Από το 1940-41 ως τις ημέρες του 2013…

Από το 1940-41 ως τις ημέρες του 2013…

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

*  Όταν η Ελλάδα δέχτηκε την άνανδρη επίθεση των φασιστικών λεγεώνων του Μουσολίνι την 28η Οκτωβρίου 1940, δεκαοχτώ χρόνια από τη μεγάλη τραγωδία της Μ. Ασίας, ο Ελληνισμός κόχλαζε από οργή που μεταβλήθηκε σε ακράτητο ενθουσιασμό. Τόσο πηγαίο και γνήσιο ενθουσιασμό, ώστε ήταν γεμάτοι χαρά και παλμό όσοι έφευγαν για το μέτωπο να αντιμετωπίσουν έναν πολύ πιθανό θάνατο, ενώ όσοι έμεναν πίσω ήταν θλιμμένοι που δεν θα τον αντιμετώπιζαν. Έτσι, ο λαός πήρε το ΟΧΙ του Πρωθυπουργού και το υλοποίησε, το έκαμε πράξη!  Την ψυχική αυτή ρώμη του Έθνους εκφράζουν θαυμάσια οι στίχοι του Ελύτη, στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».

Λέει ο ποιητής: Χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο.

Αύριο, αύριο λένε. Το Πάσχα τ’ Ουρανού…

Ο εχθρός διάλεξε, για την επίθεσή του την 28η Οκτωβρίου, επειδή η ημερομηνία αυτή ήταν δική του επέτειος, της 28ης Οκτωβρίου 1922, όταν ο Μουσολίνι επεχείρησε την πορεία προς Ρώμη και ανάγκασε το βασιλιά Βίκτορα – Εμμανουήλ να του παραδώσει την εξουσία. Την επέτειο αυτή θέλησε να λαμπρύνει, να αγλαΐσει ο Ιταλός δικτάτορας βέβαιος για την εύκολη επιτυχία του. Το αγλάισμα, όμως, αυτό η Ελλάδα το μετέβαλε σε αίσχος και την εύκολη επιτυχία σε εξευτελιστική ήττα. Την επέτειο την άρπαξε η Ελλάδα από τα χέρια του και την έστησε στη δική της ιστορία, τρόπαιο θριάμβου και τρόπαιο αρετής.

Όταν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου οι σειρήνες καλούσαν τους Έλληνες σε ένα πανελλήνιο προσκλητήριο, η ανθρωπότητα κρατούσε την αναπνοή της στο άκουσμα της κηρύξεως του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Όλη η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος διερωτώνταν: «Τι θα κάμει η Ελλάδα; Θα πολεμήσει; Θα αντισταθεί ο Δαβίδ στο Γολιάθ; Απίστευτο…».

Και τότε έγινε το μεγάλο θαύμα!.. Την ώρα που τα κράτη της Ευρώπης έπεφταν το ένα μετά το άλλο και έσκυβαν το κεφάλι κάτω από το ζυγό του μηχανοκίνητου Αττίλα, την ώρα που το ίδιο το Λονδίνο μεταβάλλονταν σε ερείπια κάτω από το αδιάκοπο σφυροκόπημα των Γερμανικών στούκας, η μικρή Ελλάδα εσάλπισε από τις κορυφές του Σμόλικα και του Γράμμου, από τη Νεμέρτσικα και όλες τις παραμεθόριες επάλξεις το κοσμοϊστορικό της «ΟΧΙ».

Ο Ελληνικός κόσμος στάθηκε για άλλη μια φορά με πνεύμα ηρωικό και θυσίες τεράστιες, στον προαιώνιο ρόλο του πρωτοπόρου και του πρωταγωνιστή. Έτσι, η μικρή Ελλάδα με τα πενιχρά της μέσα έδωκε την πρώτη νίκη στον συμμαχικό αγώνα. Το Καλπάκι και η Πίνδος έγιναν οι προμαχώνες της ελευθερίας όλου του κόσμου. Το Καλπάκι στάθηκε ο σύγχρονος Μαραθώνας. Η ανθρωπότητα είδε να ξαναζωντανεύει στις ημέρες της, το τρελό θαύμα των Μηδικών πολέμων, σαν να μην είχαν μεσολαβήσει οι 25 αιώνες.

Η νίκη του Ελληνικού στρατού την 28η Οκτωβρίου και η ηρωική αντίσταση στα Γερμανικά στρατεύματα, από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη, ως το Μάιο του 1941, συνετέλεσαν αφάνταστα στη νίκη των Συμμάχων. Η τεράστια δύναμη των 52 Μεραρχιών που είχε προετοιμάσει η Γερμανία για την επίθεσή της κατά της Ρωσίας απασχολήθηκε στην Ελλάδα και έχασε πολύτιμο χρόνο. Η επίθεση κατά της Ρωσίας καθυστέρησε ένα μήνα. Έτσι ο φοβερός Ρωσικός χειμώνας πρόλαβε και σταμάτησε τις Γερμανικές μεραρχίες όσο χρόνο χρειάστηκαν για να ετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους οι Ρώσοι… Επιβεβαίωση της αλήθειας αυτής έχουμε από το πλέον αρμόδιο πρόσωπο. Ο Αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου Γουλιέλμος Κάιντελ, ένας από τους Χιτλερικούς που καταδικάστηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης (Νοέμβριος 1945 – Οκτώβριος 1946) στην απολογία του είπε: «Αν δεν υπήρχε η αντίσταση των Ελλήνων και η καθυστέρηση δύο ζωτικών μηνών, άλλη θα ήταν η έκβαση του πολέμου και άλλοι θα εκάθηντο στο εδώλιο που κάθομαι εγώ σήμερα…».

