Το αθεϊστικό κράτος και η δική μας χλιαρότητα!

Χαράλαμπος Άνδραλης (*)
Ευχή 

«Πολλοί ξεκινούν από λανθασμένη βάση: Πως συμβαίνουν αυτά, αφού ζούμε σ’ ένα χριστιανικό κράτος; Ενώ πρέπει να θεωρούμε ότι εμείς οι σημερινοί χριστιανοί ζούμε σ’ ένα κράτος ειδωλολατρικό, αθεϊστικό, μασσωνικό κ.λπ. και να είμαστε ευχαριστημένοι που ακόμη δεν μας έχουν πετροβολήσει και δεν μας έχουν σταυρώσει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια!» Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος († 1989).
Λίγα χρόνια μετά την εποχή της ευμάρειας και του υλιστικού «παραδείσου», φθάσαμε χωρίς να καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, σε μέρες σοβαρών εξελίξεων.

Από την Ανατολή έρχεται η Ισλαμική Επανάσταση, η οποία φαντάζει σχεδόν αδύνατο να μη δράσει και στην Ελλάδα. Τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων μεταναστών αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα στα σπλάχνα της πατρίδας μας, η οποία αργά η γρήγορα θα εκραγεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Από την άλλη μεριά, τα εσκοτισμένα φώτα της Εσπερίας [Δύσης], που με καθυστέρηση κάποιων αιώνων κατέφθασαν με «επηρμένην οφρύν» για να μας «εκπολιτίσουν» και να μετατρέψουν το κάστρο της Ορθοδοξίας, την Ελλάδα, σε ένα άθρησκο κράτος, όπου, στο όνομα της λογικής, βασιλεύει το παράλογο.

Πως άλλωστε εξηγείται λογικά, να μπορεί κάποιος να χυδαιολογεί ελεύθερα κατά της χριστιανικής πίστης, καθόσον το άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα περί κακόβουλης βλασφημίας έχει εν τη πράξει καταργηθεί, ενώ με το νέο «αντιρατσιστικό» νόμο απαγορεύεται να στηλιτεύσει τις σεξουαλικές διαστροφές, όπως την ομοφυλοφιλία, ως ξένες προς την ανθρώπινη φύση ψυχοπάθειες. Η ελευθερία του λόγου ουσιαστικά καταργήθηκε, με μοναδική εξαίρεση την «έννομη» επίθεση κατά των ιερών και των οσίων αυτού του τόπου. Ο ολοκληρωτισμός σε όλο του το μεγαλείο!

Η αντιχριστιανική προπαγάνδα εξακολουθεί να καλλιεργείται, κυρίως από την τηλεόραση. Αυτή η προπαγάνδα βρίσκει γόνιμο έδαφος στα ένδον του «καλομαθημένου» Νεοέλληνα, ο οποίος προκειμένου να πνίξει την φωνασκούσα συνείδησή του και να αποφύγει την έμφυτη ανησυχία της αιωνίου και ατελευτήτου κολάσεως, βολεύεται με την αβίαστη αποδοχή αναπόδεικτων, δήθεν επιστημονικών θεωριών που αποκλείουν την ύπαρξη Θεού, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητος την ζωή της ασυδοσίας, με δυστυχή συνέπεια την κατάθλιψη και άλλα παρεμφερή ψυχολογικά προβλήματα που μαστίζουν τους ανθρώπους της εποχής μας.

Αυτή η παράφορα ενοχλητική φωνή της συνείδησης, είναι που κάνει τους αρνητές του Χριστού, όχι απλά να απορρίπτουν ειρηνικά την Ορθόδοξη πίστη, αλλά να τη μάχονται σαν κάτι που δεν τους αφήνει σε ησυχία, ενώ στην πραγματικότητα η Ορθοδοξία είναι η μόνη πίστη που σέβεται την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου. Και αν σήμερα υπάρχει στον πολιτισμένο κόσμο ανεξιθρησκεία, αυτό οφείλεται στην ρήση του Χριστού «Όστις θέλει…». Μια επίσκεψη σε μη χριστιανικές χώρες θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο. 

