Από το 1940-41 ως τις ημέρες του 2013…

Από το 1940-41 ως τις ημέρες του 2013…

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

*  Όταν η Ελλάδα δέχτηκε την άνανδρη επίθεση των φασιστικών λεγεώνων του Μουσολίνι την 28η Οκτωβρίου 1940, δεκαοχτώ χρόνια από τη μεγάλη τραγωδία της Μ. Ασίας, ο Ελληνισμός κόχλαζε από οργή που μεταβλήθηκε σε ακράτητο ενθουσιασμό. Τόσο πηγαίο και γνήσιο ενθουσιασμό, ώστε ήταν γεμάτοι χαρά και παλμό όσοι έφευγαν για το μέτωπο να αντιμετωπίσουν έναν πολύ πιθανό θάνατο, ενώ όσοι έμεναν πίσω ήταν θλιμμένοι που δεν θα τον αντιμετώπιζαν. Έτσι, ο λαός πήρε το ΟΧΙ του Πρωθυπουργού και το υλοποίησε, το έκαμε πράξη!  Την ψυχική αυτή ρώμη του Έθνους εκφράζουν θαυμάσια οι στίχοι του Ελύτη, στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».

Λέει ο ποιητής: Χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο.

Αύριο, αύριο λένε. Το Πάσχα τ’ Ουρανού…

Ο εχθρός διάλεξε, για την επίθεσή του την 28η Οκτωβρίου, επειδή η ημερομηνία αυτή ήταν δική του επέτειος, της 28ης Οκτωβρίου 1922, όταν ο Μουσολίνι επεχείρησε την πορεία προς Ρώμη και ανάγκασε το βασιλιά Βίκτορα – Εμμανουήλ να του παραδώσει την εξουσία. Την επέτειο αυτή θέλησε να λαμπρύνει, να αγλαΐσει ο Ιταλός δικτάτορας βέβαιος για την εύκολη επιτυχία του. Το αγλάισμα, όμως, αυτό η Ελλάδα το μετέβαλε σε αίσχος και την εύκολη επιτυχία σε εξευτελιστική ήττα. Την επέτειο την άρπαξε η Ελλάδα από τα χέρια του και την έστησε στη δική της ιστορία, τρόπαιο θριάμβου και τρόπαιο αρετής.

Όταν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου οι σειρήνες καλούσαν τους Έλληνες σε ένα πανελλήνιο προσκλητήριο, η ανθρωπότητα κρατούσε την αναπνοή της στο άκουσμα της κηρύξεως του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Όλη η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος διερωτώνταν: «Τι θα κάμει η Ελλάδα; Θα πολεμήσει; Θα αντισταθεί ο Δαβίδ στο Γολιάθ; Απίστευτο…».

Και τότε έγινε το μεγάλο θαύμα!.. Την ώρα που τα κράτη της Ευρώπης έπεφταν το ένα μετά το άλλο και έσκυβαν το κεφάλι κάτω από το ζυγό του μηχανοκίνητου Αττίλα, την ώρα που το ίδιο το Λονδίνο μεταβάλλονταν σε ερείπια κάτω από το αδιάκοπο σφυροκόπημα των Γερμανικών στούκας, η μικρή Ελλάδα εσάλπισε από τις κορυφές του Σμόλικα και του Γράμμου, από τη Νεμέρτσικα και όλες τις παραμεθόριες επάλξεις το κοσμοϊστορικό της «ΟΧΙ».

Ο Ελληνικός κόσμος στάθηκε για άλλη μια φορά με πνεύμα ηρωικό και θυσίες τεράστιες, στον προαιώνιο ρόλο του πρωτοπόρου και του πρωταγωνιστή. Έτσι, η μικρή Ελλάδα με τα πενιχρά της μέσα έδωκε την πρώτη νίκη στον συμμαχικό αγώνα. Το Καλπάκι και η Πίνδος έγιναν οι προμαχώνες της ελευθερίας όλου του κόσμου. Το Καλπάκι στάθηκε ο σύγχρονος Μαραθώνας. Η ανθρωπότητα είδε να ξαναζωντανεύει στις ημέρες της, το τρελό θαύμα των Μηδικών πολέμων, σαν να μην είχαν μεσολαβήσει οι 25 αιώνες.

