίδα ότι μία υπόμνησις των αγώνων του Παπουλάκου θα ωφελήσει κλήρον και λαόν. Διότι θα είναι μία πρόσκλησις εις αυτοέλεγχον, εις αυτοκριτικήν, που πάντοτε πρέπει να ενεργούμε επί του εαυτού μας, διά να βλέπομε πόσον μακράν είμεθα από το χριστιανικόν ιδεώδες που υποτυπώνει η Ορθοδοξία. Εις τον καθρέπτη της αυστηράς, της αγίας ζωής του Παπουλάκου δια της συγκρίσεως θα ίδωμε και ημείς τα ιδικά μας ράκη και θα κλαύσωμεν και θα πενθήσωμεν δια την αθλιότητα της σημερινής κοινωνικής και εκκλησιαστικής μας καταστάσεως.

H ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ

Άρμπουνα! Μικρόν και άσημον χωρίον της επαρχίας Καλαβρύτων. Εκεί περί τα τέλη του 17ου ή περί τας αρχάς του 18ου αιώνος εγεννήθη ο αγωνιστής. Βλέπων τις μακρόθεν το μικρόν χωρίον θα ηδύνατο να επαναλάβει «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;» (πρβλ. Ιωάν. 1,47). Και όμως εκ του μικρού εκείνου χωρίου προήλθεν ο Παπουλάκος. Ω μικρά, άσημα, περιφρονημένα και εγκαταλελειμμένα χωρία της πατρίδος, δια τα οποία δεν γράφουν οι εφημερίδες, δεν ομιλούν οι επίσημοι, οι άρχοντες της Εκκλησίας και της πολιτείας, πόσας μυστικάς δυνάμεις κρύπτετε μέσα εις τα στήθη των κατοίκων σας! Είσθε αι ανεξάντλητοι δεξαμεναί του εθνικού και θρησκευτικού μεγαλείου της φυλής μας. Άρμπουνα! Ιδιαιτέρα πατρίς του ήρωός μας. Νέος ο Παπουλάκος (κατά κόσμον ονομάζετο Χρήστος Παναγιωτόπουλος), είδε την επανάστασιν του 1821, είδε τους μαχητάς εκείνους, οι οποίοι δια της πίστεώς των «εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων» (Εβρ. 11,34), ηλευθέρωσαν την πατρίδα εκ ζυγού δουλείας τεσσάρων αιώνων. Της θαυμαστής εκείνης γενεάς θρέμα και ανάστημα ήτο ο Παπουλάκος. Μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος ο Παπουλάκος, βαθύτατα συγκεκινημένος από την αιματηράν περιπέτειαν της φυλής μας και πικραμένος από διάφορα ατομικά και οικογενειακά του επεισόδια, εζήτησε την γαλήνη, την ανάπαυσι του πνεύματός του. Απεχαιρέτισε συγγενείς και φίλους, ασπάσθη τον μοναχικό βίο, μετωνομάσθη Χριστοφόρος, και  εκεί εις τας κλιτύας των Αροανίων ορέων εξελαξε τόπον ασκήσεώς του. Γύρω απ’ αυτόν συνεκεντρώθησαν 2-3 μοναχοί νοσταλγούντες όπως αυτός την αιωνιότητα. Με την βοήθεια των αδελφών εκαθάρισε την περιοχή, εδημιούργησε κήπο, εφύτευσε δένδρα. Το όνειρό του ήτο να κτίση εκκλησία και κελλιά, να συγκεντρώσηκαι άλλους αδελφούς, να ιδρύση και να διοργανώση και άλλους αδελφούς, να ιδρύση και να διοργανώση μοναχική αδελφότητα, και εν μέσω αυτής να ζήση και ν’ αποθάνη ψάλλων «Τοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις». Ταύτα εσκέπτετο, ταύτα επόθει η καρδία του Χριστοφόρου. Αλλ’ αι βουλαί του Κυρίου ήσαν άλλαι. Εις μάχας, εις αγώνας υπέρ της πίστεως τον εκάλει μετ’ ολίγον η φωνή του καθήκοντος.

Μία ημέρα τον επισκέφθηκε στο ασκητήριό του ο φλογερός των ημερών εκείνων κήρυξ, ο ιδρυτής της οργανώσεως Αδελφότητος των Φιλορθοδόξων και συντάκτης του μικρού φυλλαδίου «Η φωνή της Ορθοδοξίας», ο εκ Κεφαλληνίας Κοσμάς Φλαμιάτος.

Ήτο η εποχή, κατά την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία υπενομεύετο από το Ελληνικό κράτος, δια την ανάστασιν του οποίου αυτή είχε πρωτοστατήσει! Χωρίς ράσο θα υπήρχε κράτος ελληνικό; Και όμως το κράτος αυτό, ελευθερωθέν, υπεδούλωνε την Εκκλησία. Άνθρωποι αλλόγλωσσοι και αλλόδοξοι, ξένοι προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας, περιστοιχίσαντες τον πρώτο βασιλέα των Ελλήνων Όθωνα και δρώντες εκ των παρασκηνίων,  εκυβέρνουν την Ελλάδα. Οι τότε ελληνικαί κυβερνήσεις ήσαν ανδρείκελα εις τας χείρας των Βαυαρών συμβούλων των ανακτόρων. Δια νόμων και διαταγμάτων εζήτουν ν’ αλλοθώσουν τα ήθη, τα έθιμα και τας παραδόσεις του Ελληνικού λαού. Η ορθόδοξος πίστη εμυκτηρίζετο. Οι υιοί του Λούθηρου και του Καλβίνου είχαν στόχο την Εκκλησίαν μας. Τα μοναστήρια διελύοντο. Οι μοναχοί εξεδιώκοντο. Αι μοναχαί εξηναγκάζοντο εις γάμον. Τα ιερά σκεύη εξετίθεντο εις μειοδοτικήν δημοπρασίαν. Οι ιερές κανδύλες και εικόνες κατεβιβάζοντο και ερρίπτοντο ανευλαβώς. Όσα ουδέ αυτά τα όργανα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ετόλμων να πράξουν, έπραττον οι υπάλληλοι του Ελληνικού κράτους, εκτελούντες διαταγές των ξένων. Βαυαροκρατία! Δια πάντα ταύτα θλίψις απλώνετο εις το πανελλήνιον.

Ζωηρά έκφρασις του πόνου, σπαρκτική φωνή οδύνης του λαού δια τον διωγμό της Ορθοδοξίας, ήτο το προφορικό και γραπτό κήρυγμα του Φλαμιάτου. Βλέπων ο ιερός ανήρ, ότι οι επίσκοποι της εποχής εκείνης, πλήν ελαχίστων, είχον τρομοκρατηθή από τα βίαια μέτρα της κυβερνήσεως και ως δούλοι εξετέλουν ό,τι διέτασσαν οι μυστικοσύμβουλοι του βασιλέως, εστράφη προς τον λαό και υπέδειξε εις αυτόν το καθήκον· Σεις, άνδρες και γυναίκες βεβαπτισμένοι, είσθε οι φρουροί της μυστικής αμπέλου, της Ορθοδόξου Εκκλησίας· σεις αναλαμβάνετε από σήμερα την φύλαξίν της. Ο αγών αρχίζει!