Αλλά και στην πολιτική, παρατηρούμε εμπάθεια και προκατάληψη κατά της χριστιανικής πίστης. Δεν είναι, βέβαια, μόνο η παραδοσιακή αριστερά που μάχεται τις χριστιανικές αξίες. Η φιλελεύθερη δεξιά επιδεικνύει περισσότερο ζήλο στο ξήλωμα των παραδόσεων, όπως αποδείχθηκε στο παρελθόν και εξακολουθεί να αποδεικνύεται και σήμερα.

Για όλα τα παραπάνω, δεν είναι διόλου απίθανο να ζήσουμε μια νέα εποχή επίσημων διωγμών του χριστιανισμού, γεγονός που θα έπρεπε ήδη να έχει αναζωπυρώσει το μαρτυρικό φρόνημα των χριστιανών. Οι επίδοξοι «Νέρωνες» και «Διοκλητιανοί», είτε προέρχονται από την Ανατολή είτε από τη Δύση, αγνοώντας την ιστορία 2.000 ετών αποτυχίας των αντιχρίστων δυνάμεων, θα επιδιώξουν εκ νέου να λυγίσουν την Αλήθεια. 

Στον χώρο της Εκκλησίας όμως, υπάρχει διάθεση για ορθόδοξη μαρτυρία και μαρτύριο; 
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχουν κυριαρχήσει τα πλαδαρά κηρύγματα (ο όρος ανήκει στον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γόρτυνος κ.κ. Ιερεμία), ενώ στην ακαδημαϊκή θεολογία έχει εισχωρήσει δυναμικά μια ομάδα μοντέρνων, μεταπατερικών διανοούμενων, οι οποίοι μετατρέπουν σταδιακά την θεολογία της θυσίας, σε μια απλή φιλοσοφία που συζητείται σε επιστημονικά συμπόσια και εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου. Σπάνια πλέον ακούγεται λόγος που εμπνέει τους πιστούς για το μαρτύριο, αιματηρό ή αναίμακτο. 

Η «χριστιανική» πλαδαρότητα εισχώρησε βεβαίως και στην εκκλησιαστική εκπαίδευση. Με λύπη μου, πληροφορήθηκα ότι σε κάποιες χριστιανικές νεανικές κατασκηνώσεις καταργήθηκε η νηστεία του δεκαπενταύγουστου, ενώ αποφεύγεται η αναφορά σε βίους μαρτύρων, για «να μην τρομάζουν τα παιδιά». Φέραμε το λόγο του Θεού στα μέτρα μας και δυστυχώς θέλουμε να εμποτίσουμε και τη νέα γενιά με τη δική μας χλιαρότητα. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο καλά έκανε η δασκάλα μου, που από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μάς αφηγείτο τα μαρτύρια των αγίων, ώστε να καταλάβουμε εξ απαλών ονύχων ότι η πίστη μας δεν είναι απλά μια φιλοσοφική θεωρία, αλλά κάτι που αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για να το διαφυλάξεις.

Καλομάθαμε και εμείς οι πιστοί (και πρώτος ο γράφων) στην καλοπέραση και στην απόλαυση των υλικών αγαθών. Προτιμήσαμε ένα «χριστιανικό» τρόπο ζωής που δεν κοστίζει. Πώς τώρα θα μείνουμε πιστοί άχρι θανάτου στις προκλήσεις της Νέας Εποχής; Πώς θα προτιμήσουμε την κακοπάθεια από την ευμάρεια που συνηθίσαμε και αγαπήσαμε; Είθε ο Θεός να μας δώσει δύναμη να αντιμετωπίσουμε τυχόν διωγμούς με το ίδιο σθένος που τους αντιμετωπίζουν οι διωκόμενοι αδελφοί μας στη Μ. Ανατολή και σε άλλα μέρη του κόσμου.

(*) Ο Χαράλαμπος Άνδραλης είναι δικηγόρος, συνεργάτης του ιστολογίου Αναβάσεις και συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας στον 20ό και 21ο αιώνα.

----------------------------------------------------------------------------

για την αντιγραφή από το Νεκρό για τον κόσμο

Δόξα τω Θεώ...(!!) που υπάρχουνε ακόμη τέτοιες ψυχές που κάνουνε τέτοια σληρή κριτική πρωτίστως στον εαυτό τους!