Ο σημερινός ταξιδιώτης που επισκέπτεται τη Μόσχα, από το αεροδρόμιο Σερεμέτιεβο πηγαίνοντας προς την πόλη, σε απόσταση 8 χιλιομέτρων συναντά ένα πολύ απλό μνημείο στα δεξιά του δρόμου. Τεράστιοι σταυρωτοί πάσαλοι με βαθυκόκκινο χρώμα που παριστάνουν γιγάντιο ομοίωμα αντιαρματικού εμποδίου. Είναι το σημείο, όπου, τον χειμώνα του 1941, ακινητοποιήθηκαν από τον παγετό τα τεθωρακισμένα του στρατηγού Γκουντέριαν και έγιναν εύκολος στόχος του ρωσικού πυροβολικού.

Ο στρατηγός επέστρεψε στο στρατηγείο του με κλάματα απελπισίας και πάγωναν τα δάκρυα στο πρόσωπό του. Είχε προφθάσει να έλθει και να σώσει την ρωσική πρωτεύουσα ο άλλος στρατηγός, ο «Χειμώνας».
Πέντε ανεκτίμητες εβδομάδες που τις χάρισαν στους Ρώσους οι φαντάροι της Πίνδου, του Ιβάν και της Κλεισούρας, οι πυροβολητές των οχυρών της Μακεδονίας, η εκπληκτική αντίσταση της Κρήτης.

Τα εγκώμια και οι διθύραμβοι, που ακούστηκαν από τους ηγέτες όλου του κόσμου τις ημέρες εκείνες για τα κατορθώματα των Ελλήνων δεν έχουν προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Και τα εγκώμια αυτά συνοδεύονταν με πολλές υποσχέσεις για δικαίωση μετά τον πόλεμο. Αλλά, οι διθύραμβοι των ισχυρών της γης διαρκούν, όσο διαρκεί η κλαγγή των όπλων και πολύ γρήγορα όλα αυτά τα παίρνει ο άνεμος.

Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τσώρτσιλ, ο οποίος είπε τα πιο βαρυσήμαντα: «Στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες…». Στη διάσκεψη των τεσσάρων, όμως, επρότεινε τα Δωδεκάνησα να δοθούν... στην Τουρκία!».

Ευτυχώς, δεν συμφώνησαν οι άλλοι…

***

Σήμερα, όμως, τι γίνεται; Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα εκείνα και τους θριάμβους των νέων της Ελλάδας της γενιάς του 1940-41 και κάνουμε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα θλιβόμαστε ειλικρινά!..
Οι νέοι της εποχής εκείνης έδιναν τη ζωή τους για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Σήμερα υπάρχουν νέοι της Ελλάδας που ηδονίζονται να καίνε την Ελληνική σημαία, όταν κάποιοι άλλοι εθυσίαζαν την ζωή τους γι’ αυτή…
Τότε αντιμετωπίσαμε το τελεσίγραφο του δικτάτορα της Ρώμης. Σήμερα προβάλλει μπροστά μας το τελεσίγραφο της Παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι και πολύ πιο επικίνδυνο, επειδή είναι αόρατο. Οι άνθρωποί του κυκλοφορούν ανάμεσά μας και κανένας δεν γνωρίζει τον ρόλο τους.
Αν κάποιος μιλήσει για ιδανικά και για πατριωτισμό θα καταγραφεί στους «σκοταδιστές» και τους «εθνικιστές».Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται να ξεριζώσουν από την ψυχή μας την αυτάδελφη σχέση Ορθοδοξίας και Έθνους.

Στα σχολικά βιβλία διαστρεβλώνεται η ιστορία. Εξωραΐζονται οι θηριωδίες και οι γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζεται το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα, δυστυχώς, από Έλληνες…

Για τον Εθνικό μας Ύμνο έχουμε το ακόμη πιο εξοργιστικό: Η επιτροπή της συγγραφής των σχολικών εγχειριδίων της νεοελληνικής γλώσσας έκρινε –μάλιστα έκρινε- πως ο Εθνικός Ύμνος δεν συνάδει προς το νέο… πνεύμα της Ελληνικής Παιδείας! Δηλαδή πλήρης αφελληνισμός…

Ζούμε μια πρωτοφανή ισοπέδωση των πάντων. Πατριωτισμός και εθνικά σύμβολα πρέπει να ξεχαστούν. Οι εθνικές επέτειοι, παρελάσεις και οι ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την ελευθερία της Πατρίδας, για την ανεξαρτησία και τα ιδανικά της Φυλής, πρέπει να λησμονηθούν… Το υπουργείο παιδείας έπαψε να λέγεται Εθνικής Παιδείας.

Η Ελλάδα σε δύο ταμπλώ: 1940 και 2013!.. Ποιος θα το φανταζόταν ότι η ένδοξη Ελλάδα θα σταματούσε στην περίοδο 1940-1945…

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,26/10/2013

-------------------------------------------------------------------------------------

Για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Χωρίς σχόλια!

Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Χαραλάμπης

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Τι θα πει "Πανηγυρική τελετή με άρωμα Φαναρίου" ;

Πήρα αφορμή για το παρόν άρθρο από διάφορες φιλοπατριαρχικές ιστοσελίδες, που διαφημίζουν οικουμενιστικές τελετές προσδίδοντας σε αυτές τις εκφράσεις «άρωμα Φαναρίου» και «Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια».

