Χριστός Ανέστη για ΌΛΟΝ τον κόσμο..!!

Ανέστη Χριστός και ο θάνατος καταργήθηκε!!

Ανέστη Χριστός και ΦΩΣ στον κόσμο έλαμψε!

Ανέστη Χριστός και στον κόσμο χαρίστηκε η Όντως Ζωή..!

Και για να μην λέω τα δικά μου σας παραθέτω τον γνωστό κατηχητικό λόγο ενός εκ των, πιο χαρισματικών στο είδος, Αγίων της Εκκλησίας μας..που διαβάζεται στο τέλος της Θείας Λειτουργίας το βράδυ της Ανάστασης..και δείχνει πόσο έντονα ζουν οι Άγιοι αυτό το ΤΌΣΟ ΧΑΡΜΌΣΥΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!

Εύχομαι από το βάθος της ψυχής μου το Φως του Παναγίου Τάφου του Αναστάντος Χριστού να φωτίζει κάθε ώρα και κάθε στιγμή (και όχι μόνο λίγες φορές το χρόνο) τις σκοτισμένες μας ψυχές (... αν δεν ανοίξουμε εμείς το παράθυρο πως θα μπει μέσα ο ήλιος?) και να το μεταδίδουμε πάντοτε κατά Χάρη σε όλο και περισσότερους ανθρώπους προς ανακούφιση των ψυχών τους από τον πόνο που κρύβει το σκοτάδι της φθοράς του θανάτου! Αμήν!

Ανέστη Χριστός..Που σου θάνατε το κράτος?

Χαίρετε πάντοτε...

Με αγάπη εν δυνάμει..

Χαράλαμπος

----Κατηχητικός Λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου -----

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.

Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙ αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙ και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙ και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙ και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.

Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙ και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.

Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ' αυτού κατεχόμενος.

Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεπαίχθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεκρώθη.

Επικράνθη˙ και γάρ καθηρέθη.

Επικράνθη˙ και γάρ εδεσμεύθη.

Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.

Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.

Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.

Πού σου, θάνατε, το κέντρον;

Πού σου, άδη, το νίκος;

Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.

Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.

Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.

Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ερμηνευτική απόδοση

Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και λαμπρή πανήγυρη.
Όποιος είναι ευγνώμων υπηρέτης, ας εισέλθει χαρούμενος σ ' αυτό το δείπνο της χαράς του Κυρίου.
Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας χαρεί τώρα τον μισθό του.

Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας δεχθεί σήμερα την δίκαιη πληρωμή.
Αν κάποιος ήλθε μετά την τρίτη ώρα, ας εορτάσει ευχαριστώντας.
Αν μετά την έκτη ώρα έφθασε κάποιος, καθόλου ας μην αμφιβάλει, διότι σε τίποτε δε θα ζημιωθεί.
Αν κάποιος καθυστέρησε και ήλθε στην ενάτη ώρα, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.
Αν πάλι κάποιος έφτασε μόλις στις ένδεκα, ας μη φοβηθεί την αργοπορία. Διότι, ως φιλότιμος που είναι ο Δεσπότης, δέχεται τον τελευταίο όπως ακριβώς και τον πρώτο.
Αναπαύει αυτόν που έφτασε την ενδεκάτη ώρα, όπως και αυτόν που εργάστηκε από την πρώτη.
Και τον τελευταίο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει.
Και σε κείνον δίδει και σ αυτόν δείχνει τη χάρη του.
Και τα έργα δέχεται και τη γνώμη ασπάζεται.
Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.

Εισέλθετε λοιπόν όλοι στο δείπνο της χαράς του Κυρίου μας• και πρώτοι και δεύτεροι απολαύσατε την αμοιβή σας.
Πλούσιοι και φτωχοί, όλοι μαζί χορέψετε.
Εγκρατείς και φυγόπονοι, την ημέρα τιμήστε.
Όσοι νηστέψατε μα κι όσοι δε νηστέψατε ευφρανθείτε σήμερα.
Το τραπέζι είναι γεμάτο, ευχαριστηθείτε όλοι.
Το μοσχάρι είναι άφθονο, κανείς ας μη φύγει πεινασμένος.
Όλοι απολαύσατε το συμπόσιο της πίστης.
Όλοι απολαύσατε τον πλούτο της θεϊκής καλοσύνης και αγαθότητας.
Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία του Θεού.
Κανείς να μην οδύρεται για τα σφάλματά του, αφού ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού.
Κανείς να μη φοβάται το θάνατο, διότι από τα δεσμά του μας ελευθέρωσε του Σωτήρα ο θάνατος. Έσβησε το θάνατο, Αυτός που έγινε λεία του θανάτου.

