Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!
Μετά από αρκετό καιρό απουσίας μου είπα να επιστρέψω με ένα επίκαιρο κειμενάκι από αυτά όμως που συνήθως μοιάζουν με μύθους και δύσκολα γίνονται πιστευτά από τον κόσμο της λογικής και της σκοτισμένης μας ψυχής. Ιστορίες σαν κι αυτήν παρακάτω, που ζωντανεύουν καθημερινά όχι μόνο με ήρωες στρατηγούς ή γνωστά πρόσωπα, αλλά κυρίως με απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, ποτέ δεν έλειψαν από την Ελλάδα. Ίσως με τα χρόνια να συρρικνώθηκαν, ίσως αποσιωπήθηκαν, μπορεί και να θάφτηκαν κάτω από τις πρωτοσέλιδες εντυπωσιακές ιστορίες των σκανδάλων και των πάσης φύσεως μικροτήτων που πάντοτε συνέβαιναν κι αυτές παράλληλα και πουλούσαν περισσότερο.. αλλά τον θησαυρό μιας ψυχής, όσο βαθιά κι αν βρίσκεται θαμμένος, έρχεται η μέρα που ο Θεός τον φέρνει στην επιφάνεια προς όφελος, όχι όλων, αλλά πάντοτε όσων έχουν την διάθεση να δουν τον ουρανό και όχι μόνο το χώμα.
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή πιο γνωστός Νικηταράς ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην (ψάθα) ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα- επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν τόση η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού- η πολιτεία δεν του είχε δώσει σύνταξη- ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο-.
Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς τον τον αντιλήφθηκε μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι! Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος. Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας. Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο; Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς. Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!
Μακάρι τέτοια παραδείγματα να γίνουν και σήμερα φωτεινοί φάροι στη δύσκολη πορεία μας και έξοδος στα αδιέξοδα.
Πηγή: περιοδικό Ζωή χάρις στον Σπύρο Γκ.Είθε οι πολιτικοί μας (δηλαδή εμείς) να έχουν μια μέρα τέτοιο φρόνημα.
Ο Θεός να μας φωτίζει στο σκότος που βρισκόμαστε, γιατί η κρίση της Ελλάδας είναι καθαρά πνευματική.
Με αγάπη που θα ήθελα να είναι έστω και λίγο σαν αυτή του Χριστού μας.
Χαραλάμπης