Τι να σημαίνει άραγε η είδηση πως στην τάδε ιερά πανήγυρη, τελέσθηκε με άρωμα Φαναρίου,  Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη ο Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός ή η Θ. Λειτουργία; 

Ο απλός χριστιανός, διαβάζοντας τις λέξεις Φανάρι και Βυζάντιο, σκέπτεται τους αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου να χοροστατούν  και να ομοιάζουν με τους μεγάλους φωστήρες της οικουμένης, παλαιούς Πατριάρχες όπως τους αγίους Γερμανό και Μέγα Φώτιο. Τους ιεροψάλτες να αποδίδουν τους ύμνους και να θαρρεί πως ακούει τους μεγάλους άρχοντες του Πατριαρχικού Ναού Πέτρο Λαμπαδάριο και  Ιάκωβο Ναυπλιώτη. 

Να απαγγέλλεται ο πανηγυρικός της ημέρας και να θαρρεί πως τα χείλη του χρυσορρήμονα Χρυσοστόμου ομιλούν και δοξάζουν τον Θεό και υμνούν την Ορθοδοξία. Για τον απλό λαό μια τέτοια ακολουθία σημαίνει απόλαυση και Χάρη, ορθόδοξη πνευματική ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Σε μια τέτοια Εκκλησιαστική Σύναξη συναντά ο πιστός τον Ουρανό και γεύεται τις γεύσεις του Παραδείσου.

Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική σήμερα. Στους Πατριαρχικούς και δυστυχώς Οικουμενιστικούς κύκλους, Φανάρι και Βυζάντιο, προϋποθέτουν  την παρουσία πρωτοκλασάτων αιρετικών,  ταγών της παπικής και της ποικιλόμορφης προτεσταντικής θρησκευτικής κοινότητας. Σημαίνουν επαίσχυντες συμπροσευχές, ανάρμοστους εναγκαλισμούς με τους αιρετικούς εν πνεύματι δαιμονικό, κοινές αγιαστικές πράξεις που μολύνουν και αμβλύνουν το ορθόδοξο αισθητήριο του λαού.

Επειδή η πρώτη εικόνα, μας δείχνει μια Ορθόδοξη, ουράνια Εκκλησία και η δεύτερη μια οικουμενιστική, κοσμική συνάθροιση, καλούμαστε να εκτιμήσουμε το γνήσιο και αληθινό, να το αναζητήσουμε στις ορθόδοξες ενορίες, να το στηρίξουμε και να το υπερασπιστούμε. Έτσι θα γίνουμε φορείς της αμωμήτου Πίστεως και Ομολογητές του Ορθοδόξου φρονήματος.

Ταυτόχρονα καλούμαστε να αναγνωρίσουμε το πλάνο και αιρετικό, να το αναζητήσουμε μέσα στην Ορθοδοξία, να το καταγγείλουμε και να το αποφεύγουμε. Κανείς χριστιανός να μην εκκλησιάζεται σε Ναούς που συμμετέχουν παπικοί καρδινάλιοι και λοιποί αιρετικοί.

Θα πρέπει επίσης να ξεχωρίσει σε ποια ενορία ακούγεται Ορθόδοξος λόγος και σε ποια οικουμενιστικός. Ποιος ιερεύς είναι Ορθόδοξος και ποιος οικουμενιστής. Ως αρχή του να έχει ο πιστός, τη σαφή τοποθέτηση του ιερέως αν δέχεται ότι ο Πάπας έχει ιερωσύνη και αν τα μυστήρια της παπικής «Εκκλησίας» έχουν αγιαστική Χάρη. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημείο διάκρισης. Η θετική απάντηση στα παραπάνω διλλήματα, σημαίνει απλά για τον πιστό χριστιανό, απομάκρυνση από τον συγκεκριμένο ιερέα.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που θα πρέπει να γνωρίζει ο πιστός. Αν δηλαδή ο ιερεύς είναι φιλενωτικός και υπέρ των πρακτικών για την ενότητα. Δεν αρκεί να δηλώνει απλά πως ο Πάπας και η «Εκκλησία» του είναι αίρεση. Θα πρέπει να ομολογεί με τη ζωή και τη στάση του πως δεν δέχεται και δε δικαιολογεί τις συμπεριφορές στους ψευτοδιαλόγους και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών-Αιρέσεων. Να φρονεί και να κηρύττει πως οι συμπροσευχές και η συμμετοχή σε αγιαστικές πράξεις Ορθοδόξων και αιρετικών είναι  απομείωση και προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως.

Το ζήτημα αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την πορεία του λαού του Θεού σε σχέση με τη Σωτηρία του. Έχει επίσης ιδιαίτερη βαρύτητα σε σχέση με την υποχρέωσή του να παραδώσει στις επόμενες γενεές την Ορθοδοξία των Αγίων Πατέρων ανόθευτη. Είναι θέμα σωτηρίας και θέμα διαφύλαξης της Πίστεως.

Οι επιλογές και οι αποφάσεις που θα λάβει είναι δυνατόν να του δημιουργήσουν στεναχώριες και προβλήματα. Ίσως γίνει στόχος οικουμενιστικών κύκλων και δέκτης χλευασμών και προσβολών. Σε όλα αυτά πρέπει να αντιπαραθέσει την Πίστη του προς τον Χριστό και την ελπίδα του στην Σκέπη της Θεοτόκου. Με υπακοή σε ορθόδοξο και απλανή πνευματικό, θα μάθει να αποφεύγει τους φιλοπαπικούς, προσφέροντας στην Εκκλησία μια σπουδαία υπηρεσία. Με αθόρυβο, ειρηνικό αλλά πολύ δραστικό τρόπο, θα αφήσει τους πλανεμένους ιερείς, αρχιερείς και πατριάρχες χωρίς ποίμνιο. Έτσι θα καταρρακώσει τις φιλοδοξίες αυτών και θα τους αναγκάσει να αρνηθούν τις πλάνες τους και να επιστρέψουν στην Εκκλησία του Χριστού.

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ιερού Βυζαντινού Ναού Προφήτου Ηλιού

της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης

--------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Οι καιροί είναι πολύ πονηροί & γι'αυτό θέλει μεγάλη προσοχή!