Αλλ’ ο αγών αυτός εχρειάζετο στελέχη. Και ο Φλαμιάτος ως κατάλληλον δια τούτον στέλεχος έκρινε και τον μοναχό Χριστοφόρο. Ο Χριστοφόρος έπρεπε ν’ αφήση το ασκητήριο και να κατέλθη εις τον αγώνα. Δι’ αυτό και τον επεσκέφθη. Κατά το διάστημα των ολίγων ημερών, που παρέμεινε εις την σκήτην ο Φλαμιάτος, με τα ζωηρότερα χρώματα περιέγραψε την οικτρά κατάσαση της Εκκλησίας. Βεβαίως πρακτικά της συζητήσεως των δύο ανδρών δεν εκρατήθησαν… αλλά νομίζω ότι ακούω την φωνήν του Φλαμιάτου·

«Αδελφέ Χριστοφόρε! Από την αγίαν Γραφήν εδιδάχθημεν, ότι κεφαλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος ζεί, νικά και βασιλεύει εις τους αιώνας. Αλλά εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος σήμερον κεφαλή δεν είναι ο Χριστός. Κεφαλή της Εκκλησίας αυτής έγινε το κράτος, οι δε επίσκοποι και οι ιερείς έγιναν υπάλληλος και εκτελούν τα θελήματά του κράτους, πού πολλάκις είναι αντίθετα προς εκείνα που διέταξεν ο Κύριος. Νόμον της Εκκλησίας έκαναν την αμαρτίαν, την παράβαση των νόμων του Ευαγγελίου.
Οι επίσκοποι, οι οποίοι δεν αντεστάθησαν κατά της κρατικοποιήσεως της Εκκλησίας, είναι νεκροί, απέθανον πνευματικώς. Όσοι όμως είναι πιστοί και πονούν την μητέρα Εκκλησίαν, ας μη σιωπήσουν· ας διαμαρτυρηθούν και ας πέσουν αγωνιζόμενοι υπερ της ελευθερίας της Εκκλησίας εκ των δεσμών του κράτους. Είναι και ο αγών αυτός ιερός, ιερώτατος…»

ΠΕΙΘΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ

Η φωνή του Φλαμιάτου συνεκλόνισε τον ασκητήν. Οι λόγοι του άναψαν πυρ εις την καρδίαν του Χριστοφόρου. Ο Χριστοφόρος δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει ούτε μιαν ημέραν εις την σκήτην του. Τον εκάλει η φωνή του καθήκοντος. Εγκαταλείπει το ασκητήριον και ρίπτεται εις τον αγώνα.
Αρχίζει να περιοδεύει την ύπαιθρό. Κηρύττει εις τον λαό.

Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Ήτο παρόμοιο με το κήρυγμα Κοσμά του Αιτωλού. Είχε Πνεύμα άγιον. Ό,τι αισθάνετο η καρδιά του, το εξέφραζε κατά τον απλούστερο τρόπο. Το θέλημά του Θεού εκήρυττε. Πρόσωπον ανθρώπου δεν ελάμβανε υπ’ όψιν. Οι τρανοί της γης δεν μπορούσαν να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση· να μαρτυρήση υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπον, ο οποίος ενώπιον του Πιλάτου διεκήρυξεν· «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν. 18, 37)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Ο λόγος του Παπουλάκου ήτο πυρακτωμένος σίδηρος. Η αδικία τον συνετάρασσε. Ο άγιος ασκητής επείνα και εδίψα την δικαιοσύνη. Όταν κατά την περιοδείαν του έβλεπε τους φιλαργύρους και πλεονέκτας πλουσίους να τυραννούν και να βασανίζουν τον πτωχό λαό έστιν ότι χειρότερον απ’ ό,τι τον ετυράννουν και τον αβασάνιζον οι μπέηδες και οι πασάδες των Τούρκων, η φωνή τουν Παπουλάκου υψώνετο και εστηλίτευε τους αδικούντας. Η ηχώ των λόγων του φθάνει μέχρις ημών.

«Είσθε», έλεγε προς αυτούς, «είσθε φονιάδες! Αφού τους αφαιρείτε τα μέσα που ζουν, δεν τους σκοτώνετε; Κάνετε κάτι χειρότερο. Δίνετε μαχαιριές εις το σώμα του Χριστού μας. Σώμα του Χριστού είναι οι πτωχοί. Κάθε αδικία κατ’ αυτών είναι και ένα καρφί εις τα πόδια Του… Σταυρωταί!».

Άλλοτε, όταν έβλεπε τους γραμματισμένους, που έρχόταν από τα πανεπιστήμια της Δύσεως, να περιφρονούν την ορθόδοξο πίστη και με την σφαλερή διδασκαλία των και τον ανήθικον βίον να γίνωνται σκάνδαλο, κάκκιστον παράδειγμα εις τον λαό, ο ασκητής ήλεγχε δριμύτατα και συχνά έλεγε· «Τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον τόπον μας». Πραγματικά φωνή προφητική. Τα άθεα γράμματα ο μεγαλύτερος κίνδυνος του έθνους! Προτιμώ βοσκόν αγράμματον παρά άθεον επιστήμονα. Ο πρώτος φονεύει σώματα· ο δεύτερος ψυχραίνει την πίστη, φονεύει ψυχάς, αποχωρίζει αυτάς από τον Θεό, δημιουργεί άπιστον νεότητα, της οποίας υπάρχει άλλο μεγαλύτερον κακόν; Ο ασκητής ακόμα δεν υπέφερε να βλέπει τους χριστιανούς να τρέχουν εις τα δικαστήρια και για τα πλέον μηδαμινά και ασήματα πράγματα να ορκίζωνται. Εθεώρει τον όρκον, όπως και είναι, αντίθετον προς τον λόγον του Χριστού (Ματθ. 5, 34).

«Τέσσεροι βαγγελιστάδες», έλεγε εις ένα λόγον του που εξεφώνησε το 1851, «έγραψαν τον Νόμον του Θεού και είπαν· Ου μη ομώσει το όνομα Κυρίου, ούτε εις τον ουρανόν, ούτε επί της γης, ούτε στ’ αστέρια, ούτε στο κεφάλι σου, γιατί το Θεό δεν τον είδες… ούτε στο κεφάλι σου, γιατί ούτε μια τρίχα ούτε μαύρη ούτε άσπρη μπορείς να κάμης και δεν ορίζεις. Και τούτον τον Νόμον τον ακούμε, όταν λέμε στην εκκλησία το Βαγγέλιο εκ του κατά Λουκά, εκ του Μάρκου. Αμ τον όρκον που σας λένε οι κριτές να κάνετε, εκ του κατά ποίου Νόμου είναι;…».

Ο κήρυκας του Θεού ήτο ακόμη κατά της πολυτελείας, κατά της κλοπής, κατά της μαγείας. Όσο, έλεγε, πηγαίνετε εις τους μάγους, έχετε «λειψή την πίστη».

Υπέρ πάντα δε τα θέματα τον συνεκίνει βαθύτατα η Ορθοδοξία. Δι’ αυτήν έζη και ανέπνεεν ο Παπουλάκος. Οι αιρετικοί, οι οποίοι με την απελευθέρωση ήλθαν και εγκαταστάθηκαν εις την Ελλάδα και κατέλαβαν υψίστας θέσεις, ήσαν επικίνδυνοι δια τον ορθόδοξο λαό. Ολίγοι ήσαν, αλλά μπορούσαν να κάνουν μεγάλο κακό. Και έλεγε χαρακτηριστικώς· «Ένα ψωριασμένο γίδι φθάνει να κολλήσει όλο το κοπάδι».