Η νίκη του Ελληνικού στρατού την 28η Οκτωβρίου και η ηρωική αντίσταση στα Γερμανικά στρατεύματα, από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη, ως το Μάιο του 1941, συνετέλεσαν αφάνταστα στη νίκη των Συμμάχων. Η τεράστια δύναμη των 52 Μεραρχιών που είχε προετοιμάσει η Γερμανία για την επίθεσή της κατά της Ρωσίας απασχολήθηκε στην Ελλάδα και έχασε πολύτιμο χρόνο. Η επίθεση κατά της Ρωσίας καθυστέρησε ένα μήνα. Έτσι ο φοβερός Ρωσικός χειμώνας πρόλαβε και σταμάτησε τις Γερμανικές μεραρχίες όσο χρόνο χρειάστηκαν για να ετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους οι Ρώσοι… Επιβεβαίωση της αλήθειας αυτής έχουμε από το πλέον αρμόδιο πρόσωπο. Ο Αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου Γουλιέλμος Κάιντελ, ένας από τους Χιτλερικούς που καταδικάστηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης (Νοέμβριος 1945 – Οκτώβριος 1946) στην απολογία του είπε: «Αν δεν υπήρχε η αντίσταση των Ελλήνων και η καθυστέρηση δύο ζωτικών μηνών, άλλη θα ήταν η έκβαση του πολέμου και άλλοι θα εκάθηντο στο εδώλιο που κάθομαι εγώ σήμερα…».

Ο σημερινός ταξιδιώτης που επισκέπτεται τη Μόσχα, από το αεροδρόμιο Σερεμέτιεβο πηγαίνοντας προς την πόλη, σε απόσταση 8 χιλιομέτρων συναντά ένα πολύ απλό μνημείο στα δεξιά του δρόμου. Τεράστιοι σταυρωτοί πάσαλοι με βαθυκόκκινο χρώμα που παριστάνουν γιγάντιο ομοίωμα αντιαρματικού εμποδίου. Είναι το σημείο, όπου, τον χειμώνα του 1941, ακινητοποιήθηκαν από τον παγετό τα τεθωρακισμένα του στρατηγού Γκουντέριαν και έγιναν εύκολος στόχος του ρωσικού πυροβολικού.

Ο στρατηγός επέστρεψε στο στρατηγείο του με κλάματα απελπισίας και πάγωναν τα δάκρυα στο πρόσωπό του. Είχε προφθάσει να έλθει και να σώσει την ρωσική πρωτεύουσα ο άλλος στρατηγός, ο «Χειμώνας».
Πέντε ανεκτίμητες εβδομάδες που τις χάρισαν στους Ρώσους οι φαντάροι της Πίνδου, του Ιβάν και της Κλεισούρας, οι πυροβολητές των οχυρών της Μακεδονίας, η εκπληκτική αντίσταση της Κρήτης.

Τα εγκώμια και οι διθύραμβοι, που ακούστηκαν από τους ηγέτες όλου του κόσμου τις ημέρες εκείνες για τα κατορθώματα των Ελλήνων δεν έχουν προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Και τα εγκώμια αυτά συνοδεύονταν με πολλές υποσχέσεις για δικαίωση μετά τον πόλεμο. Αλλά, οι διθύραμβοι των ισχυρών της γης διαρκούν, όσο διαρκεί η κλαγγή των όπλων και πολύ γρήγορα όλα αυτά τα παίρνει ο άνεμος.

Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τσώρτσιλ, ο οποίος είπε τα πιο βαρυσήμαντα: «Στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες…». Στη διάσκεψη των τεσσάρων, όμως, επρότεινε τα Δωδεκάνησα να δοθούν... στην Τουρκία!».

Ευτυχώς, δεν συμφώνησαν οι άλλοι…

***

Σήμερα, όμως, τι γίνεται; Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα εκείνα και τους θριάμβους των νέων της Ελλάδας της γενιάς του 1940-41 και κάνουμε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα θλιβόμαστε ειλικρινά!..
Οι νέοι της εποχής εκείνης έδιναν τη ζωή τους για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Σήμερα υπάρχουν νέοι της Ελλάδας που ηδονίζονται να καίνε την Ελληνική σημαία, όταν κάποιοι άλλοι εθυσίαζαν την ζωή τους γι’ αυτή…
Τότε αντιμετωπίσαμε το τελεσίγραφο του δικτάτορα της Ρώμης. Σήμερα προβάλλει μπροστά μας το τελεσίγραφο της Παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι και πολύ πιο επικίνδυνο, επειδή είναι αόρατο. Οι άνθρωποί του κυκλοφορούν ανάμεσά μας και κανένας δεν γνωρίζει τον ρόλο τους.
Αν κάποιος μιλήσει για ιδανικά και για πατριωτισμό θα καταγραφεί στους «σκοταδιστές» και τους «εθνικιστές».Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται να ξεριζώσουν από την ψυχή μας την αυτάδελφη σχέση Ορθοδοξίας και Έθνους.