Στώμεν Καλώς Στώμεν μετά φόβου Θεού!

Κύριος Φωτισμός μου και Σωτήρ μου, Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου!

Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Χαίρετε πάντοτε εν Χριστώ Ιησού του Διδασκάλου & Φωστήρος ημών...

...και μακριά από χαρές ξένων φώτων!

Χαραλάμπης

Μήνυμα Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου για την 28 Ὀκτωβρίου 2013 (Δόξα τω Θεώ...υπάρχει ακόμη φύραμα αληθινής πίστεως και εν Χριστώ τρέλας!)

Μήνυμα Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου για την 28 Ὀκτωβρίου 2013

Δήλωση Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου.
 28 Ὀκτωβρίου 2013

Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά.
Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.

Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή.Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες.

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.

Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν.

Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους. Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;

«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζωφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.

Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στύψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε. Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα. Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε. Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.

Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός. 

Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα. Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους. Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.

Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.

Μητρόπολη Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς

--------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Να αγιάσει το στόμα σου Πάτερ μου!

Τέτοιους λόγους θέλουμε τούτη την ημέρα...ξεσηκωτικούς, γνήσιους, από καρδιάς, ψυχωμένους και ζωντανούς...

....με ουσία που θα αφυπνίσει και όχι με λόγια πολλά και φανφάρες που θα κοιμήσουν!

Νεκρές οι παρελάσεις, άδειες οι εκκλησιές, μια από τα ίδια οι λόγοι των δασκάλων τούτη την ημέρα..

...και ψυχή ΜΗΔΕΝ!

Εμετικά χλιαροί...ΌΛΟΙ μας!

Πως να μας αντέξει η ιστορία?

Εδώ εμείς δεν αντέχουμε τον εαυτό μας!

Πότε θα αλλάξουμε επιτέλους?

Έως πότε θα ανεχόμαστε τα χάλια μας...εμείς οι ίδιοι?

Πότε θα πούμε και εμείς το ΌΧΙ πρώτα στον παλαιό άνθρωπο....για να δυναμώσει η ψυχή και να πει έπειτα και το ΌΧΙ στους έξωθεν παλιανθρώπους που μας επιβουλεύονται?

Πότε θα πούμε ΝΑΙ στον Χριστό μας για να έρθει να μας ντύσει με τον καινούριο άνθρωπο...τον μετανοημένο?

Πότε θα πούμε ΝΑΙ στον Αναστημένο Χριστό μας για να μας μεταγγίσει το Σώμα Του και το Αίμα Του για να δυναμώσει η ψυχή μας?

Είθε να θέλουμε τουλάχιστον...και να ευχόμαστε εξ'ολης της καρδίας μας και εξ 'όλης της ισχύος μας!

Χρόνια Πολλά & Ευλογημένα με μνήμη Ιστορίας & Πίστη Ακράδαντη στον Κύριό μας...

...ότι και από τέτοιους δειλούς ανθρώπους όπως είμαστε σήμερα οι περισσότεροι δυστυχώς....

...θα βγάλει και πάλι τα παλικάρια εκείνου του έπους του '40...

...που θα βάλουνε ένα ΣΤΟΠ σε όλη αυτή τη λαίλαπα της Παγκοσμιοκρατίας και του Νεοφιλελεύθερου αχταρμά...

...στην χώρα που ζητιανεύει από την Ευρώπη δανεικά...ενώ της χάρισε απλόχερα τόσο υψηλά ιδανικά!

Καλή Μετάνοια, Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Καλή ΛΕΥΤΕΡΙΆ!

Χαραλάμπης

Δημήτριος Νατσιός, Παρελάσεις: υπόμνηση ηρωισμού και φιλοπατρίας

Παρελάσεις: υπόμνηση ηρωισμού και φιλοπατρίας

«Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα επέτειο»

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν την κεφαλήν...» της δύσμοιρης ιστορίας επί πίνακι ζητεί.

Η Ηρωδιάς της πατρίδας μας, το ΠΑΣΟΚ, δυσφορεί για την παρουσία αρμάτων μάχης στις παρελάσεις. Βέβαια αυτό είναι το κέλυφος, το πρόσχημα. Στόχος του η κατάργηση των εθνικών παρελάσεων. Επειδή ψυχορραγεί και κείτεται πτώμα άταφο, τυμπανιαίας αποφοράς, πλειοδοτεί σε προοδομανία (ή προδοτικομανία) κάνοντας «τα γλυκά μάτια» στο έτερον κομματικό απολειφάδι, την ΔΗΜΑΡ. Τους ενδιαφέρει μόνον να μπουν στην Βουλή, να εκλεγούν… Ηρωισμός; Τι είναι αυτό; τρώγεται;

Ας αφήσουμε όμως τα... υποκείμενα και ας ασχοληθούμε με τα κείμενα, για να ανασάνουμε λίγο. Πόσο μπορείς να αντέξεις τις λεκτικές αναθυμιάσεις του ψευτο-Βαγγέλη και της κυρά-συνωστισμένης;