Το κήρυγμα του ασκητού ιεροκήρυκος έφερε θαυμάσια αποτελέσματα. Το πέρασμά του ήτο ευλογία Θεού. Τα κλοπιμαία επεστρέφοντο. Οι όρκοι έπαυον. Οι μαγείαι καταργούντο. Οικογένειαι θανασίμως μισούμεναι συνεφιλιώνοντο ενώπιον πάντων. Ανδρόγυνα χωρισμένα ηνώνοντο υπό τας ευλογίας της Εκκλησίας. Πλούσιοι άνοιγον τας αποθήκας των και έδιδον εις τον πεινασμένον λαόν. Η αγάπη του Χριστού εκυριάρχει. Πνοή του παναγίου Πνεύματος ανεζωογόνει τας ψυχάς των κατοίκων της Πελοπονήσου.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ, ΦΥΚΑΚΙΣΕΙΣ, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Αλλά το κήρυγμα, που με ορμή εκρήμνιζε τα αραχνιασμένα κάστρα του σατανά και ύψωνε παντού την σημαία του παμβασιλέως Χριστού, το κήρυγμα αυτό δεν άρεσε εις τους άρχοντας της Εκκλησίας και της πολιτείας. Και δια εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου του απηγορεύθη να κηρύττει.

Ο ασκητής επιστρέφει εις το ασκητήριό του. Αλλ” η φωνή του καθήκοντος δεν τον αφήνει ήσυχο. Μία νύκτα εγκαταλείπει και πάλι το ερημητήριο και με νέα φλόγα, με στερεά και ακλόνητο απόφαση να θυσιασθεί υπέρ των αδελφών προς δόξαν του Εσταυρωμένου, ήρχισε την τελευταία του, «παράνομον» μεν από πλευράς καίσαρος, έννομον όμως και ευλογημένην παρά Θεού περιοδεία του. Μόλις ακούετο ότι έρχεται, ο λαός των χωριών πήγαινε για να τον προϋπαντήσει. Ταπεινός, μειλίχιος, αλλ” άκαμπτος και ασυμβίβαστος προς την πλάνη και την αμαρτία ανέβαινε εις τα πρόχειρα βήματα και εδίδασκε τον λαό. Ο λόγος του ήτο νόμος δια τα πλήθη. Απολάμβανε άκρας εμπιστοσύνης. Είχε γίνει ο ήρωας του λαού, θρησκευτικός και κοινωνικός ηγέτης, ικανός να πλάσει κόσμους κατά τον τύπο του Ευαγγελίου του Χριστού. Περιοδεύων έφθασε μέχρι Καλαμών. Χιλιάδες λαού τον ακολουθούσε. Εσχηματίσθη ιερά λιτανεία. Προηγείτο κάποιος πιστός κρατών τον σταυρό και ακολουθούσε κλήρος και λαός ψάλλοντες «Τη υπερμάχω Στρατηγώ…».

Η τελευταία όμως αυτή κίνηση η οποία απέβλεπε εις την δια της Ορθοδοξίας ηθική και θρησκευτική αναγέννηση της Ελλάδος, έφερε ταραχή μεγάλη εις τους επί κεφαλής της επισήμου Εκκλησίας και το κράτος. Η Ιερά Σύνοδος και τα ανάκτορα εταράχθηκαν. Ο Παπουλάκος κατηγορήθη ότι συνωμοτεί κατα του καθεστώτος, όπως ο Χριστός κατηγορήθη ότι συνωμοτεί κατά του καίσαρος. Ο άοπλος αρχηγός κινήματος! Ώ κόσμε… Προς καταστολήν του κινήματος (!) απεστάλη στρατός και στόλος. Εκστρατεία ολόκληρος διωργανώθη δια την σύλληψιν του επαναστάτου (π.σ.: πόση υποκρισία δεν ενέχουνε τέτοιες ενέργειες που γίνονται από την εποχή του Χριστού: «ὁ οὖν Ἰούδας λαβὼν τὴν σπεῖραν καὶ ἐκ τῶν ἀρχιερέων καὶ Φαρισαίων ὑπηρέτας ἔρχεται ἐκεῖ μετὰ φανῶν καὶ λαμπάδων καὶ ὅπλων» (Ιω. Ιθ / 3) έως και τις μέρες μας? Βλ. πρόσφατη περίπτωση γέροντα Εφραίμ της Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου  και ακολουθούν κι άλλες… το θέμα είναι όταν γίνονται αυτά… εμείς, η καρδιά μας που πρόσκειται?) . Ο Παπουλάκος βρήκε καταφύγιο εις τα σπήλαια της Μάνης. Εκεί ήτο αδύνατο να συλληφθεί. Όλη η Μάνη τον εφρούρει.

Αλλ” ο ιεραπόστολος της Ορθοδοξίας επροδόθη. Τα τριάκοντα αργύρια ετέθησαν σε ενέργεια. Ιούδας  ο ιερεύς παπα – Βασίλαρος, εις τον οποίον το κράτος έδωσε 6.000 χρυσές δραχμές  ως ανταμοιβή της προδοσίας. Έτσι ο Παπουλάκος συνελήφθη και την 27ην Ιουλίου 1852 ερρίφθη εις τας φυλακάς του Ρίου των Πατρών.

Μετά ένα έτος περίπου μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος εις τας Αθήνας για να δικασθεί. Όλος ο λαός, ο πιστός λαός, εις το πέρασμά του υπεκλίνετο και προσηύχετο.

Εις το δικαστήριο ο πρόεδρος τον ρώτησε: «Ποιόν διορίζεις συνήγορόν σου;». «Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο συνήγορός μου», απαντά ο πιστός του δούλος Χριστοφόρος. Το ακροατήριο εσείσθη από συγκίνηση. Η δίκη ήτο αδύνατο να συνεχισθεί. Εθεωρήθη σκόπιμο να αναβληθεί. 

ΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Εν τω μεταξύ όμως η Ιερά Σύνοδος, σύνοδος γραμματέων και φαρισαίων, ευτελέστατον όργανο του κράτους, συνεδρίασε και εξώρισε τον Παπουλάκο εις την νήσον  Άνδρο, εις την μονήν Παναχράντου. Εκεί επεριωρίσθη εντός κελίου, φρουρός δε χωροφύλαξ εφύλαττεν αυτόν ημέραν και νύκτα. Αλλά οι χριστιανοί δεν τον ελησμόνησαν. Από τα νησιά, από τα παράλια της Ευβοίας, από τα βουνά της Μάνης, από πόλεις και χωρία ήρχοντο δια να επισκεφθούν και ν” ακούσουν τον γνήσιον κήρυκα του Ευαγγελίου. Και επειδή δεν επιτρέπετο να επικοινωνεί με κανέναν, ο Παπουλάκος μέσα από τα κάγκελλα της φυλακής του, του κελλίου του, όπως δεικνύει η δημοσιευομένη εικόνα, εδίδασκε τον λαό. Αλλά και αυτό απηγορεύθη. Ο Παπουλάκος, ο ευεργετικώτατος αυτός Έλλην, καταδικάσθη εις τελείαν απομόνωσιν.

Κατα το διάστημα της εις Άνδρον εξορίας του συνέβη και το εξής γεγονός. Το 1854 επισκέφθη την Ιερά Μονή ο νεοχειροτόνητος επίσκοπος Άνδρου Μητροφάνης Οικονομίδης, τον οποίον ως λαϊκόν ακόμα εγνώριζε καλώς ο Παπουλάκος. Δι” αυτό τον εκύτταξε με πόνον βαθύν και με την απεριόριστον εκείνην ειλικρίνεια που εχαρακτήριζεν όλην του την ζωήν του είπε· ΚΑΙ ΣΥ ΜΗΤΡΟ ΕΓΙΝΕΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ; ΘΑ ΠΡΟΚΟΨΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ο Δεσπότης έγινε έξαλλος από την οργήν, εσήκωσε την δεσποτικήν του ράβδον και κατέφερε αλλεπάλληλα γενναία κτυπήματα κατά του σεβάσμιου γέροντος. Έτσι άπέδειξε ότι είναι δεσπότης!