Στα σχολικά βιβλία διαστρεβλώνεται η ιστορία. Εξωραΐζονται οι θηριωδίες και οι γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζεται το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα, δυστυχώς, από Έλληνες…

Για τον Εθνικό μας Ύμνο έχουμε το ακόμη πιο εξοργιστικό: Η επιτροπή της συγγραφής των σχολικών εγχειριδίων της νεοελληνικής γλώσσας έκρινε –μάλιστα έκρινε- πως ο Εθνικός Ύμνος δεν συνάδει προς το νέο… πνεύμα της Ελληνικής Παιδείας! Δηλαδή πλήρης αφελληνισμός…

Ζούμε μια πρωτοφανή ισοπέδωση των πάντων. Πατριωτισμός και εθνικά σύμβολα πρέπει να ξεχαστούν. Οι εθνικές επέτειοι, παρελάσεις και οι ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την ελευθερία της Πατρίδας, για την ανεξαρτησία και τα ιδανικά της Φυλής, πρέπει να λησμονηθούν… Το υπουργείο παιδείας έπαψε να λέγεται Εθνικής Παιδείας.

Η Ελλάδα σε δύο ταμπλώ: 1940 και 2013!.. Ποιος θα το φανταζόταν ότι η ένδοξη Ελλάδα θα σταματούσε στην περίοδο 1940-1945…

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,26/10/2013

-------------------------------------------------------------------------------------

Για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Χωρίς σχόλια!

Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Χαραλάμπης

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Τι θα πει "Πανηγυρική τελετή με άρωμα Φαναρίου" ;

Πήρα αφορμή για το παρόν άρθρο από διάφορες φιλοπατριαρχικές ιστοσελίδες, που διαφημίζουν οικουμενιστικές τελετές προσδίδοντας σε αυτές τις εκφράσεις «άρωμα Φαναρίου» και «Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια».

Τι να σημαίνει άραγε η είδηση πως στην τάδε ιερά πανήγυρη, τελέσθηκε με άρωμα Φαναρίου,  Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη ο Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός ή η Θ. Λειτουργία; 

Ο απλός χριστιανός, διαβάζοντας τις λέξεις Φανάρι και Βυζάντιο, σκέπτεται τους αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου να χοροστατούν  και να ομοιάζουν με τους μεγάλους φωστήρες της οικουμένης, παλαιούς Πατριάρχες όπως τους αγίους Γερμανό και Μέγα Φώτιο. Τους ιεροψάλτες να αποδίδουν τους ύμνους και να θαρρεί πως ακούει τους μεγάλους άρχοντες του Πατριαρχικού Ναού Πέτρο Λαμπαδάριο και  Ιάκωβο Ναυπλιώτη. 

Να απαγγέλλεται ο πανηγυρικός της ημέρας και να θαρρεί πως τα χείλη του χρυσορρήμονα Χρυσοστόμου ομιλούν και δοξάζουν τον Θεό και υμνούν την Ορθοδοξία. Για τον απλό λαό μια τέτοια ακολουθία σημαίνει απόλαυση και Χάρη, ορθόδοξη πνευματική ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Σε μια τέτοια Εκκλησιαστική Σύναξη συναντά ο πιστός τον Ουρανό και γεύεται τις γεύσεις του Παραδείσου.

Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική σήμερα. Στους Πατριαρχικούς και δυστυχώς Οικουμενιστικούς κύκλους, Φανάρι και Βυζάντιο, προϋποθέτουν  την παρουσία πρωτοκλασάτων αιρετικών,  ταγών της παπικής και της ποικιλόμορφης προτεσταντικής θρησκευτικής κοινότητας. Σημαίνουν επαίσχυντες συμπροσευχές, ανάρμοστους εναγκαλισμούς με τους αιρετικούς εν πνεύματι δαιμονικό, κοινές αγιαστικές πράξεις που μολύνουν και αμβλύνουν το ορθόδοξο αισθητήριο του λαού.

Επειδή η πρώτη εικόνα, μας δείχνει μια Ορθόδοξη, ουράνια Εκκλησία και η δεύτερη μια οικουμενιστική, κοσμική συνάθροιση, καλούμαστε να εκτιμήσουμε το γνήσιο και αληθινό, να το αναζητήσουμε στις ορθόδοξες ενορίες, να το στηρίξουμε και να το υπερασπιστούμε. Έτσι θα γίνουμε φορείς της αμωμήτου Πίστεως και Ομολογητές του Ορθοδόξου φρονήματος.

Ταυτόχρονα καλούμαστε να αναγνωρίσουμε το πλάνο και αιρετικό, να το αναζητήσουμε μέσα στην Ορθοδοξία, να το καταγγείλουμε και να το αποφεύγουμε. Κανείς χριστιανός να μην εκκλησιάζεται σε Ναούς που συμμετέχουν παπικοί καρδινάλιοι και λοιποί αιρετικοί.

Θα πρέπει επίσης να ξεχωρίσει σε ποια ενορία ακούγεται Ορθόδοξος λόγος και σε ποια οικουμενιστικός. Ποιος ιερεύς είναι Ορθόδοξος και ποιος οικουμενιστής. Ως αρχή του να έχει ο πιστός, τη σαφή τοποθέτηση του ιερέως αν δέχεται ότι ο Πάπας έχει ιερωσύνη και αν τα μυστήρια της παπικής «Εκκλησίας» έχουν αγιαστική Χάρη. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημείο διάκρισης. Η θετική απάντηση στα παραπάνω διλλήματα, σημαίνει απλά για τον πιστό χριστιανό, απομάκρυνση από τον συγκεκριμένο ιερέα.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που θα πρέπει να γνωρίζει ο πιστός. Αν δηλαδή ο ιερεύς είναι φιλενωτικός και υπέρ των πρακτικών για την ενότητα. Δεν αρκεί να δηλώνει απλά πως ο Πάπας και η «Εκκλησία» του είναι αίρεση. Θα πρέπει να ομολογεί με τη ζωή και τη στάση του πως δεν δέχεται και δε δικαιολογεί τις συμπεριφορές στους ψευτοδιαλόγους και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών-Αιρέσεων. Να φρονεί και να κηρύττει πως οι συμπροσευχές και η συμμετοχή σε αγιαστικές πράξεις Ορθοδόξων και αιρετικών είναι  απομείωση και προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως.

Το ζήτημα αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την πορεία του λαού του Θεού σε σχέση με τη Σωτηρία του. Έχει επίσης ιδιαίτερη βαρύτητα σε σχέση με την υποχρέωσή του να παραδώσει στις επόμενες γενεές την Ορθοδοξία των Αγίων Πατέρων ανόθευτη. Είναι θέμα σωτηρίας και θέμα διαφύλαξης της Πίστεως.

Οι επιλογές και οι αποφάσεις που θα λάβει είναι δυνατόν να του δημιουργήσουν στεναχώριες και προβλήματα. Ίσως γίνει στόχος οικουμενιστικών κύκλων και δέκτης χλευασμών και προσβολών. Σε όλα αυτά πρέπει να αντιπαραθέσει την Πίστη του προς τον Χριστό και την ελπίδα του στην Σκέπη της Θεοτόκου. Με υπακοή σε ορθόδοξο και απλανή πνευματικό, θα μάθει να αποφεύγει τους φιλοπαπικούς, προσφέροντας στην Εκκλησία μια σπουδαία υπηρεσία. Με αθόρυβο, ειρηνικό αλλά πολύ δραστικό τρόπο, θα αφήσει τους πλανεμένους ιερείς, αρχιερείς και πατριάρχες χωρίς ποίμνιο. Έτσι θα καταρρακώσει τις φιλοδοξίες αυτών και θα τους αναγκάσει να αρνηθούν τις πλάνες τους και να επιστρέψουν στην Εκκλησία του Χριστού.

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ιερού Βυζαντινού Ναού Προφήτου Ηλιού

της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης

--------------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Οι καιροί είναι πολύ πονηροί & γι'αυτό θέλει μεγάλη προσοχή!

Στώμεν Καλώς Στώμεν μετά φόβου Θεού!

Κύριος Φωτισμός μου και Σωτήρ μου, Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου!

Καλή δύναμη & Καλόν Αγώνα!

Χαίρετε πάντοτε εν Χριστώ Ιησού του Διδασκάλου & Φωστήρος ημών...

...και μακριά από χαρές ξένων φώτων!

Χαραλάμπης