«...δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ/γλυκύ χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος/αν δεν ήταν πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν». Στους τρεις αυτούς εξαίσιους στίχους, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, συνοψίζει το μεγαλείο του Έπους του ’40. Η ελληνική ιστορία έχει μία ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο Ελληνισμός επί είκοσι πέντε αιώνες, πάντοτε ολομόναχος. Χωρίς φυλετικές συγγένειες και αλληλεγγύη, χωρίς ιστορικούς συμμάχους, χωρίς φιλία, εδαφική και πολιτιστική, ενδοχώρα. «Έθνος μονήρες και ανάδελφον» φαγώθηκε, φαγώνεται, αλλά μένει πάντα η μαγιά. Σταυρώθηκε ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολίτιστους, πολλές φορές όμως και από τους δικούς μας, τους εφιάλτες και μηδίζοντες, παλαιούς και νέους, αλλά «ιδού ζώμεν». Και «ζώμεν» γιατί ζει η μνήμη, η οποία διασώζει τα τιμαλφή της ιστορίας μας. Αν σβήσει η μνήμη, θα καταντήσουμε διά παντός ανάξιοι λόγου καταναλωτές και ηδονοθήρες. Τη μνήμη συντηρούν και οι εθνικές μας γιορτές. Μία γιορτή είναι πανηγύρι, πάει να πει ομαδικό ξεφάντωμα, κοινό γλέντι, έκφραση εσωτερικής ελευθερίας και εξωτερικής υπερηφάνειας και χαράς. Μια εθνική γιορτή είναι το τραγούδι της αυτοκατάφασης του λαού.

Η γενιά του ’40, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, αγωνίστηκε για την διάσωση της ταυτότητάς της, για το «ντροπή να ντροπιαστούμε». Λένε κάποιοι χαμαίζηλοι πώς, αν αποφεύγαμε τον πόλεμο, θα γλιτώναμε την καταστροφή της τριπλής κατοχής. Μικροί άνθρωποι, τιποτένιες σκέψεις. «Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάστηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μία σύγκριση: πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία δεν καταλαβαίνουν. Τους λέω: Ο Θεός να φυλάξει να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν! Και μου λένε: Και τι θα πάθουμε; Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε γιά την ελευθερία. Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες, την οφείλουμε στο Χριστό και τους Αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και την ελευθερία μας στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας». Είναι λόγια του οσιακής μνήμης Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη. Κάποιοι «χαμένοι άνθρωποι», στεγνοί, αφιλοπάτριδες προτείνουν αυτές τις μέρες να καταργηθούν οι παρελάσεις. Πάλι τη νέα γενιά να μαγαρίσουν. Πάλι τα εθνομηδενιστικά δηλητήρια καμουφλαρισμένα κάτω από το κέλυφος της δήθεν προοδευτικότητας. «Είναι μεταξικό κατάλοιπο». «Οι μαθητικοί σχηματισμοί παραπέμπουν σε στρατιωτικά αγήματα. Θα γίνουν οι μαθητές πολεμοχαρείς». «Να συμμετέχουν όσοι θέλουν, να γίνει σε προαιρετική βάση». «Να αντικατασταθούν με κάτι άλλο, ίσως πολιτιστικά δρώμενα. (Μία παράσταση κουκλοθεάτρου ή μία συναυλία με την Κοκκίνου ή Πρασίνου για παράδειγμα). Χύνονται ποταμηδόν τα φαρμάκια, μαυρίζουν και εξουθενώνουν την ψυχή του λαού, ηττοπάθεια παντού. Και όλα αυτά τα ρυάκια με τα απόβλητα και τις ασχημονίες εκβάλλουν στο σχολείο.

Πήρε ένα μάθημα με το τρισάθλιο βιβλίο ιστορίας, το νεοταξικό κηφηναριό, πριν από 6 χρόνια και, αντί να λουφάξει, συνεχώς επανέρχεται με νέες-καινές και κενές-«προοδευτικές» προτάσεις: να καταργηθούν οι παρελάσεις, καθιερώθηκαν πρώτα στο ναζιστικό έρεβος. Το τελευταίο εντάσσεται στην τακτική της ιδεολογικής τρομοκρατίας (Παρένθεση. Μετά την επιβολή της δικτατορίας ο Γ. Σεφέρης έγραψε ένα λακωνικότατο επίγραμμα. «Ελλάς πυρ! Ελλήνων πυρ! Χριστιανών πυρ. Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;». Είναι σαφής η αποστροφή του ποιητή για την κενότητα και την φαιδρή καπηλεία του Ελληνισμού από τη Χούντα. Σήμερα ισχύει απόλυτα η επιγραμματική του αναφορά. Με τη διαφορά πώς οι λέξεις «Ελλάδα» και «Χριστιανός» δολοφονούνται από τον συνασπισμένο φασισμό της προοδομανίας. Είχε δίκιο ο Κολοκοτρώνης, όταν προφητικώς παρότρυνε πώς «αν δεν τους παστρέψουμε, οι καλαμαράδες θα μας χαλάσουν το έθνος»). Οι παρελάσεις, ιδίως για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, επιτελούν έξοχο παιδαγωγικό ρόλο. Μπορεί στα γυμνάσια και λύκεια, εξαιτίας της απρεπούς εμφάνισης των μαθητριών, να υπάρχει κάποιος εκφυλισμός, δεν παύουν όμως να συγκινούν και να σκορπούν ελπίδα στον απλό λαό που τις παρακολουθεί. (Οι προκομμένες οι μάνες φταίνε γι’ αυτή την εξαλλοσύνη). Το συγχρονισμένο βήμα και οι στοιχισμένοι σχηματισμοί καταλείπουν στα παιδιά ένα αίσθημα πειθαρχίας, εν μέσω μιας εκπαίδευσης που κλονίζεται από την παραλυτική λογική του κάνω ό,τι μου γουστάρει, έχω μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση. (Χωρίς πειθαρχία ακυρώνεται η διδακτική πράξη. Είναι γνωστά αυτά). Ο λαός μας-αυτός ο προδομένος, κατασυκοφαντημένος και λοιδορούμενος λαός-«όταν θολώνει ο νους του, όταν τον βρίσκει το κακό» στρέφεται στις ένδοξες στιγμές του βίου του, για να αντλήσει καύχηση. Οι παρελάσεις, τις δύο ή τρεις αυτές ημέρες του χρόνου, του υπενθυμίζουν «τί έχασε, τι έχει, τι του πρέπει». Την ημέρα της παρέλασης συνάζεται η ρωμέηκη κοινότητα, βλέπει, καμαρώνει τα παιδιά της και εκφράζει τη χαρά και την υπερηφάνεια της. Και τα παιδιά διδάσκονται, νιώθουν το βαρύ αίσθημα «του ανήκειν» σε μία πατρίδα. Η αυτοκτόνος σήμερα λειτουργία της Παιδείας μας, ελάχιστα συμβάλλει σ’ αυτό που κάποτε λέγαμε αυτογνωσία και εθνική ομοψυχία. Οι παρελάσεις αναδίδουν άρωμα φιλοπατρίας και ηρωισμού και γι’ αυτό ποινικοποιούνται από τα απομεινάρια του κοσμοπολιτισμού. Γνωρίζουν οι μαθητές πως αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στους ήρωες, στους νεκρούς πολεμιστές. Και αυτό είναι πολύ καλό.

