Καλησπέρα σε όλους..
Λίγο πριν την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με την Καθαρά Δευτέρα στο τέλος αυτού του τριημέρου, είπα να γράψω άλλη μία ιστορία παρμένη απο το βιβλίο «Πνευματικές διαδρομές στούς μακαρισμούς» (σελ.47) του πατρός Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου. Αν και στους περισσότερους την έστειλα με e-mail, είπα να την γράψω κι εδώ να μας μείνει..;-)
Απολαύστε...
"Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ἕνα νοσοκομεῖο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει ἀπό λευχαιμία. Ὁ πόνος τῆς εἶναι μεγάλος, διότι ἤδη ἔχει χάσει ἄλλα δυό παιδιά, καί τώρα ἔβλεπε νά τῆς φεύγει καί τό τελευταῖο, τρίτο βλαστάρι της. Ὅσο περνοῦσαν οἱ ὧρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε ἡ ἀπελπισία της.
Ἦταν ἤδη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ὅταν ὅλως ἐκτάκτως πέρασε ἀπό τό θάλαμο ὁ διευθυντής τοῦ τμήματος, νά δεῖ ἕνα διπλανό κοριτσάκι ‘’ἐπί πληρωμή’’ καί ἀπό παρόρμησι πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τῆς χαροκαμένης ἐκείνης μάνας. Τό ἐξέτασε καί τῆς εἶπε: Λυπᾶμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου καί φύγε τώρα, γιά νά πεθάνη τουλάχιστον στήν ἀγκαλιά σου καί στό σπίτι σου.
Σάν τό ἄκουσε αὐτό ἡ δύστυχη μάνα ἀπό τό στόμα τοῦ γιατροῦ, μέ λυγμούς, τύλιξε τό παιδάκι της μέ μία κουβερτούλα, τό ἕσφιξε στήν ἀγκαλιά της καί ἔφυγε τρέχοντας. Βγῆκε στό δρόμο… Παντοῦ ἐπικρατοῦσε ἐρημιά καί ἡσυχία. Τίποτα δέν κυκλοφοροῦσε.
Σέ μία στροφή τοῦ δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά τῆς μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ἐτῶν. Μόλις εἶχε τελειώσει τή <<δουλειά της>>, ἦταν πόρνη.
Μόλις ἔφθασε ἡ μάνα μπροστά της, τήν σταμάτησε καί τῆς ἔβαλε μέ βία τό παιδάκι τῆς μέσα στήν ἀγκαλιά της. Ταυτόχρονα, ἔπεσε στά πόδια της καί φώναξε: Σῶσε τό παιδί μου! Σῶσε τό παιδί μουουουου!!!
Τά ἔχασε αὐτή! Πόρνη ἦταν, ἁμαρτωλή ἦταν, βυθισμένη στό βοῦρκο τῆς ἀκολασίας! Τί νά κάνει; Στά πόδια τῆς μία μάνα, στά χέρια τῆς ἕνα παιδί πού ἔσβηνε. Τό εἶδε ὅτι ἔσβηνε. Σήκωσε τά μάτια της στόν οὐρανό καί εἶπε μέ δυνατή φωνή: Τί προσευχή νά κάνω τώρα Θεέ μου; Ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή, ἐγώ εἶμαι πόρνη! Τώρα μόλις <<τελείωσα>> τήν δουλειά μου. Ἄν δέν μ’ ἀκοῦς ἐμένα –καί δέν θά μέ ἀκούσεις, βέβαια, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλή- ἄκουσε τουλάχιστον αὐτή τή πονεμένη μάνα.
Ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε τό θαῦμα!!! Κατέβηκε ἕνα φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί τό παιδί ἄνοιξε τά ματάκια του, φώναξε <<μανούλα μου!>> κι ἅπλωσε τά χεράκια του ἀγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ μανούλα του. Πάρ’ τό τῆς εἶπε. Ὁ Θεός ἔκανε τό θαῦμα Του!
Ὁ Θεός ἄκουσε τή προσευχή μίας ἁμαρτωλῆς, μίας πόρνης καί ὄχι τῆς μάνας! Αὐτό συντάραξε τά λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στή ψυχή τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ὥστε μέ συντριβή καί μετάνοια, καί μέ ἐξομολόγηση, ὁριστικά πλέον ἄλλαξε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας μέ τή νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Δόξα στό Ὄνομά σου, Κύριε!"
Όπως λέγαμε και χθες με μια πολύ γλυκιά παρέα, ο πήχυς στην πνευματική ζωή πρέπει να είναι ψηλά, για να καταλαβαίνουμε ό,τι ΔΕΝ επιτυγχάνεται, αλλά και ό,τι ΔΕΝ έχει νόημα τίποτε χωρίς τον Θεό..
Ακόμα κι αν περάσεις τελικά απο κάτω - όπως τονίζει χαριτολογώντας σε μια ομιλία του κι ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ.Νικόλαος Χατζηνικολάου - είναι δείγμα ταπείνωσης, αφού έσκυψες για να περάσεις..και αναγνώρισες την αδυναμία σου..!Το χειρότερο είναι πάντως να μείνεις μουλαρομένος πίσω απο την μπάρα..και να λες ΔΕΝ μπορώ..Δεν έχει ΔΕΝ μπορώ, αλλά ΔΕΝ θέλω..;-)Για να θυμηθούμε και τους γονείς μας στα παιδικά μας χρόνια...
Από την άλλη πάλι βλέπεις αυτά τα παραδείγματα..που κινδυνεύουν να θυμίσουν παραμύθι, αλλά ΔΕΝ είναι..και συγκλονίζεσαι καθώς άνθρωποι συντρίβονται και αλλάζουν μέσα σε ΜΙΑ στιγμή..Και εδώ είναι που γινόμαστε ρεζίλι, αφού εμείς κρίνουμε αλλιώτικα απο τον Θεό..Εμείς δικάζουμε, - όπως έλεγε και η προηγούμενη ιστορία - ενώ ο Θεός ΑΓΑΠΑ και ΣΩΖΕΙ!
Καλή δύναμη σε όλους μέρες που'ρχονται...Και καλόν αγώνα..!
Με αγάπη και παράκληση να προσεύχεστε στον Θεό να αρχίσω να κάνω περισσότερο απ'όσο μιλώ..
ο παρλαπίπας..Χαραλάμπης
