Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΣΤΗΝ ἐποχή τῆς σύγχυσης καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τό Θεό, στην ὁποία ζοῦμε, ὅπου ὅλα ἔχουν ὑποβαθμιστεῖ καί καταπατηθεῖ, πολλοί μιλοῦν γιά ἱκανούς καί χαρισματούχους, πού πρέπει νά ἀναλάβουν ἡγετικό ρόλο, γιά νά βοηθήσουν τό κράτος καί τήν κοινωνία γενικότερα, γιά νά βγοῦμε ἀπό τά ἀδιέξοδα καί νά ἀνυψωθοῦμε ἀπό τό βοῦρκο. Συνήθως ἐννοοῦν ἀνθρώπους μέ κοσμική σοφία, ἀναγνωρισμένους καί προβεβλημένους, πού πιστεύουν ὅτι θά λύσουν τά προβλήματα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πάντα τέτοιοι ἄνθρωποι ἀναλάμβαναν τίς πολιτικές εὐθύνες, χωρίς ὅμως τά ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Ξεκινοῦσαν μέ ὁράματα καί δημαγωγικά συνθήματα καί κατέληγαν σέ ἀποτυχίες. Ὅλα τά προσόντα τους ἀποδεικνύονταν ἀνίσχυρα καί τά προβλήματα αὐξάνονταν. Αὐτός ἦταν ὁ κανόνας. Οἱ ἐξαιρέσεις ἦταν σπάνιες καί ἀπομονωμένες. Ἀπό ὅλους αὐτούς ἔλειπε ὁ φωτεινός στόχος, δηλαδή ἡ ἀναφορά τους στό Θεό, ἔλειπε ὅμως καί ὁ ἠθικός τους ἐξοπλισμός, γιά νά ἐπιδιώξουν μέ ζῆλο καί αὐταπάρνηση τό καλό τοῦ λαοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν θυσίες ἀλλά καί ὑπόγειες ὑπονομεύσεις ἀπό τούς ἀντιπάλους τους. Ἔτσι σπουδαῖοι κατά κόσμον ἄνθρωποι ἀποδείχτηκαν ἀσήμαντοι καί ἐπικίνδυνοι!
Εἶναι καιρός αὐτή τήν ἀλήθεια νά τήν ἀποδεχτοῦμε, γιατί χωρίς τό Θεό δέν εἶναι δυνατή ἡ ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία. Τά ὁράματα πρέπει να στηρίζονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ἐκεῖνοι πού προσπαθοῦν νά τά ὑλοποιήσουν νά ἔχουν φόβο Θεοῦ καί νά ζητοῦν τήν ἄνωθεν βοήθεια.
Εἶναι ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτα τά ὅσα σημείωνε ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
«Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό τόν Θεό, ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν στήν καταστροφή. Ὅποιος ἀρνηθεῖ τόν Θεό, μέ τόν λόγο καί τήν καρδιά, τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει στη ζωή, πού νά μή ὁδηγεῖ στήν ὁλοκληρωτική ἐρήμωση τοῦ σώματος και τῆς ψυχῆς».
Ἀλλά καί σέ προσωπικό ἐπίπεδο περίπου τά ἴδια παρατηροῦμε. Ἐκεῖνοι πού πρόθυμα ἀναλαμβάνουν τό ἔργο τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης τῶν πιστῶν δέν εἶναι πάντα κατάλληλοι, γιατί τούς λείπουν τά ἀνάλογα βιώματα. Ὑποδεικνύουν ἄσχετα πράγματα καί δεσμεύουν ἀδιάκριτα, χωρίς νά ἔχουν πραγματική ἀγάπη καί χωρίς νά φοβοῦνται τό Θεό. Ἔτσι δημιουργοῦν καταστάσεις, πού δύσκολα τίς ὑποφέρει κάποιος, γι᾽ αὐτό καί πολλοί ἀπομακρύνονται ὁριστικά ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ ἀπογοήτευση καί πικρία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν συναισθάνονται τά πνευματικά ἐγκλήματα, πού διαπράττουν. Ὅταν μάλιστα εἶναι κληρικοί ἤ μοναχοί, τά πράγματα γίνονται χειρότερα. Εἶναι σπουδαῖο ὁ πνευματικός καθοδηγητής νά διακρίνεται γιά την πραγματική ἀγάπη καί τή διάκρισή του. Νά φωτίζει τούς ἀνθρώπους μέ τό λόγο του καί νά ἐπουλώνει τίς πληγές τους μέ τήν ἀγάπη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου