Καλημέρα σε όλους!
Η ευχή μου σήμερα που εορτάζω είναι να έχετε πάντα όρεξη να ανακαλύπτετε τον Θεόν και να σας δίνει μετάνοια..τίποτε άλλο!
Τα άλλα τα κανονίζει Εκείνος... και το λέω με όση πείρα με αξίωσε να έχω.
Αλλά για να μην μιλώ εγώ..αλλά οι Άγιοί μας..σας προσφέρω δώρο την παρακάτω ιστορία που σοκάρει, αλλά και διδάσκει ποιά είναι η Αγάπη του Θεού..και ποιά των ανθρώπων η αγάπη την οποία και εύχομαι να αξιωθούμε μια μέρα!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
"Μία γνωστή ἱστορία ἀπό τό συναξάρι, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀσκητής πού μόλις ἑορτάσαμε 28 Ἰανουαρίου. Ἐπειδή τήν ἱστορία αὐτή τήν εἶδα πρίν πολλά χρόνια σέ ρώσικη κινηματογραφική ταινία, θά παρακαλοῦσα πολύ ὅποιος τή γνωρίζει νά μέ βοηθήσει νά βρῶ τό τίτλο καί τήν ταινία.
Στά χρόνια τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, βρέθηκε πολύ νέος ὁ Ἰάκωβος καί ἀσκήτευε γιά 15 μέ 20 χρόνια σέ μία σπηλιά. Ἀπό τή μεγάλη καί σκληρή ἄσκηση ἔφθασε σέ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς καί ἀπέκτησε γρήγορα φήμη μεγάλου ἀσκητῆ. Κάποτε, ἀπό τήν κοντινή πολίχνη (τήν Πορφυριώνη) κάποιοι φίλοι του.. ζήλεψαν καί φθόνησαν τόν Ἰάκωβο καί προσπάθησαν νά τόν παγιδεύσουν στή σπηλιά τοῦ φέρνοντας μία πόρνη γυναίκα στό κελί του γιά νά τοῦ προσφέρει προκλητικά τά θέλγητρά της. Ἦταν βράδυ καί μέ φοβερή καταιγίδα ὅταν ἐκείνη ἔφθασε στή πόρτα τοῦ κελιοῦ του. Τόν παρεκάλεσε μέ δάκρυα.. νά τήν ἀφήσει νά περάσει τό βράδυ μαζί του καί νά φύγει τό πρῶΐ. Ἐκείνη βρῆκε τήν εὐκαιρία νά στεγνώσει τά ροῦχα της καί νά προκαλέσει τόν Ἰάκωβο. Αὐτός ὅμως δέν ἐνέδωσε στήν εὔκολη ἡδονή καί ἄρχισε νά καίη τά δάχτυλά του μέ κεριά, παραλληλίζοντας ἐκείνους τούς φοβερούς πόνους μέ τά βάσανα τῆς κολάσεως. Ἔτσι αὐτή ἡ συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά γιά ἐκείνη τή γυναίκα, πού ἀπό τότε ἐγκατέλειψε τό ἐπάγγελμά της καί ἔζησε μέ συνέπεια μέσα στήν Ἐκκλησία.
Αὐτό το γεγονός ὅμως στόν Ἰάκωβο ἔφερε ὑπερηφάνεια καί φούσκωσε γιά τά κατωρθώματά του. Ἔτσι ἔπεσε στή παγίδα πλέον τοῦ πονηροῦ..
Ὕστερα ἀπό κάποια χρόνια, «ἄρχων ἔνδοξός» της περιοχῆς πῆγε στόν ἀσκητή τή εἰκοσάχρονη θυγατέρα του πού ἦταν δαιμονισμένη. Ὁ Ἰάκωβος προσευχήθηκε καί ἐλευθέρωσε τό κορίτσι ἀπό τό δαιμόνιο. Ὅμως ὁ πατέρας της δέν τήν πῆρε μαζί του, φοβούμενος μήπως ἐπιστρέψει τό δαιμόνιο στό σπίτι καί τοῦ ζήτησε νά τήν ἀφήσει λίγες μέρες ἐκεῖ. Ὁ Ἰάκωβος δέχθηκε νά τή κρατήσει μέσα στή σπηλιά, ἀλλά μαζί μέ τόν ἀδελφό της, ὅπως ἐπέμενε γιά σιγουριά ὁ πατέρας της. Τότε ὅμως ὁ Ἰάκωβος, «ὡς ἄνθρωπος καί αὐτός» νικήθηκε ἀπό τήν ἐπιθυμία. Βρῆκε εὐκαιρία καί βίασε τήν κόρη καί στή συνέχεια ἔντρομος, μήπως φανερωθεῖ ἡ πράξη του, καί χάσει τή φήμη του, τήν σκότωσε μαζί μέ τόν ἀδελφό της, ὁ ὁποῖος ἦταν καί μάρτυρας τῶν ἐγκλημάτων του.