Λεηλάτησε τον Άδη, Αυτός που κατέβηκε στον Άδη.
Πίκρανε αυτόν, του οποίου γεύτηκε την σάρκα.
Αυτό ακριβώς προφητεύοντας ο Ησαΐας εκήρυξε:

Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν Σε συνάντησε στον κόσμο του.
Πικράθηκε, διότι πραγματικά καταργήθηκε.
Πικράθηκε, διότι όντως εμπαίχθηκε.
Πικράθηκε, διότι στ' αλήθεια νεκρώθηκε.
Πικράθηκε, διότι καθαιρέθηκε.
Πικράθηκε, διότι αλυσοδέθηκε και φυλακίστηκε. 

Έλαβε (ο Άδης) ένα σώμα και του συνέβη να πέσει πάνω στο Θεό.
Έλαβε (ο Άδης) γη και συνάντησε ουρανό.
Έλαβε (ο Άδης) αυτό που έβλεπε και εξέπεσε απ' Αυτόν που δεν έβλεπε.

Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου;
Που είναι, άδη, η έπαρσή σου;
Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και γκρεμίστηκαν οι δαίμονες.
Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κυβερνά η ζωή.
Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια σε μνήμα.

Διότι με το να αναστηθεί από τους νεκρούς ο Χριστός, έγινεν η πρώτη συγκομιδή των καρπών της ανάστασης ανάμεσα στους κεκοιμημένους.

Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και δύναμη στους απέραντους αιώνες.

Αμήν.

Αγία & Μεγάλη Εβδομάδα 2011

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Μπήκαμε πλέον στην Αγία Μεγάλη Εβδομάδα και όλοι οι Ιεροί Ναοί έχουν αναρτήσει τα προγράμματά των Ιερών Ακολουθιών είτε στο πατροπαράδοτο χαρτί εκτός του Ναού είτε στο σύγχρονο πλέον "χαρτί" στην αρχική σελίδα του ιστολογίου τους..;-))

Παρακάτω λοιπόν σας παραθέτω το πρόγραμμα του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής στο χωριό του Ασκού της Ι.Μ.Λαγκαδά, Λητής Ρεντίνης από το "χαρτί" που έβγαλε ο πάτερ Φώτιος στην αρχική σελίδα του ιστολογίου της Παναγίας της Ασκονίτισσας:

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Μεγάλης Εβδομάδας 2011

Όσοι μας διαβάζετε και έχετε το πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και από άλλους Ιερούς Ναούς της πόλης...ή της ευρύτερης περιοχής της Ελλάδος (ποτέ δεν ξέρεις ποιός διαβάζει τελικά αυτό το ιστολόγιο;-)) παρακαλώ όπως το αναρτήσατε στον Ύσσωπο. Ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλων όσων θα ωφεληθούν από αυτό!

Πάντως..όπου κι αν σας πάει η ψυχή σας τούτες τις Άγιες μέρες...(είτε εντός είτε εκτός εκκλησίας) να έχετε κατά νου ένα πράγμα...

ο Κύριος σαρκώθηκε, δίδαξε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για τον ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ από εμάς ΌΠΟΙΟΣ κι αν είναι αυτός,Ό,ΤΙ κι αν έχει κάνει..αρκεί να θελήσει να τον βρει πέρα από τη λογική του, πέρα από τον εγωισμό του, πέρα από την αρρώστια που κουβαλάει μέσα του και να ζητήσει να είναι μαζί Του από εκεί και έπειτα..!

Ας βάλουμε λοιπόν αρχή μετανοίας, έστω και την ενδεκάτη ώρα..γιατί ο καρπός είναι πολύς εν τοις ουρανοίς και περιμένει τους ΠΆΝΤΕΣ για να φαγωθεί παρέα με τον Οικοδεσπότη!