Και κλείνω μ’ ένα κείμενο που μοσχοβολά σαν το Τίμιο Ξύλο. Είναι λόγια ενός πολεμιστή του Σαράντα. Περιέχεται στο βιβλίο «Το περιβόλι των Θεών» του Χρ. Ζαλοκώστα (εκδ. «ΕΣΤΙΑΣ», σελ. 135-136).

Εκείνοι οι «μεταξένιοι» άνθρωποι, όταν έλεγαν Ελλάδα εννοούσαν τάφο. Λόγος εθνικός, γι’ αυτούς ήταν να μιλάς μες από το μνήμα.

«Πώς κατάφεραν οι οπαδοί του Ντούτσε με τέτοιους ευνοϊκούς αμυντικούς όρους να χάνουν τα βουνά που υπερασπίζονταν;

Την απάντηση σ’ αυτό το ρώτημα δεν αρκεί να τη δώση το απόλεμο τάχα του ιταλικού λαού, γιατί δεν χρειάζεται θάρρος να μάχεσαι ταμπουρωμένος πίσω από μπετόν αρμέ, βαριά οπλισμένος και ανώτερος σε αριθμό. Την απάντηση την έδωσε Έλληνας τραυματίας όταν ο πρωθυπουργός επιθεωρούσε το νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” και στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι κάποιου φαντάρου και τον ρώτησε:

- “Πού πληγώθηκε εσύ, παιδί μου;”.

- “Στο Ιβάν!”.

- “Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε. Έπεσε χθες το βράδυ”.

- “Ναι, έπεσε, κύριε, Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση έπρεπε ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΣΙΑΣΗ ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε!”.

Ο συγκινητικός αυτός λόγος δείχνει πόσο μακριά πάει το πολεμικό υφάδι μέσα στο πανί του Ελληνισμού. Οι φαντάροι δεν δέχονταν να λογαριάζουν οι αρχηγοί τους τις απώλειες, τα διάφορα Ιβάν θέλαν να τα ρίχνουν με το πρώτο κι ας σκοτώνονταν οι ίδιοι. Στρατιώτες με τόση ψυχή δεν κρατιούνται ούτε από άρματα ούτ’ από όλμους». Γι' αυτό νίκησαν…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Θα κλείσω και εγώ με τον ίδιο τρόπο, γιατί έχει πολύ ψωμί τούτος ο λόγος...

...ιδιαίτερα προς όλους εμάς τους χλιαρούς κάθε λογής "φαντάρους" της σημερινής εποχής:

"Στρατιώτες με τόση ψυχή δεν κρατιούνται ούτε από άρματα ούτ’ από όλμους». Γι' αυτό νίκησαν…"

Εύχομαι ολόψυχα...να θέλουμε να έχουμε τέτοια ψυχή...

...και εάν θέλουμε....υπάρχει Γιατρός να την δυναμώσει & να της δώσει φρόνημα θυσίας!

Έλλειψε το φιλότιμο από όλους μας σήμερα...

...και πως ξαναποκτίεται?

Μοναχά με τον Χριστό...

..."γιατί ζωή χωρίς Χριστό ΔΕΝ είναι ζωή πάει τελείωσε!" (λόγος του γέροντα Πορφύριου  του Καυσοκαλυβίτου)

Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Καλή ΛΕΥΤΕΡΙΑ...εκ των έσω...για να έλθει έπειτα και η έξωθεν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Χαραλάμπης

Κάτι για το ξεκίνημα της προσευχής

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά - σιγά "να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του" και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής: Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας (Χριστομίμητη προσευχή, γιατί και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό). Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους. Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό. Μάλιστα άλλος Γέροντας είπε ότι "όποιος προσεύχεται πρώτα για τους εχθρούς του και τους συγχωρεί από την καρδιά του, αυτού ο Θεός δεν συγχωρεί μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και εισακούει και όλη την υπόλοιπη προσωπική προσευχή του. Φοβερό!

Ακόμη κάτι για την προσευχή. Αν κάποιος δεν ξέρει τι να πεί στην προσευχή του, θα αρχίσει να προσεύχεται για τους άλλους, όπως προείπαμε. Αυτό εμπεριέχει αγάπη και ενδιαφέρον και είναι λιγάκι πιο προσιτό στους περισσότερους. Πέστε όμως ότι δεν ξέρουμε πολλές προσευχές. Λέγει λοιπόν ο ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ότι όποιος ζει μέσα στον κόσμο και λέγει τρείς φορές το "Πάτερ ημών", τρείς φορές το "Θεοτόκε Παρθένε" και μια φορά το "Πιστεύω" σώζεται. Αλλά όλα αυτά όμως κάθε μέρα. Με την Κυριακή προσευχή συμπροσεύχεται με αυτόν τον Χριστό που μας δίδαξε πως να προσευχόμαστε. Με το "Θεοτόκε Παρθένε" συμπροσεύχεται με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ που προσφώνησε στον Ευαγγελισμό τη Θεοτόκο με αυτά τα άγια λόγια. Και με το Σύμβολο της Πίστεως συμπροσεύχεται και συνομολογεί την Πίστη της Εκκλησίας με τους Άγιους Πατέρες που συνέθεσαν αυτό το "Πιστεύω" στις δύο πρώτες Άγιες Οικουμενικές Συνόδους.