Στό πατέρα τους δήλωσε ὅτι ἔφυγαν τά παιδιά γιά βόλτα καί περνώντας τόν ποταμό πνίγηκαν. Ὅμως ἡ συνείδηση δέν φιμώνεται. Αὐτός πού ἔβγαζε δαιμόνια καί θαυματουργοῦσε ἔγινε ἐγκληματίας καί ἦρθε σέ ἀπόγνωση. Ἔφυγε, ἀλλά στό δρόμο του βρέθηκε ἕνας εὐλαβέστατος ἱερέας ἐρημίτης πού μόλις τόν εἶδε ἀναστατωμένο, ἄκουσε τήν ἐξομολόγησή του καί τοῦ δήλωσε ὅτι ἡ ἀπελπισία εἶναι ἁμάρτημα μεγαλύτερο ἀπό τόν βιασμό καί τούς φόνους καί ὅτι δέν ὑπάρχει ἁμαρτία μεγαλύτερη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, ἀρκεῖ νά δείξει ἔμπρακτη μετάνοια. Ἔτσι τοῦ εἶπε καί πῆγε νά μείνει ξανά στήν ἔρημο, νά σκάψει ἕναν τάφο, νά μένει ἐκεῖ καί νά ζητάει τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μέ πολλά δάκρυα.Μετά ἀπό δυό χρόνια σημειώθηκε στή χώρα ἐκείνη μεγάλη ξηρασία. Ὁ Θεός μέ θαυμαστό τρόπο ἀπεκάλυψε στόν τοπικό ἐπίσκοπο ὅτι ἄν δέν προσευχηθεῖ ὁ μοναχός Ἰάκωβος, πού ζεῖ σέ τάφο στήν ἔρημο, δέν θά λυθεῖ ἡ ξηρασία. Ὁ τοπικός ἐπίσκοπος ἐρευνᾶ καί ξεκινάει μέρες πορείας στήν ἔρημο γιά νά τόν βρεῖ. Κάποτε τόν ἀνακαλύπτει. Τότε κλῆρος καί λαός βγαίνουν στήν ἔρημο καί φτάνουν στόν τάφο ὅπου εἶναι κλεισμένος ὁ ἐγκληματίας καί μεγάλος ἁμαρτωλός ἀσκητής. Ἐκεῖνος ἐξηγεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του, ἀλλά ὁ Ἐπίσκοπος καί ὁ λαός τόν πείθουν νά προσευχηθεῖ νά βρέξει. Πράγματι ὁ Ἰάκωβος μέ δάκρυα καί ἄκρα ταπείνωση ζητάει ἀπό τό Θεό, νά ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί. Ἡ βροχή φτάνει ἀμέσως εὐεργητική καί στή χώρα, ἀλλά κυρίως στόν ἀσκητή Ἰάκωβο γιά νά τοῦ βεβαιώσει ὅτι ξαναβρῆκε τή παρρησία καί τήν συγχώρηση τοῦ Κυρίου. Καί ἡ Ἐκκλησία τόν ἀνακύρηξε ἅγιο νά ἑορτάζεται στίς 28 Ἰανουαρίου.
Δέν κρίνει ὁ Θεός ἀπό τά φαινόμενα, ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Καί ἔτσι ὀφείλουν καί οἱ ἄνθρωποι νά μήν κρίνουν κανένα. Δέν εἶναι δικαστές οἱ Χριστιανοί τῶν ἀδελφῶν τους, ἀλλά γιατροί καί συνασθενεῖς. Καί ὁ ρόλος τους δέν εἶναι νά καταδικάσουν, ἀλλά νά βοηθήσουν, νά παρηγορήσουν καί νά γιατρέψουν τούς συνασθενεῖς τους μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὅσο βαριά κι ἄν εἶναι ἡ ἀρρώστια τους. Τό ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι μεγαλύτερο ἀπό ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει εἰλικρινής μετά-νοια. Καί αὐτό τό γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. <<Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε>> καί οὔτε <<καταδίκαζε>>."
Εύχομαι να μην βλέπετε μια μέρα τις αμαρτίες των άλλων...αλλά μόνο τις δικές σας!
Με αγάπη
Χαραλάμπης