Αμήν!

Με αγάπη..εν δυνάμει

Χαραλάμπης

Η ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου.

Χαίρετε πάντοτε εν Κυρίω!

Μιας και είμαστε ακόμα εντός της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής βρήκα κάποια πολύ όμορφα σχόλια πάνω στην ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου τα οποία και σας τα παραθέτω με αγάπη ως γνωστός "κλέφτης"...

«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως». Μια από τις ωραιότερες ευχές που υπάρχουν στην εκκλησιαστική υμνολογία μας, μια ευχή εκφράζουσα την εν Χριστώ άσκηση και εσωτέρα κάθαρση, είναι αυτή, η ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, την οποία χρησιμοποιούμε νυχθημερόν κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.   Μια σύντομη ευχή η οποία αναφέρεται στον ατέρμονα αγώνα του Χριστιανού να αποβάλλει τα πάθη του και να ενδυθεί τις αρετές του Κυρίου.  Κατέχει δε σημαντικότατη  θέση στην καθόλου λατρεία της νηστησίμου περιόδου, διότι απαριθμεί με ένα μοναδικό τρόπο όλα τα αρνητικά και θετικά στοιχεία της μετάνοιας και αποτελεί ένα κανόνα ελέγχου, έναν προσωπικό έλεγχο των θετικών και αρνητικών στοιχείων, ώστε αυτός να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση από τα πάθη μας, και στην ενσωμάτωσή μας με τον Χριστό, διότι εκεί και μόνο υπάρχει η ουσιαστική ελευθερία.   Εκφωνούντες στο προοίμιο της ευχής το «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου», αυθωρεί αναγνωρίζουμε ότι Αυτός είναι ο Κύριος και Θεός μας, ο στοργικός και εύσπλαχνος Πατέρας μας, που εάν θέλουμε να αποκαλούμαστε γνήσιοι και αυθεντικοί υιοί του, πρέπει να απελευθερωθούμε από τα πάθη, να Τον ενδυθούμε, ζώντες σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. 

Το αρχικό πάθος, που αναφέρει  εδώ ο Όσιος Εφραίμ, είναι το πάθος της αργίας, δηλαδή η ψυχόλεθρη οκνηρία και παθητικότητα ολόκληρης της υπάρξεώς μας. Αργία είναι, με άλλες λέξεις, η απραξία, η έλλειψη διαθέσεως για εργασία, μια κατάσταση ράθυμη. Ο Κύριος εργάζεται αδιαλείπτως, μας αναφέρει Ιωάννης ο Ευαγγελιστής : «Ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι». Και τούτο γιατί ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και εξακολουθεί να συνεχίζει το δημιουργικό του έργο, αφού μετά την δημιουργία δεν εγκατέλειψε τον κόσμο, αλλά εξακολουθεί να τον φροντίζει, να τον συντηρεί και μάλιστα να τον διακυβερνά στο τελικό του προορισμό. Έτσι η εργασία κατανοείται ως συμμετοχή του ανθρώπου στο δημιουργικό έργο του Θεού, και γίνεται, τρόπον τινά, ο άνθρωπος συν-δημιουργός του Θεού και συνδοξάζεται.  

Στενά συνδεδεμένο με το πάθος της αργίας είναι και το πάθος της περιεργείας. Η περιέργεια φανερώνει την έλλειψη επίγνωσης και μετάνοιας καθώς και νοσηρή πνευματική κατάσταση. Απομονώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά αντιπαθή μεταξύ των συνανθρώπων του και κολάζει επί πλέον την ψυχή του. Με άλλα λόγια η περιέργεια ως πάθος υπερβαίνεται μόνο στον βαθμό που ο άνθρωπος βρίσκει το κρυμμένο κέντρο της υπάρξεώς του, αυτό που ο Απόστολος ονομάζει «καρδίαν», η οποία όμως σύμφωνα με τον ψαλμωδόν πρέπει να είναι «συντετριμμένη και τεταπεινωμένη».  