Πραγματικά ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΊ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ είμαστε Χ Λ Ι Α Ρ Ο Ι!

Γι' αυτό και ψάχνουμε χίλια δυο επιχειρήματα για την πίστη...αφού ΔΕΝ τη ζούμε!

Γιατί όταν βιώνεις την πίστη...χ...ες για τα λόγια..δεν έχει λόγια η πίστη...έχει ΒΙΩΜΑ..ΖΩΗ...ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ!

Τι να του πεις του αλλουνού που κατεβάζει αράδες και αράδες με επιχειρήματα περί ανυπαρξίας του Θεού...επιστημονικά τε και τεκμηριωμένα...

...όταν εσύ έχεις ΔΕΙ τον Θεό στη ζωή σου...Ζωντανό και Απτό!

Τίποτε να μην πεις...!

Ή μιλά η ζωή σου...Ή μόκο!

Οι μάρτυρες ΔΕΝ έδωσαν την ζωή τους προβληματιζόμενοι...αλλά ΣΙΓΟΥΡΟΙ!

Δεν έλεγαν..."να πάω ή να μην πάω στο μαρτύριο...? Αξίζει ή όχι?" Ήταν ΣΙΓΟΥΡΟΙ!

Εμείς...στο μεγαλύτερο μέρος μας...ΔΕΝ είμαστε!

Γι'αυτό και τούτο το χάλι το σημερινό...

Και στο άκουσμα έστω και κάποιας κακοπάθειας...δειλιάζουμε!

Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου ενός μάρτυρα της πίστεως (συνήθως παρουσία πολλών ανθρώπων) δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολλές φορές ερχόντουσαν σε συναίσθηση και ομολογούσαν και εκείνοι πίστη στον Χριστό!

Έτσι έπεφτε ο σπόρος...πέθαινε...και αναστένονταν και πάλι και ο σπόρος (στην αιωνιότητα) και η πίστη σε άλλους ανθρώπους...σε τούτη τη ζωή!

Τι μεγαλείο είναι η Πιστη μας ΔΕΝ έχουμε νιώσει...!!!

Μας τρώει να δούμε τηλεόραση..να μας πανικοβάλλουν τα ΜΜΕ...να τα βρίσουμε κιόλας σαν "γνήσιοι" επαναστάτες ...να ρίξουμε το γιουχάϊσμά μας στους πολιτικούς  και εκεί να σταματήσουμε!

Επανάσταση...εκτόνωσης...ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ που δεν άγγιξε κανέναν..!

Έριξες σιχτίρισμα στον Τσίπρα σαν "γνήσιος" πιστός χριστιανός...

Έριξες την χολή σου σε όλη την πολιτική εξουσία επειδή γνωρίζεις εκ των έσω όλα τα παιχνίδια...

..αλλά τα δικά σου χάλια...άστα για αύριο!

"Γιατί το να δει κανείς τις αμαρτίες του είναι πολύ μεγαλύτερο κι από το να δει Αγγέλους..." τάδε έφη Αββάς Ισαάκ ο Σύρος που εορτάζουμε σήμερα και να έχουμε την ευχή του από εκεί πάνω!

Και άντε αφού είναι 'όντως δύσκολο (έως ακατόρθωτο) για τα ανθρώπινα μέτρα...γιατί δεν το ζητούμε από τον Δημιουργό του Σύμπαντος Κόσμου?

Γιατί μας ξεβολεύει...γιατί μας ενοχλεί να μην έχουμε και άνεση και Χριστό...

Αλλά όπως είπε κι ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου σε ένα άρθρο του: 

"Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. 

Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί."

Και δεν λέω από του νυν να γίνουμε ασκητές...ΔΕΝ γίνονται έτσι αυτά τα πραγματα...

Δώρα είναι και τούτα του Χριστού...όπως δώρο είναι και η πίστη και η προσευχή...και η αγάπη...δώρα...

Αλλά λέω να αρχίσουμε να θέλουμε...να ζητούμε...να προσευχόμαστε (έστω και ατελώς και άχαρα και άτσαλα...πολλές φορές αυτή η "άχαρη" προσευχή έλκει την Χάρη του Θεού..)...

