Αν και νιώθω - ανθρώπινα - πως δεν μπορώ ούτε στο τόσο να φτάσω σε μια πνευματική πρόοδο, εντούτοις δεν απελπίζομαι σκεπτόμενος πως δεν είμαι εγώ άξιος να κρίνω τι μπορεί ο Θεός να χαρίσει εκεί που κρίνει ο ίδιος ότι ωφελεί.
Διαβάζοντας τον παρακάτω βίο, ακριβώς επειδή είναι πολύ πιο κοντά στην δική μας εποχή από ότι σε Ρωμαϊκές Αυτοκρατορίες και άλλες εποχές - που δυστυχώς κάνουν το μυαλό να τις φαντάζεται μακρινές και κάποτε παραμυθένιες (μιλάω εξ ιδίας πείρας) - , αισθάνεται κανείς δύο πράγματα. Καταρχήν δέος μπροστά στο τι βασανιστήρια μπορεί ένας άνθρωπος να περάσει στη ζωή του και με τι ρυθμό(!!) και κατά δεύτερον και πλέον σημαντικό στο τι τελικά μπορεί να αντέξει αυτή η ψυχή με τη Χάρη του Πανάγαθου Θεού και πόσο μπορεί να ωφελήσει και να ωφεληθεί με αυτήν της την υπομονή και την αγάπη!
Κι αυτά γράφονται σε μια εποχή που λέμε ότι τελειώσαμε, ότι έρχεται το τέλος, ότι έρχεται το σφράγισμα, η κάρτα του πολίτη και τόσα άλλα που δικαίως αναφέρονται, αλλά χάνεται καμιά φορά η ουσία. Σε εκείνη τη Ρωσία ας αναλογιστεί κανείς τι κόλαση διωγμών και αθεΐας υπήρχε παντού.. μα πόσο ΦΩΣ ήταν αυτός ο άνθρωπος με τη Χάρη του Θεού και μόνο!
Δεν θέλω να πω άλλα.. μόνο να ζητήσω να το διαβάσετε μέχρι τέλους! Αξίζει όσο τίποτε άλλο... κι από, δουλειές, κι από διασκεδάσεις, κι από σοβαρές εκπομπές στην τηλεόραση...
Κι αυτό που λέμε καμιά φορά "τυπικά", αν και θα ήταν όμορφο να το νιώθαμε.. ισχύει πολύ!
Την ευχή του να έχουμε πραγματικά στη ζωή μας να μας χαριτώνει ο Θεός να αντέχουμε ό,τι κι αν επιτρέψει στη ζωή με σκοπό τη σωτηρία της ψυχής μας!
Αμην!
Με αγάπη
Χαράλαμπος