Φιλαρχία, είναι η αγάπη για την εξουσία, την πρωτοκαθεδρία, την αρχηγία. Εκφράζεται ως τάση επιβολής επί των άλλων και είναι αποτέλεσμα εγωισμού και ελλείψεως αυτογνωσίας. Η φιλαρχία αποκαλύπτει την κενότητα στην ψυχή μας, τον πνευματικό μαρασμό του ανθρώπου, την κατάσταση του σκοτασμού της ψυχής του, άρα και την τραγικότητα της υπάρξεώς του. Ο φίλαρχος, μη έχοντας εσωτερική πληρότητα αναζητεί να γεμίσει  το κενό της ψυχής του δια της επιβολής του επί των άλλων, δια της ικανοποιήσεως των φιλοδοξιών του. Αγνοεί την Ευαγγελική ρήση  «οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι». Φιλαρχία όμως, και πρωτιά, μπορούν να συνυπάρξουν μέσα στον Χριστιανισμό. Πώς ; όταν αυτή η πρωτιά είναι διακονία αγάπης και θυσίας χάρη του συνανθρώπου. « Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος».

Τελευταίος κρίκος του πλέγματος των παθών που αναφέρει ο Όσιος Εφραίμ, είναι η αργολογία. Η αργολογία είναι καθέδρα της κενοδοξίας λέγει ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος. Καθισμένη επάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτό της. Η πολυλογία είναι σημάδι αγνωσίας, θύρα της καταλαλιάς, οδηγός στα ευτράπελα, πρόξενος της ψευδολογίας, σκορπισμός της κατανύξεως, είναι αυτή που προσκαλεί και δημιουργεί την ακηδία. Ο Πέτρος επειδή μίλησε « έκλαυσε πικρώς», ελησμόνησε το στόμα του ψαλμωδού, που είπε : « Είπα, φυλάξω τας οδούς μου, του μη αμαρτάνειν με εν γλώσση μου» (ψαλμ. Λη΄,2). Η σιωπή ακόμη του Ιησού, δημιούργησε στον Πιλάτο σεβασμό. Η σιωπή είναι «μήτηρ της προσευχής, κλεις του παραδείσου χρύσειος». Ο άνθρωπος δια της σιωπής καλλιεργεί την ψυχή του, αυξάνει τις αρετές, οδηγείται στην επίγνωση και στην μετάνοια. Κατά τους νηπτικούς πατέρες τούτο είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της χάριτος του Θεού και της επιπόνου εργασίας του νου του ανθρώπου δια της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησόν με», της μικρής αυτής και σύντομης ευχής, αλλά μεγάλης σε νόημα, δια της οποίας νικούμε τα πάθη και αποσοβούμε τα πυρφόρα βέλη του παγκάκιστου διαβόλου, καλλιεργούμε δε και αυξάνουμε τις αρετές. Με βάση τα παραπάνω κατανοούμε ότι υπερβαίνεται εύκολα το δίλημμα που θέτουν αρκετοί Χριστιανοί, να μιλάει κανείς ή να σιωπά ; Εφόσον όμως, η σιωπή είναι χρυσός, καλύτερα κανείς με την σιωπή του να μιλά, και η ομιλία του να είναι καρπός σιωπής.

Ο Όσιος Πατήρ, αναφέρεται στη συνέχεια στις αρετές της σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης.

«Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω».