Επτά χρόνια έμεινε εξόριστος φυλακισμένος εις την ιερά Μονή. Τα τελευταία Χριστούγεννα που εόρτασε εδώ στη γη ο άγιος ασκητής ήσαν τα Χριστούγεννα του 1860. Χριστούγεννα. Να είσαι φυλακισμένος δια τον Χριστόν είναι γλυκύς παράδεισος. Χριστούγεννα. Να είσαι εις μέγαρον πολυτελέστατον με υπηρέτας και υπηρέτριας, αλλά να εορτάζεις χωρίς Χριστόν, τούτο είναι πικρία και θάνατος. Μετά από ολίγας ημέρας εβάρυνε πλέον. Έπεσε κλινήρης.Ήτο όλος προσευχή, κατάνυξις, δάκρυα. Τις παραμονές του θανάτου του ο χωροφύλαξ που τον εφύλαττε ήλθε, εγονάτισε ενώπιον του και είπε· Πάτερ! Η ζωή σου με συνεκίνησε. Δεν θέλω να επιστρέψω πλέον στον κόσμο. Θέλω να γίνω μοναχός και να λάβω το όνομά σου.

Εις τις 18 Ιανουαρίου του 1861, εορτή του μεγάλου προμάχου της Ορθοδοξίας Αγίου Αθανασίου ο νεώτερος πρόμαχος της Ορθοδοξίας εν Ελλάδι Χριστόφορος Παπουλάκος παρέδωκε το πνεύμα εις Κύριον.

ΤΥΠΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ

Αγαπητοί αναγνώσται! Αιών και πλέον έχει παρέλθει αφ’ ότου (1852) ο Παπουλάκος συνελήφθει και ερρίφθει ως κοινός κακούργος εις τας φυλακάς του Ρίου, δια να μη αποκτήσει πλέον ελευθερίαν κινήσεως. Ο αετός εκλείσθει εις τον κλωβόν… Αλλ’ ο τόσος χρόνος δεν εστάθει ικανός να εξαλείψει την μνήμην του ονόματός του. Ονόματα υπουργών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων της εποχής του Παπουλάκου, τα οποία τότε έκαναν κρότον μέγαν, έχουν λησμονηθεί τελείως. Τις ενθυμείται λ.χ. ποίος ήτο επίσκοπος Καλαμών προ 100 ετών; Ουδείς. Αλλ’ ουδείς εις την Πελοπόννησον υπάρχει που να μη έχει ακούσει από στόματα γεροντοτέρων το όνομα του μάρτυρος τούτου μοναχού· «Αυτό το έλεγεν ο Παπουλάκος…». Σωρεία ανεκδότων γύρω από την ζωήν και την δράσιν του φλογερού κήρυκος υπάρχει παρά το λαό. Αληθώς, «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).

Ο Παπουλάκος, και μόνος, ήτο η ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία, εάν δε αφήνετο ελεύθερος να δράσει, θα επεξέτεινε το βασίλειον της ελευθέρας και ζώσης Εκκλησίας, θα συνεκέντρωνε πλήθη λαού και θα εγίνετο ο αναμορφωτής της ελληνικής κοινωνίας επί τη βάσει των διδαγμάτων της Ορθοδοξίας.

Επί τη προσεγγίσει εις το εν και ήμισυ περίπου αιώνος από της ημέρας της συλλήψεώς του, από τα βάθη του μοναστηρίου της Άνδρου νοερώς προβάλει και πάλιν η ηρωική του φυσιογνωμία. Παπουλάκος! τύπος αποστολικού ιεροκήρυκος. Παπουλάκος! θρύλος. Παπουλάκος! σύνθημα αγώνων. Παπουλάκος! άγιος! Ας τιμηθεί, λοιπόν, το όνομά του πρεπόντως. Και εάν η επίσημος Εκκλησία θελήσει να επιμείνει εις την άδικον κατ’ αυτού απόφασιν της Ι. Συνόδου του 1852, η ορθόδοξος ελληνική κοινωνία ας κινηθεί διά να αποδώσει την τιμήν. Εις τα Άρμπουνα των Καλαβρύτων ας στηθεί μνημείον. Εις τας ι. μονάς ας αναρτηθεί η εικών του. Εις την πόλιν των Καλαμών ας καταρτισθεί επιτροπή προς κατασκευήν προτομής του Παπουλάκου, η οποία να υπενθυμίζει τον ηρωικόν αγωνιστήν της Ορθοδοξίας, όστις ευκαίρως ακαίρως εκήρυξεν, επετίμησεν, ήλεγξεν, εστηλίτευσε το κοινωνικόν κακόν και εζήτησεν επιμόνως την ελευθερίαν της Εκκλησίας εκ των δεσμών του κράτους. Αλλά δυστυχώς και μετά τόσα έτη ελευθέρου βίου κεφαλή της Εκκλησίας της Ελλάδος εξακολουθεί να είναι ο καίσαρ, το μασονικόν κράτος, το οποίον εκδίδει νόμους καταργούντας τους νόμους της Κ. Διαθήκης, και οι επίσκοποι παρίστανται ως απλοί υπηρέται και ευτελείς διεκπεραιωταί των θελήσεων του κράτους.

Η προτομή του Παπουλάκου θα φωνάζει· Ορθόδοξοι χριστιανοί! Δεν λυπείσθε να βλέπετε επί ένα αιώνα και πλέον την μητέρα σας, την Εκκλησίαν, αισχράν του κράτους υπηρέτριαν εις τα άνομα και αντικανονικά θελήματά του; Εμπρός. Αγωνισθείτε, μικροί και μεγάλοι. Ελευθερώσατε την Μητέρα, δια να είσθε άξιοι υιοί αυτής. «Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις» της Ορθοδοξίας (Β Θεσ. 2,15).

(Tο άρθρο είναι του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.

Εδημοσιεύθη στο περιοδικό Χριστιανική Σπίθα τον Δεκέμβριο του 1952, φυλ. 137).

-----------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από το blog π.Αυγουστίνος Καντιώτης

ο λόγος της αντιγραφής?

Πιο επίκαιρος και διαχρονικός από ποτέ...

..και να σκεφτεί κανείς ότι η "υπενθύμιση" του βίου του Παπουλάκου υπό του αγέρωχου αυτού Μητροπολίτου έγινε το 1952..(61 χρόνια πριν!!) 

Τι θα έλεγε σήμερα ο πατέρας Αυγουστίνος???

...Κύριος Οίδε!

Παπουλάκους όμως ο Θεός συνεχίζει να στέλνει...

...και οι ιερείς μας συνεχίζουν να τους απορρίπτουν...

...και οι κρίση τους στις περισσότερες των περιπτώσεων (όπως έχει αποδείξει περίτρανα η ιστορία) ήτανε σχεδόν πάντοτε απόλυτη...

...χωρίς να βάζουν ούτε ένα "ΒΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΔΙΚΙΟ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ "ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΙ"?"...

..."ΒΡΕ ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ, ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΙΟ ΧΑΜΕΝΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ?"

..."ΜΗΠΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ "ΑΠΡΕΠΕΙΣ" ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΡΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΗΓΜΑΤΑ...ΑΛΛΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ?"

Εγώ πάντως τον τελευταίο καιρό..έχω προβληματιστεί πολύ επί τούτου...διότι στα λόγια είμαστε ΌΛΟΙ ΩΡΑΙΟΙ...αλλά στην πράξη...

πρέπει να ζητούμε από τον Κύριο να μας φανερώσει από τους καρπούς ενός ποιμένος τον ίδιο τον ποιμένα!

Από τους καρπούς κρίνεις το δέντρο...και όχι από την φλύαρη πίστη του με ωραία λόγια!

Τι έκαμε?

Έφερε τον άλλο με την πίστη, την προσευχή του και την αγάπη του εν Κυρίω "εις εαυτόν?" ή ο άλλος έγινε πιο γαϊδούρι απο ότι ήταν?