..αλλά να μην επαναπαυόμαστε σε ό,τι απλά ζούμε σήμερα!

"Δε βαριέσαι μωρέ...έτσι ήταν έτσι είναι έτσι θα'ναι!"

Γιατί είναι κρίμα για την ψυχή μας και μόνο...και έπειτα για τους γύρω μας...

...να έχουμε τέτοια Ουράνια προοπτική από του νυν...

...και εμείς θεληματικά να σκαλίζουμε διαρκώς τη λάσπη!

"Πως να σωπάω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου...

ο Ουρανός ΔΙΚΟΣ μου...

η θάλασσα στα μέτρα μου" λέει ο Ξυλούρης σε ένα υπέροχο τραγούδι...

...για να συμπληρώσει με το ρεφρέν μια μεγάλη αλήθεια...πελώρια ανά τους αιώνες...

"Στου βούρκου μέσα τα νερά, ποιά γλώσσα μου μιλάνε(?)...

ΑΥΤΟΙ που μου ζητάνε..ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΆ?"

Τι να πω ρε παίδες!

Είναι ανάγκη να ξυπνήσουμε...προσωπικά...μόνο προσωπικά...να μας καίει!!

Κλείνοντας (αισθανόμενος ότι κινείται στο ίδιο κλίμα) θα σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που διαβάζω τελευταία για ένα μοναστήρι στη Ρωσία. 

Η παρακάτω ιστορία αποτελεί προσωπική εμπειρία του συγγραφέα:

"Κάποτε, στο μοναστήρι, έπεσε πάνω μου μια χιονοστιβάδα άδικων και σκληρών, όπως μου φαίνονταν, δοκιμασιών. 

Και αποφάσισα τότε να πάω να συμβουλευτώ τον πιο αυστηρό μοναχό της μονής, τον μεγαλόσχημο ηγούμενο Μελχισεδέκ.

Χτύπησα την πόρτα κι έπειτα από το καθιερωμένο «δι’ ευχών», βγήκε στο κατώφλι τού κελιού ο π. Μελχισεδέκ. 

Ήταν με τον μοναχικό του μανδύα και το μεγάλο σχήμα -τον πέτυχα ενώ έκανε τον κανόνα του μεγάλου σχήματος.

Του ανακοίνωσα τις δυσκολίες και τα άλυτα προβλήματά μου. 

Ο π. Μελχισεδέκ στεκόταν μπροστά μου ακίνητος και άκουγε προσεκτικά τα πάντα, με σκυμμένο το κεφάλι ως συνήθως.

Κατόπιν, σήκωσε το βλέμμα του κι έβαλε έξαφνα τα κλάματα…

«Αδερφέ!», είπε με ανείπωτο πόνο και πικρία. «Τι με ρωτάς; Εγώ ο ίδιος χάνομαι!».

Ο μεγαλόσχημος γέροντας, εκείνος ο μεγαλειώδης ασκητής με την άγια ζωή, στεκόταν μπροστά μου και έκλαιγε με ειλικρινή θλίψη, ως ο χειρότερος και αμαρτωλότερος άνθρωπος πάνω στη γη!

Κι άρχισα να καταλαβαίνω με όλο και περισσότερη σαφήνεια και χαρά ότι η πλειοψηφία των προβλημάτων μου, μαζί με τις δυσκολίες μου, δεν άξιζαν μία!

Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα ίδια τα προβληματα εξορίστηκαν την ίδια στιγμή από την ψυχή μου με τρόπο χειροπιαστό.

 Δεν είχα πλέον ανάγκη να ρωτήσω ή να ζητήσω κάτι από τον γέροντα. 

Έκανε για μένα ότι μπορούσε. 

Χαιρέτισα με ευγνωμοσύνη και έφυγα."

Καλή δύναμη & καλόν αγώνα...ο καθένας στο μετερίζι του!

Έρχονται δύσκολες μέρες...ο Χριστός κι η ΠΑΝΑΓΙΑ μαζί μας!

Χαίρετε πάντοτε εν Χριστώ & ΜΗΝ ΑΦΉΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΑΡΑ...ΚΑΝΕΝΑΝ!

ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!

Χαραλάμπης