 Ο αγώνας του πιστού έγκειται στην εκδίωξη των παθών και  την απόκτηση αρετών. Η σωφροσύνη αποτελεί έκφραση θεοσεβείας. Έτσι η σωφροσύνη προϋποθέτει κατά κύριο λόγο την πίστη στον Θεό. Άλλωστε η απιστία και η αθεΐα, κατά την Γραφή, θεωρούνται ως καρπός αφροσύνης, «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός». Το δεύτερο χάρισμα που αιτεί εδώ ο πιστός είναι η αρετή της ταπεινοφροσύνης. Ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει: ό,τι δεν γίνεται με ταπεινοφροσύνη και πνευματική γνώση, ό,τι και αν είναι αυτό, σε τίποτα δεν ωφελεί εκείνον που το πράττει. Η γνήσια ταπεινοφροσύνη, παράλληλα με τη σωματική άσκηση βεβαίως, κυρίως αποκτάται μέσω της ορθής συμπεριφοράς έναντι του πλησίον, δηλ. μέσω της αγάπης. Η ταπεινοφροσύνη κατά τους πατέρες δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από την υπομονή, το τρίτο χάρισμα το οποίο αιτεί ο πιστός μέσα από την παρούσα ευχή. « Ο υπομείνας εις τέλος, είπε, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22). Αυτή δίνει τη δύναμη της αντοχής ιδιαιτέρως στις θλίψεις και στους πειρασμούς. Τελευταίο χάρισμα που ζητά να αποκτήσει ο πιστός είναι η αγάπη. Και οι τέσσερις αυτές αρετές σχετίζονται άμεσα μεταξύ τους, διότι από την σωφροσύνη έρχεται η ταπεινοφροσύνη, από αυτήν η υπομονή και αποτέλεσμα όλων  είναι η αγάπη. Και εάν έχω όλα τα χαρίσματα αυτά και δεν έχω αγάπη «γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» λέγει ο Παύλος. Η αγάπη θεωρείται ως επιστέγασμα όλων των αρετών, καθώς για την χριστιανική πίστη τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν καταλήγει στην αγάπη. Και τούτο διότι, όπως αναφέρει ο Ιωάννης ο Θεός «αγάπη εστίν. Και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτω». Με άλλα λόγια η κάθε αρετή είναι χριστιανική στον βαθμό που μετέχει και εκφράζει την αγάπη. Μιλώντας όμως για την αγάπη εννοούμε όχι αυτή που ο πολύς κόσμος ίσως εννοεί, αλλά αυτή που ο ίδιος ο Κύριος εφανέρωσε. Μια αγάπη έτσι ξέχωρη από την πίστη του χριστιανισμού παύει να είναι αγάπη, έστω και αν χρησιμοποιεί το όνομά της. Αυτό σημαίνει ότι πίστις και αγάπη συμπορεύονται. Ισχύει δηλαδή το του Αποστόλου «Πίστις δια αγάπης ενεργουμένη». Κύριο γνώρισμα αυτής της εν Χριστώ αγάπης είναι η θυσία του ενός προς χάρη του άλλου, έστω και του θεωρουμένου εχθρού, «αγαπάτε τους εχθρούς ημών», αναφέρεται στο κατά Ματθαίου (5,44). Στην εν Χριστώ αγάπη δηλαδή, δεν υπάρχουν όρια. Όριο είναι μόνο ο ίδιος ο θάνατος. Η αγάπη ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωση με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Η αγάπη κυρίως, λέγει ο Α. Ιωάννης της κλίμακος, είναι απόρριψις κάθε εχθρικής και αντιθέτου σκέψεως, εφόσον, η αγάπη «ου λογίζεται το κακόν» (Α΄Κορινθ.Ιγ,5). Εκείνος, αγαπητοί μου, ο οποίος αγαπά, θέλει περισσότερο να ευεργετεί παρά να ευεργετείται. Και θέλει αυτός μεν να αρχίζει τις ευεργεσίες, αλλά να μην γίνεται αντιληπτό ότι αρχίζει να ευεργετεί. Επίσης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφέρει ότι, για να αποκτήσεις υπομονή όχι μόνο πρέπει να αγαπάς με την καρδιά σου αυτούς που σε ενόχλησαν, αλλά και να λες σε αυτούς λόγια πραότητος και αγάπης, αλλά και αν μπορείς και να τους υπηρετείς ακόμη! Αγάπα σαν να πρόκειται να μισήσεις και έτσι να μισείς σαν να πρόκειται να αγαπήσεις.                   

Είναι αυτονόητο λοιπόν, ότι η αγάπη αυτή ανήκει στα καθ΄ υπερβολήν χαρίσματα του Θεού, εκφράζει δηλαδή την υπερ φύσιν ζωή που δίδαξε ο Χριστός. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού η αγάπη παραμένει ανενέργητη και κενή γνώση. Επίσης η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής», δηλαδή πρέπει να είναι ανιδιοτελής η αγάπη μας, δεν αγαπάμε για να μας αγαπούν, ούτε αγαπάμε περιμένοντας ανταπόδοση, αν περιμένουμε τότε  δυστυχώς η αγάπη μας είναι ουτοπία και ψευδής !