Κι ένα τελευταίο. Αν μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δεν ξεκινήσει το χάρισμα της προσευχής μέσα μας, ασφαλώς τότε πρέπει να ανησυχήσουμε θετικά, αλλά μπορούμε και κάτι άλλο να κάνουμε σύμφωνα με τη συμβουλή του μακαριστού Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ. Δηλ. μπορούμε να πάμε σε μια εκκλησία μόνοι μας και μέσα στη σιωπή να μη μιλήσουμε εμείς στο Θεό, αλλά Αυτός σε μάς μέσα στην ευλαβική κατάνυξη του ναού. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και στο σπίτι μας μπροστά στα εικονίσματα. Άνθρωπος που δεν προσεύχεται ή δεν έμαθε, ή δεν προσπάθησε ή χρειάζεται άμεσα εξομολόγηση." Μετά την εξομολόγηση έλεγε ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, η προσευχή τρέχει σα νεράκι". Καλή είναι και η μελέτη πριν από την προσευχή πνευματικών βιβλίων. καθαρίζει το μυαλό μας. Ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμαστε και κατά την ώρα της προσευχής εγείρει πειρασμούς, λογισμούς και περισπασμούς. Πλήν όμως, όπως και όλα τα καλά και το μέγιστο καλό της προσευχής θέλει βία. "Όσοι εκβιάζουν τον εαυτό τους στο καλό, αυτοί αρπάζουν τη Βασιλεία των Ουρανών", μας λέγει ο Κύριος.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από την Χριστιανική Εστία Λαμίας

Καλόν Αγώνα!

Χαραλάμπης

Γενικός εγκάρδιος Σημαιοστολισμός

 Μη ξεχάσουμε επ΄ ουδενί και φέτος, από του Αγίου Δημητρίου και μετά, να υψώσουμε την Ελληνική Σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, όχι κρεμασμένη σα πλυμένο ρούχο για στέγνωμα, αλλά σε ιστό (κοντάρι) και με Σταυρό στην κορυφή. Δεν είναι απλό καθήκον ενός πατριώτη αυτό, αλλά ένα Σύμβολο, το Σύμβολο, της Πατρίδας μας.

Όλα παίζουν ρόλο και έχουν το σκοπό τους. Το κοντάρι συμβολίζει τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδος από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο. Ο Σταυρός είναι Σύμβολο Νίκης και Θυσίας. Οι γαλάζιες και άσπρες λουρίδες είναι το Σύνθημα "Ελευθερία ή Θάνατος" (ισάριθμη αντιστοίχιση). Το γαλάζιο χρώμα είναι ο ουρανός, αλλά και η δόξα. Το γαλάζιο, ας σημειωθεί, είναι το χρώμα της δόξας και στην Αγιογραφία μας. Το λευκό είναι το χρώμα της αθωότητας, καθαρότητας και αγνότητας και στην εθνική διάσταση συμβολίζει την καθαρότητα των ιδανικών μας. Συμβολίζει επίσης και τα κύματα με τους αφρούς της θάλασσάς μας. Το πανί είναι η Πατρίδα, η ιστορία. Οι χρυσές φούντες είναι οι ψυχές των θυσιασθέντων υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, των ηρώων της Πατρίδος και των Μαρτύρων της Πίστεως. Ο Σταυρός μέσα στο πανί είναι η ορθόδοξη Πίστη που κατέχει καίρια θέση στη διαχρονική Πατρίδα μας.

Επιτρέπεται λοιπόν να ξεχάσουμε και να αμελήσουμε να αναρτήσουμε τη Σημαία μας στην Εθνική μας Επέτειο; Ένα τέτοιο Σύμβολο με τόση Ιστορία και με τέτοια Πατρίδα;

Η πρώτη Σημαία βγήκε από τις φουστανέλες των πολεμιστών, τα φορέματα των Ελληνίδων και τα ζωστικά των Παπάδων αγωνιστών. Μπήκε στα πλοία και τα μετερίζια των Αγώνων μας. Ορκιστήκαμε, στεφανωθήκαμε, πολεμήσαμε, ματώσαμε και σαβανωθήκαμε με τη Σημαία μας.

Κυματίζει στις θάλασσές μας, στα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία και τις Ιεραποστολές μας, στους Ναούς και τα ξωκλήσια μας, στα βράχια και τις πεδιάδες μας και φρουρεί τα σύνορά μας.

Κρίμα δεν είναι να λείπει από τους Εξώστες μας;

Λοιπόν, ας προμηθευτούμε όλοι την Ελληνική Σημαία μας. Μακάρι νάχαμε τη διάθεση να την αναρτούσαμε για πάντα χωρίς υποστολή στα σπίτια μας. Τουλάχιστον ας το κάνουμε αυτό στην καρδιά μας και οπωσδήποτε στις μεγάλες γιορτές εκεί που μένουμε. Δεν είναι μόνο πατριωτικό μας καθήκον, αλλά και εποπτική διδασκαλία για τις νεότερες γενιές. Ας βάλουμε μάλιστα και τα παιδιά μας να την κρεμούν και υψώνουν, για να μαθαίνουν και να συγκινούνται.