Ξύπνησε τον άλλο με την έμπρακτη αγάπη και πίστη του και προσευχή του ή ο άλλος δεν επηρεάστηκε καθόλου από την επαφή του μαζί του..??(έστω και αν προς στιγμήν την αρνήθηκε..μπας και με την Χάρη του Κυρίου την ξαναβρει ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΕΚΡΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ ΓΕΝΌΜΕΝΟΣ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΚΑΙ ΑΘΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΥΧΆΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!)

Σκανδάλισε τον άλλο, ώστε να ψαχτεί αν κάπου σφάλει με τη ζωή του ή του χάιδεψε τα αυτιά με ωραία λόγια και όμορφες εκφράσεις και δόγματα της πίστεως που τα ξέρει από έξω και ανακατωτά...ΑΛΛΑ ΟΥΧΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ!

Ταρακούνησε τα θολά νερά της υπάρξεως του άλλου ή τον άφησε στην ήσυχη ζωούλα του να "πεθάνει" ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ?

Τροφή για προβληματισμό...σε ΟΛΟΥΣ μας ανεξαιρέτως, περί του πως περιμένουμε...τους Προφήτες και τους Πατέρες και του Αποστόλους και τους ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΑΛΟΥΣ στην κάθε εποχή!

Ταις του Αποστολικού Ιεροκύρηκος Παπουλάκου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών ελέησε και Σώσε μας εκ της πλάνης του πονηρού...

...που εμφολεύει πρωτίστως στους κόλπους της Αγίας Σου Εκκλησίας...

...διότι μικροί και εκ μέρους είμεθα όλοι και ΣΥ Ο ΜΟΝΟΣ ΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ!

ΑΜΗΝ!

Καλή δύναμη & Καλόν ΑΓΏΝΑ!

Χαραλάμπης

Υ.Γ. ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ...ΚΑΙ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ! ΔΙΟΤΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕ: "τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ." (Ματθ. ιζ / 21)

Αξία και αξιώματα

Γέροντας Ιωήλ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ἐποχή μας εἶναι πολύ δύσκολο νά βρεῖς ἀνθρώπους μέ ἠθικές ἀρχές, καλό χαρακτήρα, εὐγένεια, ἐργατικότητα καί προπαντός μέ ταπείνωση. Νά συνομιλήσεις καί νά συνεργαστεῖς με ἁγνούς καί πρόθυμους γιά ἀγαθοεργία ἀδελφούς, πού νά ἔχουν πνεῦμα προσφορᾶς καί αὐτοθυσίας. Ἀντίθετα, ὅπου καί νά πᾶς, συναντᾶς ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν ἀρχές καί δύσκολα μπορεῖς νά ἐπικοινωνήσεις μαζί τους. Εἶναι δοῦλοι τῶν ἁμαρτωλῶν τους παθῶν, τούς διακρίνει ἡ θρασύτητα καί ἡ σκληρότητα ἀπέναντι στούς ἄλλους καί εἶναι ἀδίστακτοι συμφεροντολόγοι. Χτυπητά παραδείγματα εἶναι οἱ συνδικαλιστές, οἱ διάφοροι διευθυντές, οἱ πολιτικοί, οἱ στρατιωτικοί, οἱ ἀστυνομικοί καί πολλές ἄλλες κατηγορίες ἀξιωματούχων.

Ὁ Γέροντας Ἰωήλ τῆς Καλαμάτας ἔλεγε σχετικά τά ἑξῆς: «Στόν κόσμο ἔχουμε ἀνθρώπους μέ ἀξία καί ἀνθρώπους χωρίς ἀξία. Ἐκεῖνοι πού ἔχουν, ὅπου καί ἄν τύχουν, ὅπου καί ἄν βρεθοῦν γίνονται σεβαστοί καί ἀγαπητοί.  Ἡ ἀξία τους θέλοντας καί μή τούς φέρνει στήν ἐπιφάνεια, στό προσκήνιο. Βγαίνουν στήν ἐπιφάνεια μέ τήν ἀξία τους. Ἀντίθετα ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν ἀξία βουλιάζουν μέσα στό νερό τῆς κοινωνίας σάν βαρίδι καί πᾶνε στό πάτο. Αὐτοί μή ἔχοντας ἀξία γιά να βγοῦν στήν ἐπιφάνεια ἀπό μόνοι τους, ζητοῦν μέ μανία τά ἀξιώματα. Τό ἀξίωμα γι᾽ αὐτούς εἶναι ἕνας φελλός, πού ὅσο πιό μεγάλος εἶναι, τόσο πιό πολύ ὑπάρχει ἐλπίδα ὅτι θά μπορέσει νά βγάλει στήν ἐπιφάνεια τό βαρίδι, πού ἀπό μόνο του μόνο στόν πάτο μπορεῖ νά βρίσκεται. Καί ἐδῶ βρίσκεται ἡ αἰτία τῆς μανιακῆς ἀπό μερικούς ἀναζήτησης μεγάλων ἀξιωμάτων. Ἄλλο ἀξία καί ἄλλο ἀξίωμα».

Ἡ ἀξία ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἀξιοσέβαστο. Ἐκτιμᾶται ἀπό τούς πολλούς καί ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη. Ἡ προβολή του δέν εἶναι ἀποτέλεσμα κάποιου ἀξιώματος, τό ὁποῖο συνήθως ἀποφεύγει. Ἐνῶ ἐπιλέγει τόν ἀθόρυβο τρόπο ζωῆς καί στό ἐπάγγελμά του εἶναι συνεπής καί ἀποδοτικός, ὁ λαός τοῦ ἀναγνωρίζει ἀνωτερότητα καί ἀξιοπρέπεια.

Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο καί μέ ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἀξία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντί του. Δέν τόν προσέχουν και δέν τοῦ ἀναγνωρίζουν τήν παραμικρή ἱκανότητα. Στή συνείδησή τους εἶναι ὑποβαθμισμένος. Τό γεγονός αὐτό τόν πληγώνει, γι᾽ αὐτό θέλει νά ἀποκτήσει κάποιο ἀξίωμα, προκειμένου νά διαλύσει τίς εἰς βάρος του ἀρνητικές ἐντυπώσεις, καί φορώντας τό ἔνδυμα τῆς ὑποκρισίας θέλει νά ἐπιβληθεῖ καί ν᾽ ἀπολαύσει τήν κοσμική δόξα, συγχρόνως δε νά ἐξυπηρετήσει καί τά συμφέροντά του.

Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι κάτι παρόμοιο συμβαίνει καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Δέν πρέπει νά ἐλέγχουμε τήν κοινωνία καί νά ἐξιδανικεύουμε τά ἀρνητικά τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων. Ὅλοι γνωρίζουμε τόν τρόπο ἀνάδειξης τῶν ἐπισκόπων καί τά πρόσωπα, πού πασχίζουν νά δεχτοῦν στούς ἀσθενικούς ὤμους τους τό βαρύτατο φορτίο τῆς ἀρχιερωσύνης. Στίς περισσότερες περιπτώσεις ἡ κατάσταση εἶναι ἀποκαρδιωτική. Καί γίνεται ἀφόρητη, γιατί δέν ὑπάρχει ἐλπίδα βελτίωσης.

Ορθόδοξος Τύπος, 18/10/2013

Έπαινος και κατηγορία

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΚΑΤΑ Θεόν ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος συχνά ἀντιμετωπίζει εὐχάριστες καί δυσάρεστες καταστάσεις, τίς ὁποῖες δημιουργοῦν οἱ συνάνθρωποί του. Εὐαίσθητος δέ καθώς εἶναι, προβληματίζεται καί θέλει νά ἀποφεύγει τίς ὑπερβολές καί νά προφυλάσσεται ἀπό τίς πλάνες.