Καμία άλλη αρετή δεν μπορεί να προξενήσει απάθεια στην ψυχή, παρά μόνο η αγάπη. Γιατί αγάπη είναι η εκπλήρωση όλου του νόμου, είναι το δώρο που αποτελεί σκοπό για κάθε πνευματική προετοιμασία και άσκηση.

 Και όλα αυτά συγκεφαλαιώνονται στην τελική αίτηση της ευχής : «ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Βοήθησέ με Κύριε να δω τα δικά μου σφάλματα και να μην κατακρίνω τον συνάνθρωπό μου. Η ερμηνεία της πραγματικότητας αυτής ανήκει όχι μόνο στην επιστήμη της ψυχολογίας, αλλά και εμείς μπορούμε να υποψιαστούμε το τι γίνεται, παρατηρώντας πολλές φορές τον ίδιο τον εαυτό μας. Εκείνος λοιπόν που αγνοεί τα δικά του σφάλματα και «χαϊδεύει» γενικώς τον εαυτό του, δεν σημαίνει ότι εξαλείφει και τα σφάλματά του. Απλώς τα καταχωρεί στο υποσυνείδητό του και το μόνο που καταφέρνει είναι να έχει ενοχές, να βλέπει τα σφάλματα του άλλου και να παραμερίζει τα δικά του.

Αγαπητοί μου, τι πιο ωραίο μπορούσαμε να ζητήσουμε από τον Θεό, να μην κατακρίνουμε τον συνάνθρωπό μας και να ασχοληθούμε περισσότερο με την ψυχή μας, με τον εαυτό μας, έτσι ώστε με καθαρή καρδιά και αγνό λογισμό, να εκφωνήσουμε στον Κύριό μας: «Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων!

Με αγάπη Χριστού..εν δυνάμει..

Χαραλάμπης

Πάντα τρίτος Απριλίου 3, 2011

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment

Ενός πιτσιρίκου μαθητή, εσωτερικού σε κάποιο σχολείο, είχαν τελειώσει οι διακοπές του και στο τρένο που θα τον έφερνε στο σχολείο ήταν η μητέρα του για να τον αποχαιρετήσει. Δίπλα του καθόταν ένας άλλος πιτσιρίκος, συμμαθητής του και φίλος του. Μόλις το τρένο άρχισε να κυλά στις ράγες, η μητέρα του μικρού άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Και μην ξεχνάς αυτό που σου είπα,να είσαι πάντα τρίτος». «Ναι μητέρα», απάντησε αυτός. Ο φίλος του και συμμαθητής του απόρησε: «Εμένα η μητέρα μου θέλει να είμαι πρώτος. Πως συμβαίνει η δική σου μητέρα να σου ζητά να είσαι τρίτος;». Τότε αυτός εξήγησε το νόημα των λόγων της μητέρας του. «Τρίτος θέλει να πει, πως πρώτος πρέπει να είναι πάντα ο Θεός, δεύτερος πρέπει να είναι ο πλησίον μου και τρίτος πρέπει να είμαι εγώ. Βλέπεις η μητέρα του ήταν πιστή χριστιανή».

Ο εγωισμός είναι μια κατάρα, που δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου, τον κάνει δυστυχισμένο και διαρκώς τον φέρνει σε συγκρούσεις με τους άλλους. Ο εγωισμός είναι το αντίθετο της αγάπης, είναι η αγάπη μόνο για το άτομό μας, είναι μια διαστρέβλωση του χαρακτήρα, μια παραφροσύνη. Μόνο όταν η αγάπη του Χριστού πλημμυρίσει την καρδιά μας, μπορούμε να αγαπάμε τον διπλανό μας σαν τον εαυτό μας, να τον νοιαζόμαστε και να τον αναγνωρίζουμε παραμερίζοντας τον εαυτό μας και τα δικά μας.

Κύριε, καθάρισε την καρδιά μου από κάθε υπόλειμμα εγωισμού, υπερηφάνειας, αλαζονείας και κάνε με άνθρωπο απλό, ταπεινό, που να δίνω προτεραιότητα στους άλλους και να τους θεωρώ όλους υπερέχοντας.