Μετά δε το τέλος του Σημαιοστολισμού καθαρή και διπλωμένη να την τοποθετούμε δίπλα στο Εικονοστάσι του σπιτιού μας, γιατί "αυτό το γαλανό πανί και τ' άσπρο" είναι η Μαρτυρική, η Πληγωμένη, η Δοξασμένη Σημαία μας. Η Σημαία του Σταυρού και της Ελλάδας.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

--------------------------------------------------------------------------------

Για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Και μερικά σχόλια στην αγάπη σας, εν όψει των ημέρων που έρχονται.

(...και κάθε χρόνο έρχονται και κάθε χρόνο φεύγουνε.. αλλά το τι μένει αλήθεια στην καρδιά, αυτό ας το αναλογιστεί ο καθένας μόνος του..!)

Παρατηρώ και κατανοώ (εν τέλει) ανθρωπίνως (μετά λύπης φυσικά, γιατί κάπου εκεί και χειρότερα ήμουν κι εγώ και ευτυχώς ο Καλός Θεός μου φώτισε λιγάκι το σκότος & το αυτό εύχομαι πλέον για όλο τον κόσμο, όχι ελιτίστικα, αλλά απο καρδιάς, γνωρίζοντας την Χαρά που θα φέρει η έξοδος από τη Σπηλια του Πλάτωνα! και η είσοδος στο Φως του Κυρίου) ότι υπάρχει ΜΕΓΑΛΗ σύγχυση γύρω από απόψεις, καταστάσεις, ιδεολογίες και σύμβολα αιώνων στη σημερινή εποχή (του ΛΕΥΚΟΥ*) που ζούμε.

(εάν ανακατέψει κανείς όλα τα χρώματα σε ίδιες ποσότητες θα βγάλει το ΛΕΥΚΟ... και εάν του καθενός η προσωπικότητα και ιδιαιτερότητα παραμένει & δεν χάνεται είναι το ΛΕΥΚΟ της ενότητας, αν όμως χάνεται & ισοπεδώνεται είναι το ΛΕΥΚΟ της ισοπέδωσης... και εγώ προσωπικά στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης ΔΕΝ βλέπω ενότητα!)

κλείνει η παρένθεση...

Ένα από αυτά τα σύμβολα που αναφέρω πιο πάνω είναι και η Σημαία μας η οποία είναι στολισμένη με τόσο μεγάλα ιδανικά όπως γράφει & το παραπάνω κείμενο.

Εάν όμως βγάλει κανείς τη σημαία έξω στο μπαλκόνι του, τότε αυτόματα, επιπόλαια και ανόητα (συγγνώμη εάν κάποιους θίγω, αλλά αυτό ισχύει για οτιδήποτε κρίνουμε τόσο εύκολα & επιπόλαια, χωρίς απλά να σκεφτούμε έστω και λίγο) χαρακτηρίζεται από απλός ΔΕΞΙΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ έως ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ, ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ, ΦΑΣΙΣΤΑΣ & ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ!

Ανάθεμά την ώρα που χωριστήκαμε σε κόμματα (=κομμάτια) & αυτό είναι που μας σκοτώνει μέχρι και σήμερα & αφήνει όλους αυτούς που "δήθεν" κόπτονται για την δημοκρατία, να αλλωνίζουν ελεύθερα με μάσκα τη δημοκρατικότητα και καρδιά ΑΡΧΙΦΑΣΙΣΤΑ, ΧΟΥΝΤΙΚΟΥ, όντας ΤΡΙΣΧΕΙΡΌΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗ που έβαλαν φυλακή και που ντεμέκ έσωσαν την πατρίδα από δαύτον!

Πόση υποκρισία από τη μιά και πόση σύγχυση και ανοησία από την άλλη που ΔΕΝ κατανοούμε ότι μας κοροιδεύουνε?

ΔΕΝ μπορεί κανείς να αγαπάει την πατρίδα του χωρίς ταμπέλα, αλλά από την καρδιά του?

ΔΕΝ μπορεί να ΜΗΝ ανήκει σε κανένα κόμμα, παρά μονάχα (και εάν θέλει πάντα) στο ΕΝΙΑΙΟ και ΑΧΡΑΝΤΟ σώμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική του Εκκλησία που είναι ταυτισμένη με την πατρίδα μας, όσο και αν κάποιοι δεν εννοούν να το καταλάβουν και παλεύουν να το σβήσουν από τις καρδιές του κόσμου?

Μερικές σκόρπιες σκέψεις έκανα..γραπτώς και τις μοιράστηκα μαζί σας ενόψει των μεγάλων (όπως τις ζούσαμε κάποτε)... μικρών (όπως δυστυχώς τις ζούμε σήμερα) ημερών που έρχονται με σκοπό να μην ξεχάσουμε ΠΟΤΕ...

...ότι η ελευθερία ΜΑΣ χαριστηκε και εμείς την πουλάμε όσο-όσο...

...για μια γυαλιστερή χάντρα και ένα καθρεφτάκι!

Κρίμα σε όλους μας....

Καλόν Αγώνα...γιατί αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το κλέψει...!

Καλή μετάνοια και Καλόν Αγώνα λοιπόν σε όλους!

Χαραλάμπης

Σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί...

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παλληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο τοπρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη τουδε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσειπεριουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, ότανμαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία,έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερήπαγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μού ’στειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, το όνειρο έσβησε…

Ο ιερέας, όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τ’ όνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι ηανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια τουγέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθισε στην καρέκλα του και χωρίς ναεμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:

- “Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχαπολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τού ’χα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τό ’φερνε κι εγώ θα τοπλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τ’ άκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δός το σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν το ’πα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεντο ξέχασε και μού ’στειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσογλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τ’ όνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας κα τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»