Οἱ κοσμικοί συνήθως προσέχουν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί πάντα εἶναι πρόθυμοι, ἀλλά καί βιαστικοί, νά κρίνουν κάθε λόγο του καί κάθε πράξη του. Χωρίς νά στηρίζονται σέ πλήρη στοιχεῖα, χωρίς νά γνωρίζουν ἐπακριβῶς τά γεγονότα καί τίς προθέσεις του, τόν ἐπαινοῦν ἤ τόν ἐπικρίνουν. Πολλές φορές σέ χώρους, πού συχνάζουν, ὅπως τά καφενεῖα καί τά σπίτια, ἀσχολοῦνται μέ αὐτόν καί ἔχουν ἀπαιτήσεις, ἐνῶ οἱ ἴδιοι βρίσκονται σέ ἀπελπιστική κατάσταση. Ἀπό τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ θέλουν πολλά καί δέν συγχωροῦν εὔκολα τυχόν ἀδυναμίες ἤ παραλείψεις του. Θεωροῦν δεδομένο ὅτι εἶναι ὁλοκληρωμένος πνευματικά, ἔχει ὅλες τίς ἀρετές, παρόλο πού καί αὐτός εἶναι ἄνθρωπος μέ ἁμαρτίες καί μέ τόν ἀγώνα του προσπαθεῖ νά πετύχει κάτι πνευματικό στή ζωή του.

Δέν τοῦ ἀφήνουν περιθώρια. «Πρέπει να εἶναι ἀκέραιος καί προσεκτικός σέ ὅλα», ἰσχυρίζονται. Ἔτσι τόν κατηγοροῦν καί γιά τό παραμικρό, ἐνῶ προκλητικά δέν προσέχουν την δική τους ζωή.

Ἀλλά καί ὅταν τόν ἐπαινοῦν, πέφτουν στήν ὑπερβολή καί μονομέρεια. Ἐντυπωσιάζονται ἀπό ἕνα λόγο του ἤ κάποια πράξη του καί διατυπώνουν ἐπαίνους μέ μεγάλη εὐκολία, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι καί αὔριο θά τούς ἐπαναλάβουν, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόσο ἀσταθεῖς καί ἐπιπόλαιοι, πού τή μία μέρα ἐπαινοῦν καί τήν ἄλλη κατηγοροῦν.

Ἡ κατάσταση αὐτή δέν ἀντιμετωπίζεται εὔκολα. Καί ὁ ἔπαινος και ἡ κατηγορία εἶναι λεπτά θέματα. Καί στά δύο χρειάζεται δυσπιστία, γιά νά μή παρασύρεται ἀπό τόν ἔπαινο στή μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του καί νά μή ὁδηγεῖται στήν ἀπελπισία μέ τήν κατηγορία.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σημειώνει σχετικά: 

«Ὁ ἔπαινος ἤ ἡ ἐπίπληξη, πού μᾶς ἔρχεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, πάντα χωρίζει την ψυχή μας στά δύο, μέ τό ἕνα μισό τῆς ψυχῆς χαιρόμαστε γιά τόν ἔπαινο, ἐνῶ μέ τό ἄλλο θλιβόμαστε. Μέ τό ἕνα μισό τῆς ψυχῆς θλιβόμαστε γιά τήν ἐπίπληξη, ἐνῶ μέ τό ἄλλο μισό χαιρόμαστε. Ἀφοῦ αἰσθανόμαστε στά μυστικά βάθη τῆς ἴδιας μας τῆς γνώσης, ὅτι οὔτε ἀπό μόνος του ὁ ἔπαινος οὔτε ἀπό μόνη της ἡ ἐπίπληξη δέ τά εἶπε ὅλα για τόν ἑαυτό μας. Νά εἶσαι προσεκτικός πρός ἀκραίους ἐπαίνους καί ἀκραῖες ἐπιπλήξεις καί νά θεωρεῖς ὅτι εἶσαι ἀπό τούς πρώτους μικρότερος, και ἀπό τούς δεύτερους μεγαλύτερος. Ὥστε νά μή πετάξεις χωρίς φτερά καί γιά νά μή καταστραφεῖς χωρίς ἐλπίδα».

Ἡ ἀρετή τῆς ταπείνωσης λύνει αὐτά τά προβλήματα μέ ἁπλό και ἀθόρυβο τρόπο. Θεωρεῖ τόν ἔπαινο καί τήν κατηγορία ὡς ἐκδηλώσεις κοσμικές, πού πρέπει νά ἀφήνουν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀνεπηρέαστο.

Ορθόδοξος Τύπος, 8/11/2013

Ο φωτεινός στόχος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ἐποχή τῆς σύγχυσης καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τό Θεό, στην ὁποία ζοῦμε, ὅπου ὅλα ἔχουν ὑποβαθμιστεῖ καί καταπατηθεῖ, πολλοί μιλοῦν γιά ἱκανούς καί χαρισματούχους, πού πρέπει νά ἀναλάβουν ἡγετικό ρόλο, γιά νά βοηθήσουν τό κράτος καί τήν κοινωνία γενικότερα, γιά νά βγοῦμε ἀπό τά ἀδιέξοδα καί νά ἀνυψωθοῦμε ἀπό τό βοῦρκο. Συνήθως ἐννοοῦν ἀνθρώπους μέ κοσμική σοφία, ἀναγνωρισμένους καί προβεβλημένους, πού πιστεύουν ὅτι θά λύσουν τά προβλήματα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πάντα τέτοιοι ἄνθρωποι ἀναλάμβαναν τίς πολιτικές εὐθύνες, χωρίς ὅμως τά ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Ξεκινοῦσαν μέ ὁράματα καί δημαγωγικά συνθήματα καί κατέληγαν σέ ἀποτυχίες. Ὅλα τά προσόντα τους ἀποδεικνύονταν ἀνίσχυρα καί τά προβλήματα αὐξάνονταν. Αὐτός ἦταν ὁ κανόνας. Οἱ ἐξαιρέσεις ἦταν σπάνιες καί ἀπομονωμένες. Ἀπό ὅλους αὐτούς ἔλειπε ὁ φωτεινός στόχος, δηλαδή ἡ ἀναφορά τους στό Θεό, ἔλειπε ὅμως καί ὁ ἠθικός τους ἐξοπλισμός, γιά νά ἐπιδιώξουν μέ ζῆλο καί αὐταπάρνηση τό καλό τοῦ λαοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν θυσίες ἀλλά καί ὑπόγειες ὑπονομεύσεις ἀπό τούς ἀντιπάλους τους. Ἔτσι σπουδαῖοι κατά κόσμον ἄνθρωποι ἀποδείχτηκαν ἀσήμαντοι καί ἐπικίνδυνοι!

Εἶναι καιρός αὐτή τήν ἀλήθεια νά τήν ἀποδεχτοῦμε, γιατί χωρίς τό Θεό δέν εἶναι δυνατή ἡ ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία. Τά ὁράματα πρέπει να στηρίζονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ἐκεῖνοι πού προσπαθοῦν νά τά ὑλοποιήσουν νά ἔχουν φόβο Θεοῦ καί νά ζητοῦν τήν ἄνωθεν βοήθεια. 

Εἶναι ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτα τά ὅσα σημείωνε ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: 

«Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό τόν Θεό, ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν στήν καταστροφή. Ὅποιος ἀρνηθεῖ τόν Θεό, μέ τόν λόγο καί τήν καρδιά, τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει στη ζωή, πού νά μή ὁδηγεῖ στήν ὁλοκληρωτική ἐρήμωση τοῦ σώματος και τῆς ψυχῆς». 

Ἀλλά καί σέ προσωπικό ἐπίπεδο περίπου τά ἴδια παρατηροῦμε. Ἐκεῖνοι πού πρόθυμα ἀναλαμβάνουν τό ἔργο τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης τῶν πιστῶν δέν εἶναι πάντα κατάλληλοι, γιατί τούς λείπουν τά ἀνάλογα βιώματα. Ὑποδεικνύουν ἄσχετα πράγματα καί δεσμεύουν ἀδιάκριτα, χωρίς νά ἔχουν πραγματική ἀγάπη καί χωρίς νά φοβοῦνται τό Θεό. Ἔτσι δημιουργοῦν καταστάσεις, πού δύσκολα τίς ὑποφέρει κάποιος, γι᾽ αὐτό καί πολλοί ἀπομακρύνονται ὁριστικά ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ ἀπογοήτευση καί πικρία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν συναισθάνονται τά πνευματικά ἐγκλήματα, πού διαπράττουν. Ὅταν μάλιστα εἶναι κληρικοί ἤ μοναχοί, τά πράγματα γίνονται χειρότερα. Εἶναι σπουδαῖο ὁ πνευματικός καθοδηγητής νά διακρίνεται γιά την πραγματική ἀγάπη καί τή διάκρισή του. Νά φωτίζει τούς ἀνθρώπους μέ τό λόγο του καί νά ἐπουλώνει τίς πληγές τους μέ τήν ἀγάπη του. 

Ορθόδοξος Τύπος, 15/11/2013

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.81,82

(Τα παρακάτω λόγια που είναι πολύ επίκαιρα, ελέχθηκαν στον Κύκλο της Αγίας Γραφής, που έκανε ο  Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος στους άνδρες, στην  Β΄ Θεσσαλονικής κεφ. 2, το 1976)

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ

Ένα σημείο θα είναι η αποστασία. Ο απόστολος Παύλος λέγει «εάν μη έλθει η αποστασία πρώτον» (Β΄ Θεσ. 2,3).

Τι λέγεται αποστασία; Αποστασία είναι να φύγει ο άνθρωπος από το Θεό, που είναι το κέντρο της ζωής. Αποστασία και επανάσταση κατά του Θεού είναι, όταν δεν θέλει ο άνθρωπος να ακούει για το Θεό και δεν θέλει να συμμορφώνεται με το άγιο θέλημα του.

Όταν γίνει η αποστασία, λέει εδώ ο απόστολος, τότε θα έλθει ο αντίχριστος, «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απώλειας, ο αντικείμενος…». Ποιος είναι αυτός ο αντίχριστος; Είναι μεγάλο το ζήτημα. Υπάρχουν αντίχριστοι πολλοί και μικροί, και υπάρχει ο αντίχριστος ο ένας και μεγάλος. Αντίχριστος είναι αυτός που πάει κόντρα με το Χριστό. Αυτός ο ένας, ο κατ’ εξοχήν αντίχριστος, θα έχει τεραστία δύναμη.

Νομίζω, ότι τώρα αρχίζουμε κάπως να καταλαβαίνουμε τα περί αντίχριστου. Οι προηγούμενες γενεές δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Το Ευαγγέλιο είναι αιώνιο. Το θέμα αυτό του αντίχριστου ήταν σκοτεινό. Τώρα αρχίζουμε να τον βλέπουμε πως θα είναι. Θα έχει τέτοια δύναμη στα χέρια του, που θα λες, Αυτός είναι Θεός, τι άλλο περιμένουμε; Θα καταργήσει όλες τις θρησκείες. Θα γκρεμίσει τα πάντα και θα πει· Εγώ είμαι ο Θεός· τι κάθεστε κι ακούτε τους παπάδες και δεσποτάδες σας; Δε βλέπετε εγώ τι κάνω;… Και πράγματι στην εποχή του αντίχριστου θα δοκιμαστεί η πίστη μας. Θα σβήσει τρόπον τινά η ιδέα του Θεού. Γι’ αυτό τώρα ακούμε στην Ευρώπη να φωνάζουν· Δεν υπάρχει Θεός, πέθανε ο Θεός· Θεός, σου λέει, είναι η επιστήμη!…

Τώρα τελευταία ακούστηκε κάτι, που αναστάτωσε την Ευρώπη. Σ’ ένα εργοστάσιο της Αμερικής σατανικά μυαλά προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα νέο όπλο, που μπροστά του δεν θα είναι τίποτα όλα τα σημερινά όπλα. Τι όπλο θα είναι αυτό; Ακτίνες θανάτου, θανατηφόρος ακτινοβολία. Θεέ μου Θεέ μου, δεν θα υπάρχει χειρότερο όπλο! Ότι έκανε ο Θεός για το καλό του ανθρώπου, ο αντίχριστος θα το κάνει για το κακό του…

Θα κυριαρχήσει ο αντίχριστος, ο αντίπαλος του Χριστού, στη γη. Αλλά προσέξτε τι λέει παρακάτω, θα έρθει σύντομα το τέλος του αντίχριστου. Πυρίκαυστος θα γίνει και θα καταστραφεί. Τώρα βρισκόμαστε στην περίοδο της αποστασίας.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ

Από την διδασκαλία του αγίου Κοσμά «Ο αντίχριστος είναι·ο ένας ο Πάπας και ο έτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας, χωρίς να είπω το όνομά του, το καταλαβαίνετε, μα είναι λυπηρό να σας το είπω, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είναι εις την απώλεια, καθώς το έχουν. Ημείς εγκράτεια, αυτοί απώλεια, ημείς νηστεία αυτοί πολυφαγία ημείς δικαιοσύνη, αυτοί αδικωσύνη.

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Όμως η Αγία Γραφή μας λέγει να το ειπώ: Σήμερον αύριον καρτερούμεν πείνες, δίψες, πανούκλες λοιμικές·θανατικά μεγάλα, να μη προφθάσουν οι ζωντανοί να θάψουν τους νεκρούς. Σήμερον αύριον καρτερούμεν σεισμούς, πολέμους και ακαταστασίες. Και θέλουν πέσει όλα τα βουνά κάτω και όλος ο κόσμος να αποθάνει.

Ημέρες του αντιχρίστου

Θα έρθουν χρόνια φοβερά και απαίσια και θα παρουσιαστεί ο αντίχριστος. Ο Θεός να μας φυλάει για να μη ζήσουμε στις ημέρες του αντίχριστου. Αν και εγώ πιστεύω, ότι θα έρθει στις μέρες μας. Από ώρα σε ώρα έρχεται. Έξω από τις πόρτες μας είναι ο αντίχριστος, και δεν το καταλάβαμε. Ο Θεός να μας φυλάει, να μας δίνει υπομονή, διότι έρχεται. Αυτά που ακούμε, αυτά που βλέπουμε, αυτά που αισθανόμεθα, το μαρτυρούν. Να είμαστε έτοιμοι. Διότι θα είναι πάνοπλος ο αντίχριστος. Και θα κάνει πράγματα, τα οποία θα εντυπωσιάζουν και θα προξενούν κατάπληξη στον κόσμο και θα κλονίζουν την πίστη. Όπως συμβαίνει ήδη σήμερα. Πηγαίνετε στα χωριά να δείτε. Εγώ γυρίζω, πάω στα χωριά. Κι ακούω, ότι και τσοπαναραίοι ακόμα, και γεωργοί και οι πάντες σου λένε Θεός, τι Θεός; Θεός είναι σήμερα η επιστήμη… Φανταστείτε τότε τι θα γίνει, όταν παρουσιαστεί κι ο αντίχριστος στον κόσμο, τι κατάπληξη θα τους κάνει.

Μπορεί επί των ημερών μας ο αντίχριστος να πάρει τους ανθρώπους και να τους πάει στο φεγγάρι. Μπορεί ακόμη να κάνει άλλα καταπληκτικά και φοβερά πράγματα·εκείνο που λέει «Και σημεία απ’ του ουρανού μεγάλα έσται» (Λουκ. 21,11). Εγώ θεωρώ «σημεία απ’ ουρανού» τις ακτίνες του θανάτου. «Σημεία εν… σελήνη», λέει. Αποκλείεται, ν᾽ ανεβούν επάνω στη σελήνη, να κάνουν σταθμό και από εκεί να πυροβολούν τη Γη; Και άλλα φοβερά σημεία θα κάνει. Αυτός θα είναι ο αντίχριστος.

Όπως λένε οι πατέρες, ο αντίχριστος θα προσπαθεί να μιμηθεί το Θεό. Τι σημαίνει αυτό; Όπως ο Θεός έστειλε το Χριστό, τον μονογενή του Υιό και έγινε άνθρωπος, για να δείξει το δρόμο της σωτηρίας έτσι και ο διάβολος θα βρει έναν άνθρωπο και θα βάλει τη δύναμη του μέσα σ’ αυτόν. Μέχρι τώρα μετρήσανε καμιά εικοσιπενταριά τέτοιους αντιχρίστους, νομίζοντας ότι κάποιος απ’ αυτούς είναι ο τελικός. Αλλά πέσανε έξω. Θα στείλει και ο διάβολος στο τέλος τον «υιόν» του. Θα βρει, δηλαδή, έναν άνθρωπο αντάξιό του. Και θα του δώσει τεράστια δύναμη και εξουσία, ώστε αυτός να γίνει τρόπον τινά ενσάρκωση και ενανθρώπηση του διαβόλου. Θα παρουσιαστεί σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Και θα είναι αντίπαλος του Χριστού. Θα παλέψουν αυτές οι δύο μεγάλες δυνάμεις, ο Χριστός και ο αντίχριστος. Αυτή θα είναι η μεγάλη σύρραξη.

Φαίνονται παραμύθια αυτά. Φαίνονται σκοτεινά και απίστευτα πράγματα, τα οποία όμως θα γίνουν τώρα πραγματικότης. Ένα σημείο των καιρών είναι και η τηλεόραση. Εντός ολίγου θα κλείσουν όλα τα σχολεία. Ύστερα από πενήντα χρόνια δεν θα υπάρχουν σχολεία. Θα θεωρείται καθυστερημένος αυτός που πηγαίνει στο σχολείο. Θ’ αλλάξουν επάγγελμα οι δάσκαλοι. Το μέγα σχολείο της διαφθοράς είναι η τηλεόραση. Τους δασκάλους τα παιδιά τους εμπαίζουν, τους κοροϊδεύουν, δεν τους προσέχουν·στην τηλεόραση κάθονται μ’ ανοιχτό το στόμα.

Λίγοι δάσκαλοι, πολύ λίγοι, είναι εκείνοι που κατορθώνουν να συνεπαίρνουν τα παιδιά την ώρα της παραδόσεως και να κρατούν την προσοχή τους. Είναι εκείνοι που μελετούν, διαβάζουν ακόμη και πέντε ώρες και ετοιμάζονται καλά για να διδάξουν στα παιδιά. Οι άλλοι χασμουριούνται μαζί με τα παιδιά…
Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι θα αχρηστευθούν. Οι σκοτεινές δυνάμεις, μέσα από τους χιλιάδες δασκάλους, θα βρουν έναν τετραπέρατο και ευφυέστατο δάσκαλο – αυτό θα πει αντίχριστες δυνάμεις – και θα τον οπλίσουν καλά. Θα τον προβάλλουν στην τηλεόραση. Και τότε τα παιδιά θα πουν, «Να ωραίος δάσκαλος! Όχι σαν το βλάκα, τον ηλίθιο το δικό μας. Να καλός καθηγητής, να καλός γιατρός, να…» Έτσι θα σβήσουν όλα τα πράγματα και έτσι θα κυριαρχήσει ο αντίχριστος δια της τηλεοράσεως…

Θα αποστατήσουν όλοι. Αποστασία δια ραδιοφώνου, δια τύπου, δια τηλεοράσεως, δι όλων των μέσων. Και θα παραμείνει μόνο μία μικρή μειονότητα ανθρώπων, οι οποίοι και θα αντισταθούν.

Ο Θεός να μας βοηθήσει. Στα χρόνια αυτά της αποστασίας που βρισκόμαστε, να κάνουμε προσευχή, τώρα που είμαστε μαζεμένοι, για να μας κρατήσει μέχρι τέλους ο Θεός.

Ένα είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι έρχεται ο αντίχριστος. Και εδώ μας δίνει ο απόστολος Παύλος τα γνωρίσματα του, για να τον καταλάβουμε.

Λέει, ότι θα έρθει ο αντίχριστος· είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Αλλά το πότε θα έρθει, είναι ένα πράγμα που δεν μπορούμε ακριβώς να το ορίσουμε. Μας δίνει όμως ορισμένα σημάδια και αυτά είναι τα εξής….

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

-------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από το blogημένο Σάλπισμα Ζωής

Το παραπάνω κείμενο είναι γραμμένο ΟΧΙ για να μας προκαλεί τον φόβο και τον τρόμο και τον πανικό..ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!

Ο Κύριός μας πάταξε τον θάνατο, έδιωξε τον φόβο ("η σκιά παρέδραμε" θα ψάλουμε ανήμερα τα Χριστούγεννα) και έφερε την Ανάσταση και το Φως στις καρδιές μας...!

Όταν οι ποιμένες μας....

(οι αληθινοί ποιμένες μας, γιατί και αυτό είναι σημείο των καιρών..οι τρεις λαλούν και οι δυο χορεύουν..και ο ένας μιλάει πνευματικά!)

...αναφέρονται στα έσχατα αυτό γίνεται προς αφύπνιση και εγρήγορση...γιατί μας πήρε ο ύπνος και είμαστε αποχαυνωμένοι από όσα μας πασάρουν καθημερινά και μας προκαλούν οι αντικείμενοι τον φόβο και τον τρόμο και τον πανικό!

ΤΙ ΦΟΒΟ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΣΑ ΗΔΗ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝΤΑΙ, ΠΑΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΑΝΑΠΤΕΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΜΙΛΗΣΕ ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΚΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ, ΕΚΕΙ Η ΧΑΡΑ, ΣΕ ΑΥΤΟΝ Η ΕΙΡΗΝΗ, ΣΕ ΑΥΤΟΝ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!

Θέλουνε όλα αυτά ΠΕΡΊ ΕΣΧΑΤΩΝ να τα "γειώσουν", να τα υπονομεύσουν, να τα κάνουνε να φαίνονται "παραμύθια", για να μην έχει ο άνθρωπος αληθινή ΓΝΩΣΗ, γνήσια ΕΛΠΙΔΑ...ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Λέγονται λοιπόν και γράφονται για να ξέρουμε, σε αυτούς τους πονηρούς και χαλεπούς και ύπουλους καιρούς..που γινεται από την μεριά του αντιμειμένου αγχώδης αγώνας (ναι αγχώνεται ο πονηρός, γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΜΙΑ) να κρυφτεί η ΑΛΗΘΕΙΑ...

ΠΟΥ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ!

Και αυτό ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ+ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ...ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΧΕΙΛΕΩΝ ΤΟΥ:

"Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε!"(Μαρκ, ε/36)

Καλή δύναμη & Καλόν ΑΓΏΝΑ σε όλους!

Γιατί θέλει αγώνα τελικά..και όχι χλιαρότητα!

Άνθρωποι είμαστε αδύναμοι και ατελής...αλλά "όταν έλθει το ΤΕΛΕΙΟΝ τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται!" (Απόστολος Παύλος)

Οι καιροί έγιναν πολύ επικίνδυνοι...όχι για το σώμα...αλλά κυρίως για την ψυχή!

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Χαραλάμπης